Ka Roimata o Hine Hukatere betekent ‘Tranen van een Lawinemeisje’, vandaag de dag beter bekend als de Franz Josef Gletsjer, een van de bekendste van NZ (er zijn meer dan 60 gletsjers).
De legende vertelt over een jong, verliefd koppel dat door de bergen dwaalde. Met meer oog voor zijn geliefde dan voor het gevaarlijke pad, zag de jongen een losliggende steen niet en stortte
naar beneden. Het meisje weende -en weent nog steeds- bittere tranen die bevroren op de bergflanken.
Met een Māori-naam als deze kan je je aan niets minder verwachten dan een overweldigend en ontroerend stukje natuur.
De gletsjer dankt zijn bestaan aan de overvloedige regenval en sneeuw op de bergtoppen, die door de zwaartekracht samengeperst worden tot ijs. Het regent hier 3980mm per jaar, verspreid over
180 regendagen, ter vergelijking, Brussel telt 870mm over 135 dagen. 15.000 jaar geleden reikte de gletsjer tot in de zee, vandaag de dag reikt de smelttong van Franz Josef nog tot 19km van
de Tasmaanse Zee. Ondanks de aanhoudende regenval en dus aangroei op de top van de gletsjer, smelt de ijsberg onderaan langzaam maar zeker weg. Men verwacht dat de gletsjertong binnen een
honderdtal jaar zal weggesmolten zijn.
Sinds 2012 kan je de gletsjer niet meer te voet op, de enige manier om nog op het ijs te geraken is met een helikopter. Onder het mom van een ‘te vroeg verjaardagskadootje’ legen we onze
visakaart. Dit willen we niet missen!
’s Ochtends worden we met twee helikopters naar boven gevlogen. Van een spectaculair begin gesproken! Ik kreeg zelfs een plekje naast de piloot (voordeel van de lichtste van onze groep te zijn)!
Onze gids, Ellie, vertelt ons dat 50% van de tochten niet kan doorgaan wegens het beruchte slechte weer. Als het dan eens goed weer is, zijn ze een hele dag bezig met het opnieuw uithakken van
helikopterplatforms en begaanbare paden door de gletsjer te zoeken. Soms moeten wandelpaden dagelijks opnieuw uitgevonden worden omdat een bui of verschuiving die van de vorige dag stukmaakte. De
gletsjer beweegt zo’n drie meter per dag waardoor elke dag een uitdaging wordt en geen twee dagen op de gletsjer dezelfde zijn.
Maar daar staan we, in de stralende zon boven op een continu bewegende ijsmassa, met ijsbeugels aan onze enorme schoenen, een stok in de hand en brandend van nieuwsgierigheid. Ellie laat ons de
volgende drie uur een stukje natuur van bovenmaatse schoonheid zien. Verschillende keren moeten we een andere route nemen omdat die van gisteren verdwenen is, onze gids houwt trappen uit waar het
te stijl wordt en checkt continu de beweeglijkheid van het ijs.
Elke stap, elk hoekje, elke ijsblok trekken we honderden foto’s. Gelukkig hebben we twee toestellen bij ons want we zien allebei continu de ‘mooiste foto ooit’. Dit is zooo ongelofelijk mooi en
knap en overweldigend en feeëriek en magisch en krachtig!
Omdat de gletsjer zo actief is krijgen we ook heel wat ‘blauw ijs’ te zien. Je zal het nooit in je diepvries te zien krijgen want het ijs krijgt zijn fabelachtige blauwe kleur door …
zwaartekracht! Sneeuw, ijs en een emmer water lijken wit of doorschijnend doordat er zich veel lucht tussen en rond de waterkristallen bevindt waar licht makkelijk doorheen schijnt. Blauw ijs
echter, is een op elkaar geperste blok sneeuw die door zijn eigen gewicht en constante aanvoer van regen zodanig samengedrukt wordt dat alle lucht ertussenuit gaat. Daardoor geraakt licht niet
meer door het blok of, meer wetenschappelijk gezegd, absorbeert de dichte blok ijs meer facetten van het kleurenspectrum (de warme kleuren) en blijft blauw over. Om dezelfde reden lijken oceanen
ook hemelsblauw.
Enkele uren later neemt de helikopter ons weer mee naar beneden en krijgen we een mooie afsluiter over de morenes die ons tonen hoe ver de gletsjer ooit kwam.
Omdat deze ervaring zo overweldigend is, we compleet overdonderd en in de wolken zijn, geeft de organisator ons nog gratis toegang tot de ‘hot pools’ toe! Kwestie van alles een beetje te laten
bezinken…
Mijn dag kan niet meer stuk, mijn week niet, mijn maand niet, mijn jaar niet!
Dit krijgen we waarschijnlijk nooit meer te zien, een ervaring om te koesteren als geen ander!
Omdat foto’s soms meer zeggen dan 1000 woorden en er duidelijk geen woorden genoeg zijn om deze natuurpracht en de droefheid van het lawinemeisje te omschrijven, staan er enorm veel foto’s in de
blog. Al kunnen de foto’s zelfs niet de grootsheid van Ka Roimata o Hine Hukatere laten zien.