... dat is exact hoe we ons voelen na meer dan 14 dagen op
Bonaire!
Douane en immigratie helpen je met de glimlach en snel door de
paperassen, je spreekt gewoon Nederlands, de taxi rijdt gratis twee keer per week naar de Albert Heijn waar we na zeven maanden weer alles terugvinden waar we al maanden van dromen : verse bloemkool,
vers witloof, betaalbare chocolade, napoleonbollen, américain préparé, cordon bleus en ik kan zo nog wel een eindje doorgaan. Feest dus, de ecologische voetafdruk van het invliegen van die dingen
niet te na gesproken!
Op de hele reis werden we nergens zo vriendelijk geholpen als op Bonaire,
iedereen doet zijn uiterste best, brengt je snel met de auto 'want ik rij er toch langs', belt en mailt in het rond en contacteert zelfs de concurrentie als ze denken dat die je wel kunnen verder
helpen.
Helaas bracht al deze vriendelijkheid en behulpzaamheid geen oplossing
voor ons probleem : ik moet nog maar 1 officiële duikleiding geven om mijn felbegeerde 2de duikster te pakken te krijgen (de andere 20 proeven had ik al wel gedaan) maar het ziet ernaar uit dat dat
pas in Frans Polynesië zal lukken...
Bij het aflopen van enkele van de 101 duikcentra bleek er zowaar een hele
bak bier op ons te wachten. We hebben nog steeds geen idee hoe ze erin gelukt zijn en hoeveel geluk wij hadden om toevallig weer in die shop te belanden maar toch is het zo : Angela en JP uit
Blankenberge zijn er op wonderlijke wijze in geslaagd een bak bier bij ons aan boord te krijgen! Het blijft één van de absolute toppers van onze reis! En we drinken er elke avond eentje op hun
gezondheid!
Dat we gek zijn op Bonaire heeft u als aandachtige volger al lang door, toch zien we hier geen toekomst
en hebben we ook een dubbel gevoel:
We worden voornamelijk geholpen door Nederlanders. Sommigen zijn naar hier uitgeweken en hebben een
mooie zaak uit de grond gestampt, een B&B of duikshop doet het hier altijd goed. Anderen resideren hier tijdelijk, een maand, drie of zes komen ze in een duikshop werken of in de
bloeiende horeca. De meeste supermarkten worden uitgebaat door Chinezen. Dat maakt dat je weinig contact krijgt met echte Bonairianen.
Op de lokale radio, in de kranten en in contact met de echte inwoners hoor je een andere klok. Er is
een erorme invloed vanuit Nederland, ingegeven vanuit een oer-Nederlandse geest : regeltjes, regeltjes, regeltjes. En laat dat net iets zijn waar Carribische mensen in geen jaren mee geleefd
hebben!
Boetes om geen gordels te dragen? Zijn ze gek geworden? Niemand draagt hier een gordel! Nog nooit
gedaan!
Betalend parkeren? Idioot idee!
De verdeelsleutel voor gezondheidszorg (specifiek de verzekering van tandzorg) wordt hier identiek
toegepast zoals in Nederland maar hier werkt alles helemaal anders en hebben ze meer nood aan hetzelfde geld maar niet besteed aan tandzorg.
Als Nederlander kan je zonder problemen immigreren maar dat daarbij bijna geen enkele Bonairiaan nog
aan werk geraakt lijkt ze in het kille Nederland niet te kunnen deren.
Er worden regels toegepast door mensen die de gang van zaken niet kennen op mensen die zich totaal
ontredderd voelen. Klinkt bekend?
We missen dan ook eigenheid, echtheid in Bonaire, alles is Nederlands en makkelijk dat wel maar echt
Carribisch durven we het echt niet noemen.
We beseffen ook heel goed dat het een moeilijk evenwicht is : zoeken naar een goeie balans tussen
finaciële steun en de greep lossen, invloed uitoefenen en eigenheid bewaren.
Hoe dit evolueert weten we niet maar we kijken met een bang hartje.
En ondanks alles : we <3 Bonaire en hebben er weer heel veel fijne
mensen leren kennen!
Hoe het er onder water aan toegaat lees je in de volgende blog?
:-)