Niue is een verhaal apart. Of eerder een boek. Een boek om te koesteren.
Na 14 dagen zijn mijn batterijen helemaal leeg maar mijn hoofd en hart lopen over van de herinneringen aan fijne ontmoetingen, fantastische mensen, mooie plekjes, prachtige grotten, fenomenale duiken, talrijke feestjes en heerlijke momenten.
Niue laat een diepe indruk na, het lijkt alsof alle goedheid, vriendelijkheid, gastvrijheid en vooral vertrouwen zich op dit piepkleine (260 km2) koraalbrokje midden in de Stille Oceaan verzameld heeft.
Je laat je boot de hele dag open, zet geen slot op je bijboot of buitenboord en laat je boodschappen in de bijboot of zelfs op de kade achter terwijl je naar een andere winkel wandelt. Het autoverhuurbedrijf vraagt je geen papieren of voorschot, net zo min als de duikbegeleider, je leent de auto van de yachtclub als je hem nodig hebt, je neemt een drankje uit de koelkast en legt je geld gewoon op de balie, ook als er niemand thuis is en de deur (zoals altijd) wagenwijd open staat. Ben je te voet en/of heb je veel inkopen gedaan? Telkens word je opgepikt door de eerste auto die langskomt en afgezet waar je wil. Speciale wensen? Er wordt rondgebeld tot er iemand gevonden wordt die kan helpen.
We voelen ons hier zo welkom en ontspannen dat zelfs het slechtste internet ooit ons hier niet weg krijgt. We kunnen, op een goede dag en na 2 uur proberen, soms mail lezen en een weerbericht checken. Facebook, Skype en bloggen zijn totaal ondenkbaar (tenzij bij het wifikantoor voor 5 NZD/uur).
Nooit eerder hadden we zulk druk sociaal leven. Elke dag staat er wel iets op de planning : de (vroeg)markt om 5.00, snorkelmiddagen rond de boot, weven op de wekelijkse Women's Weavingday (ja, op woensdag), in grotten duiken, eilandtoeren via de prachtigste chasms, wandelen langs de verschillende sea tracks, whale watching op Dragonsbane, liften naar niet eerder ontdekte grotten, Showday op de highschool, verjaardagstochtjes naar nog mooiere grotten, uit eten, apero's en andere feestjes aan boord of aan land en wasdagen met zeezicht.
Tot enkele weken geleden zetten we onze VHF nauwelijks aan maar nu wordt hij even onmisbaar als de gsm in ons vorige leven. Hij staat altijd aan en gaat overal mee. En aangezien iedereen altijd meeluistert bij een oproep, weten we altijd wat de andere boten gepland hebben of afspreken. Omgekeerd geldt dat niet, wij spreken Nederlands...
Niue is een uitzonderlijk eiland, ook wat de natuur betreft. Het bestaat voor 100% uit koraal en limestone en door het gebrek aan een zandbodem is de helderheid van het water fenomenaal. Al snorkelend zie je zonder problemen de zeeslangetjes op 20m diepte, al duikend kan je zelfs op 20m nog eens 20m dieper kijken. Je kan de kleuren van het water in de tientallen grotten zo mooi niet dromen en ook de vissen waren nog nooit zo fel gekleurd als hier. Ondanks de basis van koraal is Niue opvallend groen.
Het nationale gewas is 'taro' een soort dikke wortel met lage glycemische index. De overheid probeert de bevolking aan te zetten tot gezondere eetgewoonten want sinds de invoering van de (enige) supermarkt, vol blik en hamburgers, chips, koekjes en klaargemaakte bereidingen, zijn de mensen ervan overtuigd dat dat gezond eten is en swingen suikerziekte, hoge cholesterol en hartziekten de pan uit.
Wat de natuur hen biedt laten ze helemaal links liggen : kokosnoten en papaya's beschouwen ze als varkensvoer. Ze zullen nogal raar opgekeken hebben toen wij met ons busje als dieven in de nacht kokosnoten aan het rapen waren voor onze rum/kokosapero en groene papaya's plukten voor onze slaatjes! Spijtig voor ons, gelukkig voor de beestjes lukte het niet om één van de duizenden kippen te pakken te krijgen voor de drumsticks... De lokale bevolking eet liever de vette diepgevroren (en ingevlogen) kip.
Tijdens onze excursies ontdekken we ontzaglijk veel varianten van 'de mooiste der grotten' met een onoverkomelijke lijst van perfecte snorkelplekjes, de ene al wat makkelijker te bereiken dan de andere. Soms voelen we ons echte ontdekkingsreizigers, klauterend over rotsen, glibberend tussen stenen, klimmend over kliffen om telkens uit te komen in een spectaculaire grot of pool. De moedigsten onder ons gaan dan ook nog op zoek naar een nieuwe, niet eerder ontdekte (zo geloven we het graag) doorgang door de grotten naar de zee. Het is genieten van het samenzijn met deze groep mensen die allemaal hun verhaal hebben over de reis die we allemaal bijna tegelijk gemaakt hebben, ieder op zijn manier, op zijn boot, met zijn ervaringen en indrukken.
We krijgen een enorm mooie kans aangeboden om samen met Dragonsbane op 'whale research' te gaan. Zij gaven zich op als vrijwilliger om elke dag met Fiafia, de walvisonderzoekster op zoek te gaan naar walvissen. Na de eerste week hier verbaast het ons nog allerminst om een fontein of een vin van een walvis te zien, ze zitten hier elke dag. Maar wat we die middag zagen op Dragonsbane tartte onze verbeelding. We hadden het ongelofelijke geluk om een mama met kalf te zien die gevolgd werd door een mannetjeswalvis (haar escort) die haar probeerde te imponeren. Flirten voor walvissen dus!
Spijtig genoeg (maar zo gelukkig voor ons) moest mama walvis niets hebben van de avances van de macho en zwiepte met haar staart, draaide zich om en om en stak afwerend haar borstvinnen in de
lucht om hem dat duidelijk te maken. Maar de Don Juan wist van geen ophouden en wij aanschouwden dit spel uren aan stuk vanop de eerste rij!
Frans wist voor ons een duikmiddag te organiseren naar de 'Chimney's' en de 'Bubble Caves'. De duiken onder de boot kunnen we makkelijk zelf doen maar deze zijn iets ingewikkelder en daar hebben
we een gids bij nodig. Het worden onze eerste grotduiken en ze waren zonder meer spectaculair! Op onze eerste duik leerden we hoe Sinterklaas zich voelt als hij door de schouw van een flatgebouw
kruipt. We zigzagden door een smalle opening naar een diepte van 27m om uit te komen in een grot waar schitterend blauwe kreeften zich verstopten. Een tweede duik bracht ons via een onderzeese
tunnel naar een volledig dichte grot waar een whitetip-haai lag te slapen. Maar aangezien ik nog (lang) niet over mijn haaienschrik heen ben, vond ik het vreselijk : we blokten met vijven de
enige uitgang af, wat zou er gebeuren als dit beest het niet fijn vond dat wij hem (haar?) stoorden?
Nee, ik ben geen Cavewoman!
Maar eens uit de grot was de schrik snel verdwenen en slalomden we tussen fantastisch mooie canyons (diepe slingerende gangen van koraal en limestone) waar we een enorme triggerfish zagen (vooral niet op youtube naar filmpjes zoeken!), grote Napoleons en de hele nieuwsgierige 'Joe', een sweetlip. De zeeslangen waar ik eerst nog zo bang voor was, doen me niets meer, ze zijn zo fascinerend om te bekijken! En dat vinden zij blijkbaar ook van ons want ze komen wel heel dichtbij.
Op Niue, de kleinste staat ter wereld (in vrije associatie met Nieuw-Zeeland, leven nog zo'n 1.100 mensen. Het enorme aantal leegstaande huizen verraadt dat er heel wat mensen het eiland verlaten hebben voor een beter leven in Nieuw-Zeeland. Er wordt veel in toerisme geïnvesteerd : de seatracks zijn enorm goed aangegeven, vaak kan je douchen na je wandeling en snorkelpartij en er staan overal (propere) openbare toiletten, er is een infobrochure waar je echt alles terugvindt en de dienst van toerisme is van onschatbare waarde. Toch is er maar 1 kleinschalig resort, een lodge en wat kamers. Geen grootschalig toerisme, geen grof geld, geen 'ik mag hier alles want ik betaal'-gasten en dat is misschien nog de belangrijkste reden waarom Niue zo echt is.
Ook hier zien we veel armoede maar is het gemeenschapsgevoel groot en zijn de mensen met erg weinig gelukkig. Stress is weer eens een onbekend vies woord.
Er wordt hier heel wat afgevierd : we worden door drie knotsgekke Nieuw-Zeelandse meiden uitgenodigd op de lokale weekendfuif (maar die laten we maar voor wat ze is), er zijn drie verjaardagsfeestjes, aankomstdrinks, afscheidsdrinks, verjaardagsdesserts, potlucks in de yachtclub bij Ira en op Donazita, het dinsdagavondbuffet bij Jenna's, de Wash Away zondaglunch en de lekkere Indische keuken bij Gill's.
Op zaterdag wordt in Alofi High School de maandelijkse 'Show Day' gehouden. Het hele eiland verzamelt zich hier rond de groenten- en fruitwedstrijd. Er staat een massa aan eetkraampjes, mits wat
zoeken vind je hier en daar ook iemand die wat handwerk verkoopt.
De mooiste taro's, bananen, tomaten, meloenen, aardappelen, uien en nog veel meer worden gefotografeerd door de in stijl uitgedoste fotograaf en gewogen door een jury. Al voor de weging wordt
bijna alles gereserveerd voor verkoop. We begrijpen niet helemaal hoe het spel gespeeld wordt, wat de categorieën of vereisten zijn maar zijn wel heel blij om een hele tros bananen te pakken te
krijgen.
We herkennen wat dames uit de Weaving club (enkel voor 67 tot 87 jaar, we vierden eerder deze week nog de verjaardag van hun oudste dame) in de zangeressen voor de tent en ontdekken een wel erg
goed verborgen sushi-kraampje in de koffer van een auto waar de meisjes mijn bakje met de glimlach drie keer zo vol steken als alle andere.
Zelfs de tros bananen naar huis brengen bleek een makkie. De man die ons 's ochtends vroeg een lift gaf, zet ons met plezier weer af aan de werf (Geef me maar een seintje wanneer jullie willen
vertrekken!) en wanneer we hem en zijn drie kinderen aan boord uitnodigen kan hun vreugde helemaal niet op. Ze vragen ons het hemd van het lijf en gillen het uit van pret wanneer Ivan hen met
Dingel over en weer racet.
Ook wanneer Ilona en ik op zoek gaan naar een weaving clubje in een naburig dorp krijgen we meteen een lift om daar te ontdekken dat het clubje vandaag niet doorgaat zodat we dan maar te voet nog wat nieuwe seatracks uitproberen voor we weer onmiddellijk een lift naar huis krijgen. De mannen die onze dozen zien bij de duty-freeshop openen ook meteen hun koffer om alles aan de werf af te zetten.
Al is dit eiland één van de duurste dat we al bezochten (een kleine watermeloen kost hier 20 NZD, een brood 7, een liter benzine 2,50), hier spendeerden we ook de beste 5 NZD op een jaar : voor
dit luttele bedrag krijg je de sleutel van de douches op de werf, onze eerste echte douche met warm water sinds we uit Panama vertrokken. Elke dag! Je kan er ook je was doen (met de hand
uiteraard) maar dan sta je binnen. Er is een wasserette maar die rekent 20 NZD per (kleine) machine en nog eens 20 per droogkast...
Dan is onze eigen wasserette een pak goedkoper en vooral leuker! Gewapend met de tuinslang, bergen was en zeep palmen we een picknickbank in met schaduwdakje en zicht op zee; de emmers op
ergonomisch verantwoorde hoogte, een schrobtafel en stromend water. Wat heeft een mens (naast veel plezier en getetter) nog meer nodig?
Na veertien dagen vinden we het allemaal stilaan tijd om verder te trekken. We hebben nog één tussenstop voor we naar Nieuw-Zeeland vertrekken : Tonga, the Friendly Islands (what's in a
name?).
Er worden weer fanatiek weerberichten gecheckt en de meesten onder ons beslissen om niet voor woensdag te vertrekken. Er wordt van bitterweinig wind tegen tot absoluut geen wind gesproken.
Donazita en Alma vertrokken al eerder, Dragonsbane probeerde deze ochtend de windstiltes voor te blijven en daardoor beginnen plots Omweg's en onze radartjes te draaien... Toch vertrekken? Of
blijven?
Omweg gaat uitklaren en Ivan zoekt snel in de chaos aan boord de papieren om mee te gaan terwijl ik nog snel een laatste douche neem.
Wanneer ik in de yachtclub aankom is het busje dat je na een telefoontje komt oppikken en naar het immigratiekantoor brengt, nog niet aangekomen en daar zijn we blij om. Geen van ons beiden voelt
zich goed bij deze plotse verandering van plannen en we zijn opgelucht dat we weer bij zinnen zijn.
De grootste fout die je als zeiler kan maken is je laten gek maken door iemand anders argumenten en niet wachten op jouw juiste weergat.
We trapten bijna in deze voor ons nogal heilige Val!
12 uur later bleek het de juiste beslissing te zijn. Terwijl wij een (zeldzame) rustige avond aan boord doorbrachten en heerlijk konden uitslapen, vertrok Omweg maar keerde halverwege de nacht
terug. Er stond op zee geen wind en niemand wordt vrolijk van 250 mijl op motor. Groot was dan ook onze verbazing toen we vanochtend ons hoofd buiten staken en hen weer naast ons zagen
liggen.
Maar dat opent alweer perspectieven, er moet nog 1 duikje gedaan worden en er is nog minstens 1 restaurantje om te ontdekken en we hebben nog 1 pool niet gedaan. En ook de fles mojito (maquita
voor de kenners) moet dringend getest worden door het panel voor we ze in het groot (en duty-free) inslaan...
Onze laatste avond vallen we weer eens met ons gat in de boter : we krijgen zomaar een stuk van de verjaardagstaart die halsoverkop te voorschijn werd getoverd nadat de jarige terloops aan tafel
meldde dat hij vandaag een jaartje wijzer werd. Eén van de gasten aan tafel 'kende misschien wel iemand in het dorp die nog een taart had' en slaagde er nog in die te pakken te krijgen ook, om
21.00 's avonds!
Helemaal Niue!
Dit Niue-hoofdstuk mag dan wel aan zijn eind gekomen zijn maar het boek is nog niet geschreven. Hier komen we ooit terug, deze plek is te speciaal en we zouden maar al te graag meer hoofdstukken aan dit boek toevoegen...
