‘Er zijn minder drastische manieren om te laten weten dat je langer in België wil blijven’, zegt Ivan me terwijl ik suf en misselijk de ambulance in word gedragen …
Daar gaat onze vlucht naar huis!
Nadat we in Blankenberge overdonderd werden door een zaal vol enthousiaste mensen op onze presentatie en de dag erna door de toch al beruchte nieuwjaarsreceptie van de VNZ, kruipen we moe, dankbaar en voldaan ons logeerbed in bij Sylvie en Bart om het weekend in stijl af te sluiten op BOOT Düsseldorf in het gezelschap van onze zeilfriendjes.
Tot ik midden in de nacht overvallen word door wat een serieuze acute griepaanval lijkt. De eerste dokter helpt mij nog een paar uur op weg met een spuitje, de tweede is minder tolerant en stuurt ons meteen door naar spoed in Sint-Niklaas. Van daaruit gaat het sito presto naar de intensieve afdeling in Brasschaat, midden in de nacht met de ambulance de stad door, vergezeld van een gezellig tetterende ambulancebroeder/binnenschipper (bij deze : de groeten!).
Enkele uren, ettelijke liters vocht en massale hoeveelheden insuline later kom ik weer een beetje tot leven zodat ik twee dagen later al te goed bevonden word om een bed op intensieve bezet te houden en naar boven verhuis. Van griep is nooit sprake geweest, mijn bloed bleek compleet verzuurd te zijn door een combinatie van hoge suiker en een infectie : ketonen, teveel CO² en een tekort aan zuurstof in het bloed die je langzaam maar zeker vergiftigen.
Mijn kamergenoten blijken twee bejaarde dames te zijn. Hebben ze mij nu wegens plaatsgebrek op palliatieve of op geriatrie gelegd? Bomma1 is een goedlachse oma met een lichtelijk gele teint, Bomma2 is vooral vergeetachtig en verward en niemand weet waarom ze hier ligt. De volgende dagen word ik (volgens mij) enkel hier vastgehouden om Bomma1 aan het lachen te maken en vooral om Bomma2 eraan te herinneren wat ze met een tas koffie moet doen, dat ze soep met een lepel moet eten in plaats van met een vork, dat ze mayonaise echt niet met een mes uit het potje hoeft te lepelen en dat niemand, echt niemand boos op haar wordt als ze de badkamerdeur zou sluiten (integendeel!). Ik mag de dames in bed steken, de gordijnen dichtdoen, de lichten uit en de tv op ‘den één’ zetten… Wanneer de dokter slecht nieuws brengt voor Bomma1 vertaal ik zijn korte wetenschappelijke uitleg in bommataal en in samenspraak met Da Ruddy geef ik de prachtige bloemen die ik van hem kreeg aan Bomma1, ik mag naar huis en zij moet blijven.
Ze kan ze beter gebruiken dan ik!
Ons vertrek is dus uitgesteld. Ik moet nog een paar weken onder de radar van de dokters blijven. Niet wat we gehoopt hebben maar op die manier kan mijn suikerniveau zich stabiliseren, krijgen we onverwacht een beetje WE-time en komen misschien al onze pakjes toch nog tijdig aan voor we vertrekken! Alle lof voor KLM die mee zochten naar een manier om kosteloos onze tickets te herboeken (en er nog in slaagden ook!).
Bedankt voor al jullie lieve wensen, kaarsjes, knuffels en bezorgdheid. Alles komt goed!
LEES OOK
