Nu we eindelijk de sfeer van de Caraïben hebben kunnen opsnuiven, hebben we eigenlijk niet echt veel zin om al verder te varen. Bovendien komt nieuwjaar eraan en vinden we het eigenlijk wel tof om het naar aloude gewoonte met vrienden te vieren, nieuwe vrienden deze keer.
Dus geven we onszelf nog wat extra Barbados-time.
Als cultureel verantwoorde invulling van de extra time beginnen we met de trots van Barbados, de rumdistillerij van Mount Gay; om enkel te moeten vaststellen dat we geen rum-fan zijn behalve als het goedje gemengd wordt met iets zoeters. De mannen blijven fan van het lokale Banks bier, Anneke en ik zagen meer heil in mojito's en rum-punch.
Een dag later gaan we samen met Nok het avontuur aan om per openbaar vervoer het eiland rond te hossen. Voor amper 6 Barbadian Dollar (3€) en na meer dan anderhalf uur op de bus wachten (we voelden ons bijna thuis) kon uiteindelijk toch plan A van start gaan, plannen B, C en D mocht Heinze onverrichterzake opbergen...
Onze eerste rit bracht ons naar Bathsheba, een prachtig surfstrandje aan de oostkant van het eiland. Het viel ons op hoe verscheiden ook dit eiland weer is.
Volgens onze strakke planning hadden we hier net iets kunnen drinken voor we de volgende bus namen maar dat was zonder anderhalf uur vertraging gerekend ... Net toen we het dorp binnenreden kruisten we de bus naar Speightown (klinkt als 'Spaaitown').
Valt dat nu tegen! De volgende bus is pas binnen twee uur en buiten twee beach-bars is hier niets te doen! De ontwapenende glimlach van Heinze liet zelfs de exuberante Caribische bierprijzen kelderen! We begonnen aan 4 en eindigden aan 2,5 dollar per pint. Benieuwd waar dat was geëindigd als we de volgende bus niet hadden moeten halen...
Speightown bleek een levendig, mooi en gezellig kuststadje in het westen van het eiland. Je zag hier heel weinig toeristen. De buschauffeur die ons hierheen racete moest of op tijd thuis zijn voor de soep, of voor een voetbalmatch op tv of voor het optreden van één van zijn kinderen of hij koesterde heimelijk aspiraties in het F1-milieu maar aan het aantal blauwe plekken te zien dat wij opliepen in zijn gammele bus met plastieken stoeltjes zonder kussens, had hij beter andere dromen gekoesterd.
Vanuit Speightown drummen we in lange files weer naar Bridgetown. Op deze saaie weg kwamen we langs kilometers lange resorts, het één al chiquer dan het andere maar allemaal even zielloos. Aan deze kant hebben we niets verloren al hebben we wel genoten van de couleur locale op de bus!
Terug aan boord vonden we een briefje waaruit bleek dat de bemanning van de Ariel hun plan om nieuwjaar te vieren in de chique beachclub hebben laten varen (misschien hadden Harmen en Bernard geen kostuum mee en Marieke geen avondkleed). Ze nodigden ons uit om de festiviteiten op het strand te vieren.
Het spreekt voor zich dat niemand hierover zelfs maar één seconde hoefde na te denken! Hoe vaak krijg je de kans om oudjaar met een strand-bbq op de Carieb te vieren ?