First time in Ha'apai

Vorige week kwamen we via een bevriende boot in contact met Malia (het Tongees kent geen 'r', Maria wordt dus Malia). Terwijl ze ons wegwijs maakt op haar school zingt ze liedjes uit de Sound of Music en wanneer we haar en wat kinderen uitnodigen voor een dagje zeilen schitteren haar ogen van plezier en kan ze nauwelijks een vreugdekreet onderdrukken. Op de vraag wie er zou meegaan als begeleiding laat het antwoord niet lang op zich wachten : "Ik natuurlijk!"

Vanmorgen kiezen we samen met Omweg het ruime sop. Wij krijgen vier jongens en Malia aan boord, op Omweg monsteren drie leerlingen en zuster Sila aan.
We doen het rustig aan met twee reven in het grootzeil en een puntje genua. Het is voor de kinderen de allereerste keer op een zeilboot dus teveel schuin hangen willen we niet. Maar het lijkt alsof de jongens heel snel aan het bewegen van de boot gewoon zijn. Ze lopen over en weer alsof ze nooit anders deden.

Ze zitten vooraan te zingen, roepen de ziel uit hun lijf naar Omweg waar zuster Sila boven alle anderen uitkomt als ze hen van antwoord dient. Vaguebond lijkt wel het decor voor een fotoshoot of film. De hele dag wordt er geposeerd, foto's getrokken van alles wat beweegt en 101 filmscenario's nagespeeld of uitgevonden. Elke film begint met "First time in Ha'apai!". Malia vertaalt regelmatig wat ze bedisselen : nu doen ze alsof het hun boot is en leiden ze mensen rond, nu zijn ze ontdekkingsreizigers die voor het eerst land zien (Hapa'ai, Fiji, Australië, Amerika), nu zijn ze piraten en gaan ze Omweg enteren.

Af en toe zoekt er eentje de rust op en komt bij ons in de kuip zitten. Regelmatig krijgen we zo een nieuwe stuurman. Hun Engels is niet fantastisch maar Malia fungeert als perfecte tolk. Ze lijken zich helemaal op hun gemak te voelen tussen een stel vreemde Europeanen en hun directeur.

Bij elk manoeuvre hebben we hulp : touwen lossen of aantrekken, boeien lossen, zeilen hijsen, sturen, ... De ene heeft wat meer interesse in het zeilen, de andere zoekt nieuwe liedjes op youtube die ze dan samen zingen (stuk voor stuk nummers in hun eigen taal) maar ze vinden het allemaal heerlijk op het voordek.

Die glimlach krijg je de eerste dagen echt niet van hun gezicht af!

Wanneer we terug in de haven zijn willen ze niet van boord. Zelfs het vooruitzicht elke dag vis te moeten kuisen, koken en afwassen schrikt de jongens van 16 niet af. Ze koken met plezier en vis kuisen kunnen ze al van kindsbeen af.

Wanneer Ivan Oafa en John weer aan land dropt en met het tweede stel even langs Omweg vaart, worden we uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje van Frans. Aan de kant brullen de jongens dat ze weer mee willen en niet veel later staan we allemaal aan dek bij Omweg. Ze genieten duidelijk van het zingen en laten het ene na het andere juweeltje horen. In drie stemmen en begeleid door de nonnen op de gitaar. Een van de meisjes toont ons een Tongese dans waarin vooral de subtiele bewegingen van handen en hoofd indruk maken. Ook de jongens willen niet achterblijven en tonen graag hun deel van de traditionele dans.

De hele dag vallen we van de ene verbazing in de andere, deze jongens leven echt een totaal ander leven dan de kinderen in Europa...
Ondertussen wordt alles nog steeds vastgelegd op hun telefoons en op Sila's iPad. Nog voor een liedje ten einde is staat het al op Facebook. Zo mooi om te zien hoe hun traditionele cultuur waar ze duidelijk fier op zijn, naadloos samengaat met de 'moderne' wereld!

Zij hebben de dag van hun leven vandaag! 
Maar ze beseffen waarschijnlijk niet welke prachtige dag ze ons zelf gegeven hebben!