Na vijf weken in Nieuw-Zeeland zijn we dan wel geen greintje kennis over Nieuw-Zeeland rijker maar kunnen we wel een arsenaal aan nieuwe vaardigheden voorleggen.
We verwijderden professioneel de boot rond de tank zodat die laatste kan gelast worden. Mits de nodige fysieke en verbale krachtinspanningen kregen we de tank ook terug op zijn plaats. Waarom zou je die tank een halve cm kleiner maken als je hem ook net te groot kan maken zodat hij met geen stokken, vijlen, schuurmachines, hamers of zagen ooit nog uit zijn bun gehaald kan worden ?
Elke week twee uur in water van 27°C snorkelen om de boot te kuisen werd na anderhalf jaar een echt corvee. Om Ivan wat te ontlasten tijdens het volgend seizoen zodat hij meer tijd krijgt om te … snorkelen, hogen we de waterlijn op zodat beestjes minder makkelijk aan Vaguebonds buikje blijven kleven. Met een massa schuurpapier en tape kwam de waterlijn 15 cm hoger te zitten en omdat er nog schuurpapier en tape overbleef herschilderde Ivan ook maar meteen haar streepjes.
De laatste 18 maanden werd Vaguebond 36 uur per dag gebruikt. Het was duidelijk dat we de trap enorm dikwijls op en af gelopen zijn en ook de deurtjes, bekerhouders, overlopen, handgrepen van de keuken dragen duidelijke sporen van intensief gebruik. Na een week schuren en vernissen ziet ook dat er allemaal weer als nieuw uit. We hebben ondertussen aandelen gekocht bij de schuurpapierfabriek en kennen de prijs van de tape in alle winkels van Whangarei.
Zonnepanelen, omvormers en schakelpanelen werden duchtig onder handen genomen. Sommige dingen hadden een upgrade nodig, anderen zouden efficiënter zijn op een andere plek of mits wat nieuwe bedrading minder verbruiken. Met de nieuwe batterijen en de verbeteringen aan het elektriciteitsnet hebben we extra energie om de koelkast draaiende te houden. Wat dan weer alleen maar de verse lading Belgische trappisten ten goede komt.
De werken vorderen vlot, iets te vlot. Tot we begin deze week onze nieuwe radar gaan ophalen en willen installeren. We varen al anderhalf jaar zonder maar afhankelijk van onze plannen volgend jaar leek het ons geen slecht idee om wat extra veiligheid in te bouwen tegen onverlichte vissers. Een nieuwe radar dus en twee kabels in de mast. Fluitje van een cent!
Poging één, zelf de mast in gaan en de oude kabels lostrekken, bleef zonder resultaat. Poging twee, met ons genie, de ‘cherry picker’, een mobiele kraan die we helemaal zelf mochten besturen (fun! Fun! FUN!) maar zonder beetje les zelfs niet gestart kregen. Spijtig genoeg bleek de hoeveelheid plezier niet recht evenredig met het welslagen van ons project : geen beweging in de kabel. Met de (onvervulde) hoop op nog meer plezier met een grote kraan beslissen we dan maar om de mast eraf te halen. Op minder dan twee uur tijd maakten we alle kabels los, koppelden de verstaging los en werd de mast van de boot gehaald en achter de boot gelegd.
Zonder twijfel de donkerste (en duurste) dag van ons verblijf in Nieuw-Zeeland maar dat betekent ook dat we nu alle kabels en connectoren kunnen vernieuwen en zonder knopen weer in de mast trekken.
We hebben de laatste weken bijna onafgebroken geklust aan de boot. Er is een massa werk verzet en we zijn er nog niet helemaal maar wel mooi op weg. Whangarei is een botenmekka, je vindt er alles en iedereen om je boot weer in topconditie te krijgen en de mensen verwijzen je met plezier door naar iemand die de klus kan klaren. De infrastructuur maakt leven op een werf nog niet onaangenaam al moeten we voor het toilet bijna 100m wandelen. De majestueuze trap naast de boot maakt ook dat beter verteerbaar, het is alleen een kwestie van op tijd vertrekken...
We hebben onze eigen plek in de kast, koelkast en diepvries en kunnen heerlijk onze frustraties kwijt in de gemeenschappelijke keuken, het trefpunt van de werf. Er wordt gebabysit op kazen en we
houden wedstrijdjes afwasstapelen (overtuigend gewonnen door Karen, onze buurvrouw). We doen zo lang mogelijk met restjes : restjestaart en restjesmetkaaspizza
en
Op vier weken tijd is het één keer gelukt om een pauze in te lassen voor een feestje in Opua met alle cruisers die we gedurende de laatste maanden tegenkwamen. Heerlijk ontspannen was dat maar we moesten de volgende dag wel voor 10 uur terug zijn. Geen tijd verspillen! We zijn ondertussen meesters in het plannen van onze boodschappen en kunnen nu zes winkels in twee uur gedaan krijgen. We kennen geen enkel café, hebben nog geen enkel terrasje of zelfs maar een simpel wandelingetje gedaan.
Het wordt echt tijd om er eens tussenuit te knijpen. Vaguebond blijft nog een paar maanden op het droge staan en wij gaan op vakantie naar België. Daarna trekken we nog een paar maanden met de auto door Nieuw-Zeeland, tot het orkaanseizoen in de Stille Oceaan over is. Dan trekken we weer verder.
Maar eerst eens op bezoek bij familie en vrienden want dat is alweer veel te lang geleden!
