In het water - 2013

De laatste weken beginnen meer en meer puzzelstukjes in elkaar te passen, beginnen Grote Dromen plots echter te lijken en lange werkdagen lijken lichter dan ooit.

Het laatste beetje twijfel heeft bij ons allebei heeft plaats gemaakt voor nog meer goesting, nog meer zin en een meer praktische planning, doen ipv dromen.

De buiskap is besteld en wordt nog deze maand geleverd, de buiskappenmaker schreef hiervoor zelfs een hele mail met maar 1 woord : OK! Dat zal dan wel in orde komen zeker?

Van een sympathieke collega kregen we zomaar een satelliettelefoon kado, onze reserve weliswaar maar in elk geval onze eerste!

De windpilot komt er nog voor de zomer op en binnen twee weken gaan we met een waslijst naar Dusseldorf!

Gedaan met dromen, we are getting things done!

Yes we did!

De tijd van het jaar waar we altijd van vluchtten is gepasseerd.

Meer nog, het is wonderwel gegaan!

Al dat feestgedruis, zware tafels en veel drank roept elk jaar schrikwekkende scenario's op.

Dit jaar echter, hadden we door mijne nieuwe job geen tijd en door een uitgebreid trouwfeest geen geld om drie weken aan de andere kant van de wereld rond te trekken.

Dus konden we perfect elk feest meemaken.

En gefeest werd er.

De twee kerstdagen werden rijkelijk voorzien van, overgoten met en ondergedompeld in gezelligheid, lekker eten, plezante pakskes en wijn, veel wijn...

Het oude jaar werd feestelijk uitgewaaid op het strand van Blankenberge en feestelijk weer ingezet met het dessert van oudjaar op de meest gezellige penthouse van Brugge.

Jep, we survived, en wonderwel!

Omdat Ivan vakantie heeft en ik ook. Omdat we op onze positieven te komen na de kerstfestiviteiten. Omdat er schoon weer voorspeld werd.

Gewoon omdat we er goesting in hadden, daarom vertrokken we al donderdag naar de zee! 

Slecht weer vrijdag doet ons Blankenberge twee keer rond wandelen en toch wel een dik half uur lang baantjes zwemmen in het met zeewater gevulde Noordzeebad. Zaaaaaaalig! Veel toffer dan een chloorbad, voor zover er geen 30 überpuberjongens in gedropt worden! 

Een belleke naar Paul Aquila levert ons zonder nadenken of overleg met Frieda een bemanningslid op voor het weekend. Ook Da Ruddy is al voorzien van extra bemanning voor een supermegazonnig weekend.

Onze bemanning staat al een uur op voorhand te popelen om te vertrekken, die van Da Ruddy weet nog niet wanneer ze zin heeft om af te komen dus vertrekken we alleen. Dat zonneke mag je echt niet laten liggen. Exact het gedacht van Paul, die zelfs met een pas geopereerde ingekapselde schouder het roer niet wilde lossen en zeker niet als toerist op Vaguebond zitten genieten...

Nieuwe dokterafspraak met als resultaat : ik had je misschien beter vorige week al die zware dosis cortisone gegeven ...

Nieuwe pillekes met als resultaat : LUCHT in die longen!!!

Nieuwe maand met als langverwacht resultaat : IVAN KOMT THUIS!

Een dag van 'nieuwkes' omringd door een glimlach die de eerste dagen niet meer van mijn gezicht te branden is !!!

Na drie pijnlijke en vooral ademloze dagen krijg ik het verdicht te horen : een beginnende longontsteking, zware ontsteking van de bronchen ... Ok, dat het mis was wist ik ondertussen ook al, maar hoe geraak ik er vanaf ?

Simpel, een paar cortisone-pufjes per dag zouden mijn leed in no-time moeten doen verdwijnen. Was alles maar zo simpel!

Ondertussen kan ik al dagen geen kant uit, probeer te lezen maar word daar draaierig van, probeer op te ruimen maar dan begint het huis te tollen, probeer te slapen maar kan de slaap niet vatten door ijskoude voeten... rusten dan maar ? Dat resulteert in eindeloze triestige tv, enfin, ik heb al betere dagen gekend!

Zeker als ik dan vandaag op FB omschreven word als het schoolvoorbeeld van een lui wijf... Zoals ik al zei, ik heb al betere dagen gekend ....

Update : Het leed is niet geleden, integendeel, vandaag kreeg ik er nog een extra dosis cortisone bij ...

Het andere leed bleek een misverstand te zijn, ik was/ben dan soms misschien een lui wijf, maar alvast geen schoolvoorbeeld. :-)

Vanavond vind ik, ergens tussen al lang gekregen maar nog steeds niet gelezen boekjes een exemplaar van 2011 met een grappig artikel : Kwinten zet alle zeilen bij.

Het gaat om de Cooking Cup 2011, een wedstrijd waarin gerenommeerde sterrenchefs van over de hele wereld moeten koken aan boord van een zeilboot tijdens een regatta van 13 mijl.

Quote :

"Kwinten inspecteert het kombuis (Wel erg klein...) en inspecteert het kookgerei (Heel summier...). Gelukkig is er een mini-koelkast voor de makreel"

De spi-manoeuvres blijken niet helemaal van een leien dakje te lopen en de boot eindigde op een niet nadergenoemde plaats.

De kok eindigde in deze wedstrijd als 5de.

Quote :

"Mijn diepe borden waren zoek, de lepels ontbraken in het basispakket, er was geen stroom (serieus ???) en de boot ging hels tekeer (met 5 knopen wind, aha)"

Die mens mag gerust eens een keertje mee op Vaguebond, om te koken welteverstaan. Die ravioli met makreel in dashi zag er niet slecht uit!

;-)

Dat er gebaggerd wordt in de haven is niks nieuws, wanneer dat gat gebeuren is iets helemaal anders. Wanneer, hoe en wie die pontons eruit gaat halen een groot vraagteken.

Wim loopt al enkele weken zenuwachtig op de pontons rond, de nieuwe haven raakt maar niet leeg (niemand verwittigd), er is geen structurele oplossing om de pontons efficiënt uit het water te halen (kraan is te duur) en dee baggeraar laat maar niet weten wanneer hij nu exact gaat beginnen.

Tot dit weekend we te horen kregen dat er vanaf ergens volgende week in de geul van de nieuwe haven en bij het VVW zou gestart worden.

Wim stak een werkweekendploeg à l'improviste in elkaar en zo stond zondagmorgen 8 man vrolijk pontons te merken met een eigen nummer en een pontonbandje, planken weg te halen en stapelen, pontons los te wrikken en te versleuren.

Zowel het new and improved havenmeesterbootje als Skulleke versleurden pontons en boten alsof ze ervoor gemaakt waren of lag dat aan de stuurkunsten van de kapiteins (ad interim) ?

Na goed en wel 3 uur keihard en mega-effiicënt werken lagen bijna 20 pontons aan de binnenkant, kregen de twee vergeten boten een winterplekje (op de Monacosteiger nog wel!) en kregen alle pontons van 'de 17' een merkteken.

Meeuwen, de kust is nu veilig, Blani, doe uw ding!

Voor herhaling vatbaar zo'n werkweekend à l'improviste! 

Dit weekend was er weer één om in de hitlijsten te schrijven, ook al kom ik al lang niet meer toe met een top 100.

Vrijdagavond moeten we eerst en vooral het weekend inzetten met een Karmeliet bij ons stamcafé (de vijand!) van het VVW. Georges schenkt daar al zeker 8 maanden het beste Bier van de maand ...

Omdat we dit weekend extra crew meekrijgen kunnen we eindelijk eens die mega-spinaker uit zijn super-p(l)opart-achtige zak laten vliegen. En ondanks de uitvoerige kritiek vanuit de kuip vliegt onze spi uiteindelijk toch maar mooi de lucht in! Heerlijk met zo'n weer !

Wanneer we 's avonds toch een laatste Karmeliet willen gaan drinken worden we afgeleid door een bende zotte zeepoezen, mits de nodige overredingskracht (sorry, een Karmeliet bij Georges sla je echt niet zomaar af) belandden we uiteindelijk op de Zeepoes waar we weer eens één van de meest hilarische avonden van de nog niet eens begonnen winter zomaar cadeau krijgen ...

Vandaag kwam ons nieuw boek toe "Dat nemen ze ons nooit meer af" van Ben Rutte.

Zoals de laatste tijd wel vaker gebeurt, een boek over eenvoudige mensen (zoals wij) met een eenvoudige boot (zoals wij), een eenvoudige droom (idem dito) en geen geld (ook zo).

Alle boeken die onze boekenkast ondertussen rijk is, zijn geschreven door zeilers waar wij onze hoed voor afdoen en die 'het' wel gedaan of beter gedurfd hebben, ook zonder dat geld. Bij elk boek wordt onze zin om te blijven werken de grond in geboord en onze goesting om ook onze biezen te pakken nog groter.

Ook zo vandaag ...

Om onze hoofden eventjes te laten afkoelen plannen we zoals bijna elke avond onze avondwandeling naar het veer, kwestie van echt elke dag water te zien stromen naar de grooooote zee.

Wandelschoenen aan, dikke fleece aan en hop, daar gaan we ... Tot we buitenkomen en het pijpenstelen giet!

Dan maar weer voor de stoof kruipen, wijntje erbij en boekje lezen ? En dromen ...

Deze zomer raakt dat rotte visnet in onze schroef en beslisten we ter plekke dat we in september op duikcursus gingen.

Nu was dat niet meteen iets waar ik stond voor te springen, ik heb jaren geleden al eens een les genomen en vond het ronduit VRESELIJK. Dit wilde ik nooit meer, wat vinden mensen in godsnaam leuk aan zonder adem op de bodem van een zwembad te zitten, een duikbril afzetten en vol water laten lopen om hem daarna met lucht die je al niet meer in je longen hebt, leeg te blazen ??? Nooit meer, echt nooit meer! Laat mij maar OP het water zitten in plaats van erin.

Tot september ...

Al enkele weken trotseren we elke dinsdagavond de Antwerpse monsterring voor een uurtje bijna privé-duikles van Eddy in het diepe zwembad van Brasschaat.

Ondertussen voltooiden we al de theorie voor onze eerste ster (van de vijf). 

Vanaf les één kon ik perfect naar beneden duiken, maar apneu een volle lengte op 4m diep zwemmen was andere koek, laat staan op de bodem van dat diepe zwembad geraken zonder duik en er blijven staan ook! Dit zou ik nooit kunnen. Ivan bleek dat dan wel onder de knie te hebben maar heeeft dan weer moeilijkheden om als een eend te duiken en zijn bril op en af te zetten.

Ondertussen slaagt Ivan erin om als een volleerde eend recht naar beneden te duiken, geraak ik moeiteloos op de bodem van het zwembad en kan ik zelfs al een halve lengte op 4m diep apneu overzwemmen, zonder pijn aan mijn oren... Geweldig!

Ik begin zelfs al uit te kijken naar onze eerste open duik, zelfs al is die in februari in de Ekerse Putten...

En wat het leukste is aan elke week 's avonds laat nog naar de andere kant van Antwerpen te rijden voor een uurtje duiken ? En om middernacht in de file te staan omdat er een paar dwaze antwerpenaars op elkaar geknald zijn en de ring blokkeren en daar dan stil te staan en voorbijgeraasd te worden door van-de-pot-gerukte vrachtwagenchauffeurs die op de afgesloten autostrade nog voorbijsteken om daarna ook weer alles moeten dichtgooien omdat er een beetje verderop weer een paar van diezelfde camionneurs op elkaar gereden zijn ?

Awel : omdat dat duiken het meest ontspannende is dat ik al ooit gedaan heb!!! Het geeft hetzelfde gevoel als een avondje sauna in het putje van de winter, nee het is zelfs beter. Na een uurtje apneu, brillen klaren, 100m palmen, duikflessen naar de bodem brengen, lucht doorgeven en flessen versassen ben ik zo heerlijk ontspannen, geen greintje stress meer in mijn lijf, I LOVE IT!

Kan bijna niet wachten tot volgende week ;-)

De kogel is door de kerk, het ticket besteld : ik vertrek morgen voor een ultralang weekend naar Vaguebond!

Eerst en vooral om Jan Toussain te ontvangen die de definitieve buiskap komt opmeten, daarna om Tess naar huis te brengen die nog steeds in Oostende ligt af te koelen van de 45 knopen wind die ze zondag over haar dak kreeg. En daarna om een lekker lang weekend met Ivan te hebben, hopelijk naar Duinkerke maar zoals wel vaker zal de wind daarover beslissen ...

Boeken ingeladen, computer ingeladen, dikke truien, noorse sokken en fleece salopet en laat het dan maar waaien : stoveke aan, muziekske op en heerlijk relaxen op de mooiste boot ter wereld! Hehehehe : I like!

Al heel de week keken wij reikhalzend uit naar het weekend (wanneer doen we dat niet?) en de windvoorspelling werd met iets meer argusogen dan gewoonlijk opgevolgd want er werd een windje voorspeld om U tegen te zeggen. Mij persoonlijk kon die wind iets meer gestolen worden, voor mij luidde dit weekend vooral het begin van een welverdiende vakantie aan en dan mag het waaien zoveel het wil.

Elke 'verstandige' zeiler besliste wijselijk om toch maar binnen te blijven of ten laatste zaterdagavond thuis te zijn, 40 à 50 knopen wind ga je nu niet perse gaan opzoeken... tenzij je Da Ruddy heet!

Da Ruddy bleek een wereldzeiler van formaat aan boord te hebben -althans zo dachten wij erover nadat we de man in kwestie een avond lang aan boord hadden gehad en vooral aanhoord hadden, die mens wist gewoon alles beter en dat zonder ooit meer dan een overtochtje van het Vreselijk Meer verwezenlijkt te hebbeen ... Straf!!!

Zo gezegd zo gedaan, ondanks alle tegenraadgevingen vertrok Da Ruddy met zijn wereldcrew naar Nieuwpoort en zou zondag dan wel terugkomen... De stormwind en bedenkelijke opmerkingen, zelfs het afraden van ons allemaal straal negerend.

Ivan vond dat dit weer het perfecte klusjesweer was, ik zag mijn kans mooi om een hele middag te aperitieven op Mooinooi in gezelschap van een hele (schoon-)familie Goeman en aangetrouwden. Zalig begin van de vakantie toch ?

Na Rob nog een slaapmutsje te geven in het oergezellige clubhuis van de VVW - waar ze al 7 maanden het beste bier van de maand serveren- kropen we onze kooikes in. De beste slaapmuts is nog altijd een serieuze portie wind die rond je mast een door je stagen waait en daar kregen we een mooi deel van, zalig slapen dus!

Zondag werden we gewekt door het eerste van de 10 Da Ruddy-foons van de dag : Of hij zou vertrekken, of de zee wel vlak was, of hij Blankenberge wel zou binnenkunnen, ... Ivan dus op ronde door de geul en havenhoofden om pistolets en Ruddy's geruststelling te zoeken. Uiteindelijk liep voornoemde toch maar Oostende binnen en kreeg daar ook nog eens een uitbrander van de havenmeester (en toen had hij Anke nog niet aan de telefoon gehad!).

Wij deden vandaag vooral stormrondjes in Oude en Nieuwe haven; ongelofelijk hoeveel mensen hun boot achteloos achterlaten en zelfs bij zulke voorspellingen niet eens de moeite nemen hun boot degelijk vast te leggen! Nu mocht de storm komen, we konden met een gerust hart naar huis gaan voor het pizzaverjaardagsfeestje van Seppe.

De fin de saison zit er op, de Goofen zijn er weer aan begonnen, het ideale moment dus om onze jaarlijkse Reetkeverrace te organiseren. Bij gebrek aan de grote reetkever himself (maar wel met een voor de gelegenheid afgevaardigde Madame Carbon, MET cookies!) bedisselden Rob en Ivan een alternatief voor het Reetkeverweekend terwijl Anke en ik meer dood dan levend in een respectievelijk koude natte en heerlijk warm gestookte boot ons bed in duiken.

uja

En dat pakken ze ons al niet meer af!

Een trouwfeest ?

Een Trouwfeest!!!

En als we trouwen, doen we het ineens deftig, niet één maar 4 dagen feest!

Met een strandfeestje!

Met Vaguebond!

Voor een zeer uitgebreid fotoverslag verwijs ik je graag naar onze trouwwebsite http://voeteninhetzand.jimdo.com

Reikhalzend werd er door de 30 bemanningen uitgekeken naar het grote CR weekend.

Angstvallig werden weerberichten gecheckt, gedubbelcheckt en getrippelcheckt.

Zaterdag zou er zeker en vast spi op het menu staan, zondag vreesden we vooral een goed anker nodig te hebben om ons tegen de stroming vast te houden terwijl we zouden wachten op OF het draaien van voormelde springstroom OF op een zuchtje wind.

Zaterdag zal Da Ruddy zich vooral herinneren als de lesdag waarop Sylvie een uitgebreide les spitrekken,  -strijken en -plooien kreeg.

Wij zullen die dag dan weer herinneren als de dag waarop Da Ruddy uiterst geconcentreerd aan het roer zat en ons perfect door het fijne parcours loodste, we een wel heel erg nauwkeurig beeld kregen van de plastieken boei (ik geloof dat zelfs Jimmy en Bruno jaloers zouden zijn geweest van de manier waarop Da Ruddy die boei gerond heeft) maar vooral als een ongelofelijke ontspannen dag voor de kust van Blankenberge!

Zondag werd het parcours serieus ingekort en kregen we een heel gevarieerd parcours, niet alleen door de makers van het parcours maar ook door de wind.

Onze crew werd gehalveerd maar we kregen deze keer wel onze eigenste voorzitter mee aan boord. Hierbij ook een welgemeende dank aan Do dat we hem mochten lenen.

Vandaag leek de Noordzee verdacht veel op het Galgenweel : de wind draaide aan 100km/u en niet in knopen maar wel in graden. Op één en dezelfde lijn kon één boot haarscherp aan de wind lopen terwijl 50m verder een boot in hetzelfde rack onder spi liep.

Ik kon mij na afloop vooral spi herinneren, 100 keer de boom versteken van kant, spi op, spi af; in tegenstelling tot vorige week heb ik dit weekend serieus wat werk gehad op het voordek maar ...

I LOVE IT!

Een stevig windje, een stralende zon en de meest fantastische boot inclusief maffe schipper; wat heeft een mens nog meer nodig om een heerlijke Blankrace waar te kunnen maken ?

Wij hadden in elk geval alles : een uitgebreide crew van de meest geschifte mensen, inclusief liters mojito en vers geplukte munt. Een bakkersbuffet waar elke koffietafel jaloers van zou zijn en een weertje om U tegen te zeggen.

Met Da Ruddy als stuurman, Ivan als grootschoottrimer en tactic, Bart als genuatrimmer, Karen als professioneel gangboordbewaker en Sylvie en ik als voordekkers, piano en nav kon dit toch alleen maar goed aflopen ?!

Onze starttechniek is misschien iets minder strategisch en op het scherp van de snee maar we lopen toch maar mooi mee in het blok. De wind zorgde voor een heerlijk golvenparcours waar Tess met de gllimlach door sneed, baasje, bootje en crew in hun element, wij zijn gek op wind (net zoals onze boten)!!!

Het was weer eens een superleuk parcours (waarvoor dank aan de organisatie) en een geslaagde wedstrijd!

Pomme(eke) : zo zal ze heten, onze 470!

Ze heeft een wit rompje en een Granny Smith-groen dek.

We hebben haar nu bijna een jaar en hebben er bitter weinig mee gezeild. Niet in het minst omdat we Vaguebond gekocht en we (Ivan) er wel wat werk aan hebben gehad om haar helemaal naar onze zin te maken en natuurlijk uitgebreid te testen deze zomer.

Maar goed, nu we de dit weekend eindelijk eens een weekend thuis waren moesten Pommeke van stal gehaald en opgekuist worden!

Zaterdag gingen we haar dek al eens kuisen (het was een beschimmelde Granny Smith geworden, vol stof) en zondag maakten we het Galgenweel al onveilig.

En vandaag plannen we daar een vervolg aan te geven ... Ivan gebruikt in elke zin over Pommeke minstens één keer het woord "spinaker", stuurt tuigage-foto's en decklayouts van 470 door aan de lopende band; er wordt weer hard gewerkt in Sint-Niklaas ...

Als volleerde zeilers tuigen we de 470 in minder dan een half uur op, zonder brokken en zonder als complete domoren over te komen waarna we weer eens meer en meer genieten van dit kleinood op het water. Met het minste zuchtje wind snijdt ze door het water, elke minuscule beweging of trim heeft onmiddellijk effect op dit 120kg bootje, wel iets anders dan onze grote meid van 9 ton!

Het dek was nu al proper maar de binnenkant kon ook nog een opkuis gebruiken en wanneer doe je dat beter dan onder zeil ? Terwijl Ivan parcours uitstippelt en bepaalt welke boeien we al gijpend en welke we met een overstag zullen ronden, wanneer we het ponton al dan niet zullen passeren en hoe we de overboord geflikkerde spons met een MOB-manoeuver terug aan boord zullen hijsen gaat de zon langzaam donkerroos, paars en oranje onder achter de Kennedytunnel.

Ja ook dat is genieten! (zeker als daarna een frisse pint lonkt in den Brabo met als niet te missen extraatje : de heerlijke zeilexperts aan den toog!)

Na rijp beraad beslissen we om ons dan toch maar naar Portland te laten slepen, de schroef gebruiken durven we niet meer. De havenmeesters zijn ongelofelijk behulpzaam en regelen de slepers (Weymouth en Portland), de kraan en ligplaats in Portland en de garantie dat een expert er vandaag nog naar komt kijken.
Om 13u 50 beslist All, de havenmeester, om de brug van 14.00 te halen en dus stante pede in zijn rib te springen, Vaguebond langszij te nemen en ons ASAP naar die brug te slepen. Een dik uur later zien we nog steeds geen grotere rib met iets meer pk's dan de 30 overblijvende van All - we vertrokken met 60 pk maar ėėn motor liet het plots afweten dus nu zitten we op 30. Dus sleept hij ons helemaal naar de olympische haven van Portland.

Pontons waar je met een 10-tonner over kan rijden, poorten die automatisch openen als je nog maar in de buurt komt, douchen om U tegen te zeggen en een bijna 100% permantie van minstens twee havenmeesters. Het enige dat in alle talen ontbreekt is ... sfeer, ambiance, gezelligheid, authenticiteit en zei ik al sfeer?

Tulpje (het havenmeesterhulpje) komt ons elke 10 minuten met zijn golfkarretje - serieus, zelfs fietsen op de pontons doen ze niet meer - op de hoogte houden van de stand van zaken : wanneer ze ons gaan verslepen naar de kraan, hoeveel boten het nog wachten is voor het aan ons is, de offerte langsbrengen, vragen of alles ok is, ... Hij houdt niet op, of de batterij van zijn karreke moet perse leeg!

Na een half uur worden we naar de kraan gesleept en na een uur hangen we al in de kraan. Bizar hoe 175£ ineens deuren openen, normaal was er absoluut geen plaats voor vrijdag maar een emergency-lift laat je binnen het uur in de kraan hangen. En zelfs de verzekering vond dat perfect ok! Asjemenou!

Havenmeester Rowley en Tulpje kunnen zich nog een helemaal uitleven op Vaguebond en elkaar, ik heb geen idee wie het best is schoongespoten maar Vaguebond schittert in alle geval. Behalve haar kiel en roer, wil iemand de exacte ondiepte van de niet of toch heel slecht gebaggerde blankenbergse haven weten ? Wij hebben ze op kiel staan. (nvdr : minder dan 1 meter!)
Van een gestrande Franse boot krijgen we de naam van JJ door, zij hebben ongeveer hetzelfde voor met hun schroef en zijn laaiend enthousiast over de service van Mechanical Services dus we maken direct een afspraak voor morgenvroeg 8.00.

Een beetje van de drukte bekomen proberen we in dit olympisch dorp iets te eten te vinden, behalve heel wat gesloten en bijna gesloopte etablissementen is er zo goed als niets te zien of te vinden. Wanneer we uiteindelijk in een hotel met duidelijke voorkeur voor de franse zeilers iets eetbaars vinden, drinken we onze laatste cider van de dag op het refterterras van de marina waar, jep, geen greintje sfeer is maar gelukkig nog wel wifi en een rescue helikopter die zeker een half uur oorverdovend naast ons staat te ronken.

Slaap lekker, op een gestrande boot...

De zuigvissen zal hij dit jaar niet groeten maar zwemmen zal hij dan uiteindelijk toch. In Dover was het water ijskoud (15°C) en raadde zelfs Dover Coastguard ons absoluut af om te duiken maar hier in Weymouth is het een heerlijke 19°C dus duikt mijn venteke vol overmoed het water in. Het moet gezegd, eens het kippevel verdwijnt, krijgt hij zelfs wat kleur en dobbert lustig rond de boot, mijn held!
De duikbril is niet zo waterdicht als ik dacht en de schroef net iets dieper dan ik dacht dus het resultaat van deze heldhaftige duik is niet meer maar ook niet minder dan mateloze bewondering voor mijn puffin!

De havenmeester regelt ons een duiker die vanavond dat varkentje (krabje) eens zal wassen.

Ondertussen steken we een wasmachineke in, nemen de beste douches van de engelse zuidkust en gaan op onderzoek naar Weymouth.
Daar kunnen we kort in zijn: Stel u Blankenberge voor in een typisch Engelse setting en doe dat maal 2. Kitsch, heel veel raar volk en vooral kermis, kermis, kermis. Overal waar je kijkt staat wel ėėn of andere attractie!
Tot we de brug oversteken naar de andere kant van de Wey, daar ontdekken we een pittoresk vissersdorpje zonder een greintje Blankenberge. Heerlijk!
Spijtig genoeg kunnen we niet blijven maar we hebben morgen nog een dag. Nu eerst naar onze duiker!

De man hijst zich als een Houdini in zijn droogpak. Mijn beslissing om in september aan mijn duikerlessen te beginnen begint weer te wankelen... Wat een gedoe alleen al om in je pak te geraken en dan moet je er straks nog uit ook! Blijkbaar is het water niet zo proper, een collega van de duiker - die een gewoon duikerspak draagt - zit al maanden aan de antibiotica wegens bacteriēn die in de huid kruipen bij 4 à 5 duiken per week. Enkel een droogpak houdt die vieze beestjes blijkbaar weg...
Na een paar minuten - het net in Dover was op een paar sekonden los - komt de man hoofdschuddend boven, geen net in de schroef! Meer zelfs, er zit niks in de schroef! Hij vraagt om de motor te laten draaien terwijl hij naar de schroef kijkt. Van die test worden we niet bepaald vrolijk... Blijkbaar staat de schroef te daveren al bij het starten van de motor, draaien de drie bladen onafhankelijk van elkaar ipv synchroon en zit ook de anode te rammelen. Enfin, zoals ik al zei : niets om vrolijk van te worden.
Terwijl wij het nieuws verwerken en interpreteren kuist hij nog eens onze kiel en roer die - dankjewel baggerwerken in Blankenberge - vol staan met pokken, zo kunnen we op zijn minst al glad naar huis zeilen!
Wanneer de duiker richting zwemladder drijft duikt hij plots weer onder en vraagt om een touw. Eens uit het water moeten Ivan en hij de ziel uit hun lijf trekken om 'het object' boven te krijgen. Het bleek een karretje te zijn om gerief mee aan boord te brengen, een pontonwinkelwagentje, helemaal verroest, de pond nog in het slot, vol 'dead man fingers', krabben, schelpen en ander vettig gespuis. Onze duiker in elk geval in zijn nopjes, na zijn uren nog geld gaan verdienen en er nog een dikke Leffe en een extra winkelkarretjespond aan overhouden. Het leven kan schoon zijn!

Voor ons ondertussen wat minder, zonder schroef nog 230 mijl afleggen... Zolang we kunnen zeilen zal er geen probleem zijn, we kunnen ons hier laten buitenslepen en in Blankenberge misschien laten binnenslepen maar alle mijlen daartussen moeten we wel kunnen zeilen. Eerst maar eens wat weerberichten gaan checken en morgen zien we wel verder.

Vandaag is zo'n dag waarop je je afvraagt waarom je zo vroeg bent opgestaan als alles toch maar (letterlijk) de mist in gaat.
Om ėėn of andere reden is het voor mij, zelfs na 2 weken ontspannen vakantie, nog altijd een ramp om vroeg op te staan. En net vanmorgen wil Ivan om 7.00 vertrekken om alle kaapse stromingen mee te hebben tot Weymouth.

Ok, mij een raadsel hoe, maar op ėėn of andere manier slaag ik erin om om 7.00 aan dek te staan, aangekleed in full battle dress. Ik beklaag het mij direct want we staan gewoon IN een wolkendek, op zeeniveau. Het is geen mist, het zijn effectief regenwolken die tot op het water hangen.
Onze aankomst in Dartmouth nog indachtig is mijn enthousiasme om weer zo'n radartocht in het visnettenparadijs van Lyme Bay te ondernemen beneden alle peil...

Maar optimist Ivan profeteert de weerberichten van gisteren die een zonnige dag voorspellen en dus vertrekken we. Of proberen we dat toch...
Wanneer ėėn touw dan nog beslist om bij het loslaten in de knoop te schieten en achter een klamp van een buurboot te blijven hangen terwijl de stroming al meer dan vat op Vaguebond krijgt. Er zit niets anders op dan de touw te laten gaan en - de knoop lost niet en dus hangt de touw nu aan de buurboot - opnieuw aan te leggen en de landvast te recuperen.
Ik drijf ondertussen in het zweet in mijn pak maar door de regen kan ik het niet uitdoen, gezellig!
Bij het hijsen van het zeil zie ik dat er plots wel heel veel plaats is tussen twee zeillatten... Dat was dus het miniblokje dat ik gisteren aan dek vond!
Zeil naar beneden, nieuwe bevestiging knutselen en na veel vijven en zessen, zeil weer omhoog, met een rif want er wordt wel wat wind voorspeld.
What's next?
Bij het buitenvaren schijnt de zon boven de zee (boven land enkel regenwolken), Vaguebond legt zich en vliegt direct naar de zeven knopen op het log! Er staat wel een zeetje maar ons madam amuseert zich en snijdt door de golven als door boter, een plezier!
Ze houdt een logsnelheid van 7à 8 knopen, met wat stroming lopen we makkelijk 10! Zelfs ik hou het bijna twee uur aan het roer vol en serieus, we beginnen elkaar te snappen, dat stuurwiel van Vaguebond en ik...
De rest van de dag is Ivan niet van het stuurwiel weg te slaan, misschien ook omdat ik een perfect plekje gevonden heb om heerlijk te soezen op de bank aan de spiegel en daar niet weg te branden ben?

We stranden vandaag in Weymouth waar we nog anderhalf uur mochten wachten voor de brug draaide. We merken dat 'etiquette' iets compleet onbekend is in deze contreien wanneer een dame ijskoud door onze kuip dendert op weg naar de stad. Als ze terugkomt gaat ze niet alleen -zoals het hoort- over het voordek, maar krijgen we zelfs een ijsje cadeau. 't Kan ook zijn dat ons luid protest over zoveel boertigheid haar een verontschuldigend ijsje deed kopen. :-)
Zo mogen ze dat nog eens doen, misschien als we nog luider protesteren  krijgen we dan twee bollen?

Om de dag af te sluiten merkt Ivan bij het achteruitvaren tijdens het aanleggen dat de schroef een wel heel verdacht geluid maakt. Wanneer we vastleggen probeert hij de schroef nog eens en davert de hele boot. Linke boel!
Waarschijnlijk weer een net of krabbenlijntje (de nationale sport is hier blijkbaar op krabben vissen) maar omdat de zon zo uitnodigend schijnt gaan we liever een pint of ale of cidre drinken. We liggen hier sowieso nog twee dagen (38 knopen wind vinden we net iets teveel van het goede) en morgen is er nog een dag.

Anke en Rob vertrekken deze morgen in alle vroegte. E(stimated)T(ime of) D(eparture) is 4 uur maar we besluiten wijselijk om gerommel aan de buurtboot af te wachten en dan pas op te staan. Dat bleek uiteindelijk de slimste beslissing en degene die ons het meeste slaap opleverde. Pas om 5.15 horen we gestommel op het Fat Phocadek en wensen onze Friendjes een mooie en veilige terugreis. Enkele uurtjes later gooien wij ook onze trossen los en zetten koers naar de Scilly's, exact 180° in de andere richting dan Phoca die deze morgen in alle vroegte vertrok.

Ons laatste oversteekje is er eentje in heerlijk zomerse condities en met een uiterst aangenaam bezeild windje.

De weergoden zijn ons ook vandaag weer goedgezind, dat is tenminste al iets, Ivan wil vandaag dat net weg hebben zodat we met maar 1 tij vertraging weer weg kunnen maar hij slaat bleek uit wanneer hij zijn voeten in het water steekt, zijn enthousiasme meteen een pak kleiner...

Omstaanders raden ons aan een duiker tegen te houden, of navraag te doen in de marina. Daar worden we geconfronteerd met de Engelse strikte regelgeving : ze kunnen ons geen namen geven want er mag niet gedoken worden in de haven... Met dezelfde glimlach geeft ze ons wel een foldertje met de prijzen om de boot in de kraan te hangen om zo het net weg te snijden. Hmhm!

We krijgen een duikersboot te pakken die ons na zijn duik wil helpen. Enig probleem, bij hun terugkeer hebben ze troubles met hun eigen boot en geraken niet meer bij ons. Een tweede poging heeft wel succes, na twee minuten is het net losgesneden en de duiker al met zijn armen vol Leffe vertrokken.

Belgisch bier heeft zijn reputatie :-)

Zo lopen we een 24 uur vertraging op maar na vertrekken vol goeie moed en met een lege schroef naar Dartmouth! Het wordt een mooie avond, op motor en toch een beetje met schrik voor nieuw vissersafval.

Light Vessel Race : eindelijk nog eens een offshore wedstrijd van formaat in onze contreien en dus de perfecte test voor Vaguebond!

Het zootje ongeregeld dat enthousiast aan boord duikt vrijdagmiddag belooft alvast :

- Frank zorgt ervoor dat onze 'vessel' niet meer zo 'light' is als hij de inhoud van zijn volledige camionette aan boord dropt. Het is een wedstrijd van 24 uur maar het lijkt of we voor twee weken op stap gaan.

- Jules en Lieve vluchten met graagte een weekend weg van alles wat met werk te maken heeft, ook al zijn ze op pensioen.

- Lennert komt uitbundig het einde van zijn examens botvieren op de rest van de crew.

- Tim overleeft ternauwernood een echtelijke breuk wanneer hij na een week van ziek en mottig zijn, inclusief alles wat daar bij hoort, toch beslist om de wedstrijd mee te varen.

Daarbij nog Ivan en ik en de zoo is compleet.

We hadden de week voordien minutieus de safety-instructions gelezen om toch maar niet gediskwalificeerd te worden op basis van een gebrekkige veiligheidsuitrusting; wat daar allemaal instond hou je niet voor mogelijk maar nu zijn we wel zeker dat Vaguebond goed is uitgerust. En gelukkig maar, we bleken één van de 6 uitverkorenen om geïnspecteerd te worden maar meer dan het aan dek overlopen van een korte checklist was dat ook niet. De 'inspecteur' geetf ons al meteen het parcours mee zodat we zelfs al voor de briefing tactisch kunnen plannen (hmhm).

Het parcours bleek een op- en afschuimen van de kust, naar Frankrijk, terug naar Zeebrugge, naar Oostende en terug en nog eens naar Oostende en terug ... Geen 'lightvessels' te ronden dus maar wel een lekker lang parcours.

Vanaf de start worden we al gezegend, laat net NU Buyl Frits eindelijk eens 100% juist zitten wat het weer betreft : regen, regen, regen en regen en dan vergat nog de wind!

32 mijl in de gietende regen opkruisen, midden in de nacht met minder dan 2 meter zicht door ankergebieden kruisen, ik stelde mij net iets anders voor bij deze wedstrijd! Gelukkig hebben we ervaren stuurlui aan boord en begeleiden Tim, Lennert, Jules en Ivan ons netjes langs alle obstakels.

's Morgens begint het eindelijk wat op te klaren, de wind draait lekker alle kanten uit zodat spi-rakken niet echt aan ons besteed zijn en bij elke ronding van een boei draait de wind gewoon weer mee.

Gelukkig hebben wij de beste kok ter zee aan boord die ons blijft voederen zodat de crew aan de gang blijft, lasagna, hamburgers, thee en koffie à volonté, hij voedert zelfs Vaguebond met een vette portie lasagna in haar buik!

Ook wanneer we na telefonisch contact met thuisfront horen dat er al een aantal opgaves geweest zijn en dat wij 'ergens achteraan zitten', laat dat onze pret niet bederven : we  gaan gewoon lekker door, dat was de doelstelling!

Als dan op 2 mijl voor de finish de wind compleet wegvalt en we meer op stroming dan op wind richting WK14 driften, krijgen we het toch kwaad.

Op 0,5 mijl voor de finisch zien we geen finish-schip liggen, de VHF wordt  niet beantwoord, gsm 1 (Kim) ook niet en zelfs gsm 2 (Jean) geraakt niet verder dan een voicemail. Er ontstaat nu toch wel wat ongerustheid : hebben wij, serieus waar, 24 uur zitten knokken om dan niet gefinished te worden ? Die vlieger gaat niet op hee! Gelukkig wordt er dan toch gebeld (vanuit het feestgedruis van al degenen die al wel gefinished zijn) om te zeggen dat ze onze finishtijd genoteerd hebben op 19.55 (net geen 24 uur).

Doodmoe strijken we de zeilen en tuffen richting Blankenberge.

Zondag mag ik gelukkig een beetje uitslapen (en ik mag dan al niet klagen) tot Frank aan zijn pièce de résistance begint in de keuken : varkenshaasje met boontjes en gebakken patatjes. Meer dan 2 uur is hij bezig om een pareltje van een 5-sterrenrecept op tafel te toveren!

De prijsuitreiking missen we glansrijk (teveel werk met de opkuis van Vaguebond) maar volgens onze buren (sympathieke ex-zeilers die nu met een top-of-the-pops motorboot op vakantie zijn) kregen we zelfs een speciale vermelding voor volhouding om als allerlaatste toch de moeite te doen om te finishen.

De uitslag doet er niet toe, we waren de laatste in onze reeks, maar het was een weekend om van te genieten, zowel op sportief, vriendschappelijk als gastronomisch vlak.

Met dank!

An en Ivan

heerlijk genieten op het strand na weer eens een lange dag werken.

Ook al is mijn lijf de uitputting nabij, toch blijven we onze dagen volproppen met absoluut broodnodige drukke activiteiten "die we toch niet kunnen laten liggen".

Dit weekend moest en zou ik perse mijn Tootie gaan afhalen in de garage en er een testritje mee doen (check!) voor we ons naar Wittevrongel zouden reppen om kilometers touw te gaan kopen (1 touw) om daarna derde en andere reven te steken (geen enkel), rolgenua's te vervangen (check!) en lazy jacks opnieuw te hangen (none) om zeker op tijd klaar te zijn om de wedstrijd mee te varen op Kziena (afgelast) en daarna zeker en vast de BBQ niet te missen (superburgers!) met als toppunt een bezoekje van nailstyliste Shoe-Shi K die onze nagels als reclamebord wil gebruiken voor een bezoekje aan Sea Life Center, en met succes!

De laatste maanden werd er veel gewerkt, gehoopt en gedroomd. Stilaan worden een aantal dromen werkelijkheid.

Na lang werken dobbert Vaguebond al een paar weken rond en vervult ze meer dan onze verwachtingen. De enige verzuchting die we nu zelfs al niet meer durven uiten is de levering van onze kussens en matrassen, want die lijken van de aardbol verdwenen en over de redenen waarom kunnen we ondertussen een hele soapserie schrijven...

Na nog langer werken ligt ook Phoca in het water, juist op tijd voor de kapitein helemaal het noorden kwijt was!

Na lang wachten is ons stort thuis eindelijk in het containerpark geraakt.

Zaterdag was weer eens een typisch chaotendag voor ons opper-chaoten : Na een weer eens uit de hand gelopen receptie op Xaco (niet qua drank, wel qua tijd) haasten we ons zaterdafgmorgen naar het containerpark om daarna als een sneltrein naar Oudenaarde te rijden om het plakboek op te halen om daarna onze bagage op Vaguebond te droppen voor we halsoverkop nog naar de BZYC vliegen om te checken of onze installatie in orde staat waarna we net niet tegen het bruidspaar rijden en we naar nog een ander adres in Brugge crossen om de sleutel van beamerkot te halen om dan als een straaljager naar het appartement te stralen waar Patrick ook juist toekomt zodat we toch nog een uurke hebben om alles te repeteren en de teksten in het plakboek te schrijven.

Als dan nog blijkt dat ik van alle opperchaoten de span kroon door mijn lenzen in Blankenberge vergeten te zijn is het hek helemaal van de dam : weer naar Blankenberge, lenzen in om dan met taxi Ruddy op een nog redelijk deftig uur weer in de BZYC te zijn voor HET feest!

Een spi van 100m² vindt Ivan niet één maar twee maten te klein voor onze Vaguebond dus is hij al vanaf dag 1 alle tweedehandssites aan het afschuimen voor eentje van een paar maatjes groter.

Specialist als hij is vond hij een betaalbaar exemplaar.

Vorig jaar kreeg ik van Rob de mooiste spi-zak ter wereld, een fluo roos exemplaar waar hij heel wat voor moest doorstaan en tot op de dag van vandaag door sommige zeilmakers meewarig bekeken wordt.

Die spizak moeten opgeven is dus gewoon not done, dan nog liever een te kleine (en voor mij handzame) spi die in de zak past dan een (voor mij) te grote die er niet in past! Nah!

Gelukkig (en ook een beetje pech) past het nieuwe exemplaar, van zo'n beke 170m² begot wel in de zak...

... "Ik haal het niveau van de Hollanders naar beneden"!

Geef toe, om zo te durven rondlopen / zeilen moet je er wel wat voor over hebben. Alsof zeilen met een NED-nummer al niet genoeg was, moest en zou Da Ruddy ook nog de zeilekes ophangen die hij nog ergens had gevonden, zo kan hij op zijn gemak uit de wind zitten ...

Het moge duidelijk zijn dat dit het begin van het seizoen is want de man die onze mast op de boot moet zetten vertrok gisteren als een dief in de nacht met de belofte om vandaag terug te keren maar meer dan zijn kat hebben we niet gezien...

Dan specialiseren Ivan, Da Ruddy en Eric zich maar in mastplaatsing en masttrimerei, het is weer eens iets anders ...

Die paal van 20 meter, door het dek gestoken moet zowaar 2 mm (!!!!!) verzet worden om stagspanners die de professionele mastplaatser vergeten was, tussen te plaatsen. Met alle hens aan dek, veel gesleur en gepalaver lukt dat als bij wonder ook! Chapeau aan al die mankracht!!!

De mastsok moet ook nog deftig gezet worden en ook daar werkt het trio naarstig aan voort. Die sok moet namelijk volgens een kloppende passing gezet worden. De bedoeling is dat die de mast mooi op zijn plek houdt en dat er geen water langs de mast naar binnen kan sijpelen, een kloppende passing dus. En dat er veel geklopt wordt voor de mast past hebben we geweten...

Dan is het tijd voor de zeilen maar ook dat neemt echt wel tijd in beslag, die worden met bouten aan de karretjes geschroefd.

Ik mag ook al meteen één van mijn favoriete bootacties oefenen en klim 20 meter hoog de mast in om een lijn los te trekken, de max!