Nooit eerder zagen we zoveel georganiseerd natuurbehoud. De grootste oppervlakte van Nieuw-Zeeland wordt ingenomen door natuurdomeinen. Het ene nog indrukwekkender dan het andere. Van hele vulkanische gebergten over honderden kilometers kustlijn, fenomenale gletsjers en feeërieke fjorden tot duizenden vierkante kilometers heuvelachtige bossen met verrassende grotten vol gloeiwormen. Zo gevarieerd en vooral compact als in Nieuw-Zeeland vind je het nergens!
In sommige bossen en parken moet je eerst je schoenen ontsmetten voor je binnen mag om de kostbare kauri-bomen niet te besmetten met uitheemse schimmels. Voor je de ferry tussen Zuid- en Noordeiland neemt worden de banden van je auto ontsmet en je visgerief en -vangst, kampeerspullen en wandelschoenen onderzocht want er heerst op het Zuideiland een zoetwaterbeestje dat ze in het noorden liever niet zien.
Een indrukwekkende beestenboel moet je niet verwachten op deze eilanden. Bijna alle dieren op vier poten die Nieuw-Zeeland rijk is, zijn ingevoerd (denk hierbij vooral aan lam en Angus beef –gewone biefstuk is bijna niet te krijgen maar ons hoor je niet klagen). Hier geen gevaarlijke, woeste, wilde dieren. Geen slangen, spinnen, krokodillen, leeuwen, tijgers en nog van dat moois.
Waar het hier om draait zijn vogels! In alle maten en kleuren, van het vliegende genre maar ook gevleugelde soorten die nooit van de grond komen (hieronder de 'pukeko' en de 'weka', twee bijna tamme vogels waar vooral de weka enorm nieuwsgierig is).
Op sommige (toeristische) plekken kom je 100 mensen op een dag tegen, op andere niemand. Soms ben je echt 'alleen op de wereld'. Bijna nergens staan vuilnisbakken, wat je het domein binnenbrengt neem je weer mee naar buiten. Simpel. Sluikstorten zie je in de natuurparken en langs de weg nauwelijks en de kans is enorm groot dat, als het gebeurt, toeristen de boosdoeners zijn. Overal, zelfs op de meest afgelegen plekken, vind je openbare toiletten. Allemaal om ter properst, dagelijks gepoetst, zelfs de ‘longdrops’ (droogtoiletten, niet meer dan een lange buis in de grond…).
Er wordt enorm veel geld en moeite in natuur gestoken. Een van de prioriteiten in dit prachtige land is het beschermen van de bestaande dieren en planten en het weren van uitheemse soorten. Daarom mag je niets wat kiemt of groeit het land binnen brengen.
Aan de andere kant zijn we met verstomming geslagen wanneer we in de supermarkt gratis plastieken zakjes krijgen. Zelfs flessen worden per twee in een zakje gestoken! Verse vleeswaren worden in twee plastieken zakjes verpakt, twee! Een gesneden brood wordt herverpakt uit de papieren zak (die wordt weggegooid) in een afgesloten plastieken zak!
We wisten niet wat ons overkwam, is dit hetzelfde natuurbewuste land?
Sorteren is een zeldzaam goed. Op de werf waar Vaguebond stond wordt alles in een en dezelfde container gegooid : groenafval, anti-fouling (giftige verf), papier en karton, motorolie, glas en PMD bij metaalafval. Ongelofelijk! Wanneer ik informeer waarom er niet gesorteerd wordt, wordt mij verteld dat dat buiten de stadsgrenzen niet hoeft. Nu we in het centrumcentrum van Whangarei in de marina liggen zie ik weinig verschil, al staat hier wel een glasbak. Maar misschien telt een marina niet als stadscentrum...
De herfst doet stilaan zijn intrede in Nieuw-Zeeland en in de doe-het-zelfzaken stapelen de promoties van elektrische vuurtjes zich op. Niks energiezuinig, niks energielabel. Huizen hebben allemaal enkel glas, isolatie kent men niet, laat in de zomer de airco maar draaien en zet in de winter gewoon een elektrisch vuurtje bij…
Wie houdt van bizarre regels tot in het absurde is in Nieuw-Zeeland aan het juiste adres.
Om je boot te laten schilderen door een professionele firma moet een met oranje kegels afgezette periferie van 5m rond de boot gemaakt worden, inclusief duidelijke borden dat hier met gevaarlijke stoffen gewerkt wordt! Maar schilder je zelf, kan het niemand iets schelen wie de giftige stoffen inademt.
Om een cherrypicker te besturen heb je bij ons een certificaat nodig. Logisch, je laat toch niet zomaar eventjes iedereen een kraan die 20m hoog reikt, bespelen. Maar dat kan in Nieuw-Zeeland dan net weer wel. Zo kreeg Ivan onverwacht een lollig verjaardagskado. Al moest een technieker (die wel een certificaat had) ons even komen helpen omdat we het ding zelfs niet gestart kregen ...
Een 30-ton kraan besturen is dan weer van een heel andere koek. Een ontslagnemend kraanman kan niet vervangen worden. Spijtig genoeg had de man in kwestie onze mast wel van de boot genomen, hoe hij er weer op moest was absoluut niet het probleem van de kraanfirma. Wij moesten nog eerder begrip voor hen opbrengen dan zij ons enige hulp wilden bieden! Zelfs excuses konden er niet vanaf. De kraan zelf besturen bleek onmogelijk, daar waren de regeltjes weer...
(In heel Nieuw-Zeeland bleek geen gekwalificeerd kraanman beschikbaar, gelukkig kregen wij het kruim van alle kraanbestuurders in heel het land te pakken : een (hoogzwangere) kraanVROUW!)
Nog een schoolvoorbeeld van regelgeving is de WOF, Warranty Of Fitness. Een soort keuringsbewijs voor auto’s, boten en elektrische installaties.
Wij hebben er eentje, voor de auto. De WOF die ons toelaat op de openbare weg te rijden (zoals wij naar de keuring gaan). We hebben geen (electricity) WOF voor Vaguebond en ook geen (electricity) WOF voor de auto. Als campervan heb je ook nog een aparte WOF nodig om je auto in te pluggen zodat de koelkast kan blijven draaien, de microgolf werkt, de boiler voor warm water zorgt en je batterijen opgeladen blijven. In onze auto kan je dan wel slapen maar hij heeft geen stopcontact (of airco of douche of microgolf) dus geen (electricity) WOF. We hebben wel een draagbare koelkast die we graag ‘s nachts in het stopcontact hadden gestoken zodat ’s morgens de batterij van onze auto niet volledig leeg zou zijn en onze bier- en wijnflessen nog steeds fris. Maar nee, zonder WOF wordt er niks in stopcontacten gestoken. Op je vierkante metertje kampeergrond toch niet. Als je hem in de keuken insteekt mag het plots wel. Ook onze eigen, met suikerklontjes gefabriceerde, verlengkabel (Nieuw-Zeelands naar Europees netwerk) was perfect legaal. In de keuken.
Vaguebond mogen we nergens aan de stroom leggen. Een belerende preek in Opua leerde ons dat we zonder WOF een rechtstreeks brandgevaar voor heel Nieuw-Zeeland vormden! Op andere plekken wordt er met geen woord over gerept of wordt er gevraagd 'om de stroom aan boord uit te schakelen als je van boord bent'.
Er gelden bizarre regels maar voor elke regel blijken er genoeg achterpoortjes te bestaan. Nieuw-Zeeland heeft een patent op verbodsborden en sommige mensen (vooral in toeristische gebieden) maken er meer dan gretig gebruik van. Op één camping hingen zelfs meer verbodsborden dan er kampeerplekken waren!
Langs de andere kant is de papierwinkel hier belachelijk eenvoudig, zo kost een auto inschrijven je enkel een tussenstopje in het postkantoor.
Maar vooral, de mensen zijn hier ongelofelijk vriendelijk en behulpzaam. Iemand die je niet kan helpen zou hemel en aarde bewegen om iemand te vinden die het wel kan. Zo kregen we onze europese gasflessen uiteindelijk toch gevuld, ook al is er geen enkele regel die onze aansluiting toestaat.
In de supermarkt zet iemand speciaal voor jou de karretjes naast elkaar in plaats van in elkaar, zo kan je zonder problemen je karretje binnenrollen. Iemand anders helpt je graag bij het uitkiezen van je favoriete nummer uit de playlist aan de inkomhal nadat je persoonlijk verwelkomd werd door de ‘begroeter’ van de supermarkt. Zei ik al ‘bizar’?
Het tempo ligt hier beduidend lager dan in Europa. Eens je dat begrepen hebt, krijg je alles op tijd gedaan. Je begint gewoon veel vroeger met je planning.
Er heerst hier zoveel stress dat werknemers met plezier in het weekend komen werken en de secretaresse koffie en thee brengt voor de weekendwerkers of paaseitjes komt klaarleggen. Werk en privé
lopen door elkaar heen, zo mogen we zonder problemen de auto lenen van mensen van de werf als de leenauto bezet is of zetten ze ons af aan de busterminal of komen ons ophalen. Op een bepaalde
avond dansen we de pannen van het dak op het uitgebreide dansfeest voor de 70ste verjaardag van één van de mannen van de werf! Bij zijn dochter thuis.
Het is trouwens geen uitzondering, werkende mannen van 70. Niet omdat het moet maar gewoon, omdat het kan...
Soms lijkt het alsof het hele land opgebroken ligt door wegenwerken, meestal zijn ze een oase van rust. Er staan twee tot vier mannen het verkeer te regelen maar verder gebeurt er niets. Toch liggen alle wegen er perfect onderhouden bij. Ook de rijstijl van de gemiddelde Nieuw-Zeelander kan ons bekoren, bumperkleven kennen ze niet, belachelijk gevaarlijk inhalen evenmin, hard rijden doet niemand, een uitzondering niet te na gesproken. Bijna alle wegen bestaan uit enkele rijstroken met af en toe een inhaalstrook op steile stukken, zo kan je de vrachtwagens veilig voorbij. Ritsen is een tweede natuur en auto’s doorlaten standaard procedure. Bij een zeldzaam ongeluk hebben de omstaanders de weg afgezet of zijn vooropgelopen om het aankomend verkeer te waarschuwen, worden brokstukken geruimd en waar mogelijk slachtoffers geholpen nog voor de hulpdiensten opdagen. Doe ze dat maar eens na!
Langs de andere kant is te voet gaan hier bijna een reden om je in de psychiatrie op te sluiten, niemand wandelt hier als het verder moet dan 50m. Fietsen is helemaal zelfmoord, er is absoluut geen begrip voor waaghalzen die op twee voeten of twee wielen de deur uit durven komen. Voet- en fietspaden kom je op de gekste, meest onlogische plekken tegen maar vooral niet waar ze nuttig zijn en veiligheid kunnen garanderen. Ze zullen je niet van je sokken rijden maar als die een maat te groot zijn geef ik geen cent voor je leven!
We kijken vaak meewarig naar het leven in Nieuw-Zeeland maar waarschijnlijk zijn we gewoon nog niet genoeg afgekickt van ons westerse leven. Laat ons hopen dat dat dan maar snel gebeurt, het leven is zoveel leuker op een ander pitje. En als het dan nog een natuurwonder is zijn we helemaal verkocht.
Nog van dat! Waar dan ook…
LEES OOK
