Let's go!

Om het oude jaar op gepaste wijze uit te zwemmen, vertrokken we met ons Dingeltje (dinghy ofte rubberen bijboot) naar een snorkelplek vlakbij de ankerbaai waar we het ongelofelijke geluk hadden om tussen zeeschildpadden terecht te komen. Een kleintje wilde zelfs heel dicht komen maar mamaschildpad vond dat niet zo"n leuk idee en kwam er al snel tussenzwemmen. Toch beangstigend zo'n groot beest vlak bij je, ze kunnen naar het schijnt venijnig bijten.

Maar wat een ervaring!

Op het strand werden oude palletten aangesleept, lampionnen opgehangen, comfortseats rond het vuur gezet en de cobb opgestart. Emmers vol drank en bakken vol eten garandeerden een perfecte avond! Dit was zonder twijfel één van de meest speciale nieuwjaren ooit!

In plaats van een  nieuwjaarsduik in dubbele duikpakken van 13 mm in de Put van Ekeren, kozen wij er dit jaar eens voor om in azuurblauw water van 29°C te gaan snorkelen boven een wrak vlakbij onze ankerplek.

Hier werden we omringd door honderden, duizenden vissen die zich in niets leken te storen aan onze aanwezigheid. We kunnen zelfs niet zeggen wie van de twee het hardst verschoot toen een schildpad nietsvermoedend bijna tegen een al even nietsvermoedende Anneke zwom!

De rust werd enkel verstoord door de toeristische snorkelboten waarbij het volkje in het water gedropt wordt, een zakje voer gegooid wordt, iedereen toch zeker twee seconden lang 'ooh' en 'aah' roept voor ze weer aan boord klauteren op weg naar de volgende snorkelplek. Een schande, die lui zien niets, checken hun lijstje af en beseffen niet eens wat ze missen, laat staan wat ze stukmaken door die beesten te voeren. Zelfs een zeeschildpad kon hun aandacht niet langer dan 2 seconden vasthouden!

Wij lagen bijna een uur boven het wrak (en gelukkig vaak alleen) en kregen maar niet genoeg van al het moois in en rond het wrak dat er evengoed en zelfs rustiger bleef zwemmen zonder voer, ze hebben daar immers eten genoeg!

Vandaag slaan we water en eten in. We hebben zelfs een ijsbergsla in goede staat voor amper 6€ en 250 gr verse boontjes voor 2,5€! Maar het is maar één keer per jaar nieuwjaar dus we nemen ze mooi mee!

Bernard van de Ariel vertrok al naar huis en vandaag nemen we ook definitief afscheid van Anneke en Heinze van de Nok, zij gaan de andere kant op.

Bizar hoe op korte tijd gesteld kunt raken op mensen om ze dan misschien nooit meer te zien. 'Echt belachelijk!', klinkt dat op zijn Nok's.

Maar het hoort er nu eenmaal bij, ook al vinden we het inderdaad belachelijk!

Jongens, we gaan jullie echt missen. Bedankt voor de fijne tijd samen en maak nog veel 'vrienden voor het leven' ! ;-)

Valt  dat nu tegen! De volgende bus is pas binnen twee uur en buiten twee beach-bars is hier niets te doen! De ontwapenende glimlach van Heinze liet zelfs de exuberante Caribische bierprijzen kelderen! We begonnen aan 4 en eindigden aan 2,5 dollar per pint. Benieuwd waar dat was geëindigd als we de volgende bus niet hadden moeten halen...

Speightown bleek een levendig, mooi en gezellig kuststadje in het westen van het eiland. Je zag hier heel weinig toeristen. De buschauffeur die ons hierheen racete moest of op tijd thuis zijn voor de soep, of voor een voetbalmatch op tv of voor het optreden van één van zijn kinderen of hij koesterde heimelijk aspiraties in het F1-milieu maar aan het aantal blauwe plekken te zien dat wij opliepen in zijn gammele bus met plastieken stoeltjes zonder kussens, had hij beter andere dromen gekoesterd.

Vanuit Speightown drummen we in lange files weer naar Bridgetown. Op deze saaie weg kwamen we langs kilometers lange resorts, het één al chiquer dan het andere maar allemaal even zielloos. Aan deze kant hebben we niets verloren al hebben we wel genoten van de couleur locale op de bus!

Terug aan boord vonden we een briefje waaruit bleek dat de bemanning van de Ariel hun plan om nieuwjaar te vieren in de chique beachclub hebben laten varen (misschien hadden Harmen en Bernard geen kostuum mee en Marieke geen avondkleed). Ze nodigden ons uit om de festiviteiten op het strand te vieren.

Het spreekt voor zich dat niemand hierover zelfs maar één seconde hoefde na te denken! Hoe vaak krijg je de kans om oudjaar met een strand-bbq op de Carieb te vieren ?

Positivisme van de laatste 48 uur! Zoals je wel begrepen had, waren de laatste dagen niet de leukste. We begrijpen stilaan dat sommigen beslissen om niet verder te varen, hier is niets leuks meer aan. Ook vandaag was afzien maar we zijn er bijna en de zee lijkt zich stilaan anders te gaan gedragen. Of dat positief is, wordt afwachten.

-  De laatste mijltjes schuiven onder ons door, de laatste 48 uur zelfs zonder rukwinden van 35 à 40 knopen. Vaguebond heeft nu het meeste weg van een te klein autootje met een te hoge snelheid op een zwaar 4X4-pad vol diepe kuilen, grote stenen en uitstekende takken. De deining is dan wel minder hoog maar niet minder rommelig, nog steeds en vooral wanneer iemand durft aanstalten te maken 'iets' in de keuken te doen.

-  Vandaag kregen we weer iets nieuws : regenbuien! De hele dag achtervolgen ze ons (en halen ons spijtig genoeg ook in). Sommigen met wind voorin de bui, anderen met veel wind achter de bui maar stuk voor stuk voorzien van een alles doordrengende plensbui. De buien volgen elkaar op met tussenpozen van 10 minuten tot twee uur. Met een vermoeiend continu reven en ontreven als gevolg.

-  Ivan wil altijd zo laat mogelijk reven en in plaats van dat op tijd te doen, voor de bui losbarst, doet hij dat op het moment dat het schuim van de golven vliegt en de regen binnen in de boot. Dan klautert hij doorweekt binnen, foeterend op die 'verdomde lifeline'(*) die hem meer dan eens in de weg zit en hem vertraagt bij het reven waardoor hij nog natter wordt en de bui al bijna over is.

(*) aan dek dragen we bijna altijd, en zeker de laatste dagen, een reddingsvest en lifeline die ons vastbindt aan dek zodat we niet van boord kunnen spoelen en/of waaien. De lijnen zijn niet erg lang dus wanneer je op twee plekken moet zijn, moet je soms een andere lifeline vastmaken en de eerste losmaken, dit gaat meestal gepaard met gesakker en gevloek op de sluitingen die niet altijd meegaand zijn... (wat ook meteen hun grootste troef is)

-  Experiment : Omdat het warm is en vandaag een aaneenschakeling is van buien probeert Ivan te douchen in de regen. Aangezien elke bui 2 minuten duurt en hij eerst moet reven (zie supra) duurt het momenteel al drie buien om zijn haar nat genoeg te laten worden om er shampoo in te doen...Op zijn zachtst gezegd : een interessant experiment! :-D

-  Voor het eerst in onze oversteekbakcarrière is ons brood gelukt! Zonder weegschaal, gewoon 'op het gevoel' en met Ivan die niet nalaat zijn bijdrage aan onze culinaire oversteek in de verf te zetten : brood kneden en afwassen. Lekker!!!

-  Toekomstplannen - plan BDoor het rotslechte weer van de laatste dagen lijkt de ijsjesboot vol Ben & Jerry's Chocolate Fudge Brownie niet echt lucratief. Wij hebben alleszins geen zin meer in ijs op deze zee!Plan B : we gaan werken bij Cirque du Soleil. Na de evenwichtsoefeningen en bokkesprongen van deze week moeten we ongelofelijk goed zijn in koorddansen op het slappe koord, salto's mortale in wasmachines, acrobatie op glasscherven, bal in flipperkast en jongleren op ons hoofd.

-  Liebe Caro, heute haben wir Hotdogs gemacht mit deine Frankfürter und Sauerkraut, es war herrlich, wirklich! Wann kommst du wieder, mit neuen Vorrat?- Maar gelukkig schijnt tussendoor toch nog af en toe de zon (en wacht Ariel ons op in de beach bar op Barbados!)

Positie 1855 UTC : N13°11.05        W 54°38.77
Koers : 264°
Snelheid : 6.7 knopen
Afgelegd de laatste 48 uur : 302 mijl
Nog af te leggen : 294 mijl

Weerpraatje van de laatste 48 uur :
- We kregen voor het eerst te maken met 'squalls' : kleine donkere, snelle en dreigende wolken met een massa wind (en soms   ook regen). 
Je ziet ze gelukkig van ver afkomen en kan meestal tijdig reven (het zeil kleiner maken), wat de tocht plots heel actief maakt.

- Zeil- en reefterminologie voor de genua :
  1 - strandlaken = 20 knopen wind (een eerste rif)
  2 - badhanddoek = 25+
  3 - keukenhanddoek = 30+
  4 - zakdoek = 35+
  5 - postzegel = 40+
We hebben de laatste 48 uur vooral op zakdoek, soms zelfs postzegelformaat gevaren, sinds een paar uur zijn we eindelijk weer naar groter zeil kunnen gaan.

- De Atlantische deining ontcijferd :
We zijn er nog steeds niet uit, na 14 dagen, uit hoeveel richtingen de golven tegelijk kunnen komen, elke vier uur krijgen we een nieuwe variant. Gisteren sloegen de golven erin om met hun drie à vier meter tegelijk van links samen te komen op Vaguebond. Rollercoaster in 't kwadraat. Geef toe, faut-le faire!
Op andere momenten zit de 'hoofddeining' uit het noordwesten en loopt dus parallel met de wind maar komen er 'kleinere' golven knal tegenin of er dwars op. Op andere momenten is de deining dan weer heel rustig en synchroon, zonder secundaire golven. 
Wanneer we welke golven krijgen of waardoor ze opbouwen en er een soep van maken kunnen we maar niet ontdekken.

Eén ding is wel zeker :
Wanneer iemand zich durft in de keuken (kombuis) te vertonen, wordt de zee één kolkende massa zodat elke culinaire activiteit of een culinair wonder wordt, of een drama. Eens koken en afwas gedaan wordt het meestal weer eventjes rustig.  Begrijpe wie begrijpen kan! (Waar is Buyl Frits als je hem nodig hebt?)

- We zijn vandaag overgegaan naar UTC - 4 maar leven nog steeds in UTC-modus, dat wil zeggen dat we dus in feite al avondeten om 16.00.

- Nieuwtje van de dag : de SPOT werkt niet meer. Het feit dat we hem niet meer vinden en hij waarschijnlijk ergens op de oceaan drijft (overboord gekegeld in het gezellige weer), heeft er best wel veel mee te maken...

- Ons humeur wordt er niet beter op na vier dagen verschrikkelijke rommeldeining, hoge brekende golven, massale schuivers, felle rukwinden, natte buien, tekort aan slaap, teveel aan blauwe plekken en mislukt brood!
Maar gelukkig schijnt tussendoor de zon .

Positie 1805 UTC : N13°31.05        W 44°23.27
Koers : 268°
Snelheid : 6.3 knopen
Afgelegd de laatste 48 uur : 292 mijl
Nog af te leggen : 599 mijl

Overpeinzingen van de laatste 48 uur :
- We legden al 2/3 van de totale afstand af!

- Nautisch vraagstuk - Soek de vaut :
  Een boot van 41 voet (x) loopt bij een gemiddelde windsnelheid van 22 knopen, 12 knopen (y). Als zeilvoering draagt hij niet meer dan een uitgeboomde genua ter grootte van een badhanddoek.
  (x) en (y) zijn vastgestelde waarden.

- Hoe gedraagt Vaguebond zich in een deining van 3 à 4 meter ?
  Als een rodeostier op speed!

- Ons besef van tijd :
  We leven op UTC-tijd maar na 12 dagen op zee merken we dat het 's avonds dan wel iets later donker wordt (21.00 ipv 18.00) maar vooral dat de zon 's morgens om 9.00 nog steeds niet op is. Tot we tot het besef komen dat 9.00 in onze tijdzone nog maar 6.00 is (UTC - 3)! Logisch dat het dan nog donker is!
  We zijn dus ook al drie tijdzones opgeschoven...

- Toekomstplannen : er is hier op de eindeloos grote en warme oceaan een chronisch tekort aan ijsjes! We kijken elke dag reikhalzend uit naar de Ben & Jerry's Boat met een massa aan Chocolate Fudge Brownie aan boord. Maar hij vaart nooit in onze buurt.
  We kunnen dus de eerste ijskreemboot op de oceaan worden, kwestie van hongerige en verhitte zeilers wat afkoeling en lekkers te bezorgen!

- Oplossing van het nautisch vraagstuk : het blaast minstens 10 knopen harder dan de voorspelde 22 knopen! (gelukkig kregen we vandaag eindelijk weer een beetje rust)

PS : sorry voor het gebrek aan foto's maar
A - er is weinig meer te trekken dan water, water, water en nog meer water
B - de beschikbare modellen zien er elke dag groezeliger en behaarder uit wat niet bijdraagt tot de aantrekkelijkheid van de foto's
C - via de SSB kunnen we geen foto's versturen

Positie 1848 UTC : N13°31.05        W 44°23.27
Koers : 268°
Snelheid : 6.6 knopen
Afgelegd de laatste 48 uur : 286 mijl
Nog af te leggen : 896 mijl

Feestelijke weetjes van de laatste 48 uur :
- WE ZIJN OVER DE HELFT! Vanaf nu tellen we af!
  Om dat te vieren hebben we een 'Halfwegfeestje' gegeven. Spijtig genoeg kwam er maar twee man opdagen maar dat kon de pret niet drukken. Een hele pint voor ons twee en heerlijke curryworstjes!

- Het is officieel het langst dat we ooit non-stop (samen) gezeild hebben.

- De passaat is duidelijk uitgerust na twee dagen afwezigheid en blaast met volle teugen meer 30 dan 25 knopen rond onze oren.
  Omdat die voorspeld was hebben we gisteren al de kotterfok weggenomen en varen nu alleen op een tipje genua.
  Bij die passaat hoort een rotdeining, hoog, onregelmatig en van alle richtingen.

- We slapen (veel) minder omdat dat simpelweg niet lukt op een rollend en bokkend schip maar we rusten dan weer meer.

- Onze comfortfactor, die een paar dagen geleden nog op een dikke 10 stond - luxeleven, is herleid naar een povere 3 : we worden opgetild door golven van 3 meter en terwijl we van de ene golf donderen om dan weer op de volgende te klimmen, duikt uit het niets een derde golf op die Vaguebond nogal abrupt stopt in haar natuurlijke afdonderproces : echt nie leuk!
  Gelukkig is het nog altijd heerlijk warm en krijgen we relatief weinig (warm) water over.

- Toen we vanmorgen de genua wilden gijpen (aan de andere kant zetten met veel gedoe met bomen en golven) liepen we enkel op de mast (zonder zeilen) nog 4 knopen en kon Sam nog perfect sturen!

- Koken is een ramp maar 'gelukkig' zijn alle verse groenten op en worden we veroordeeld tot het opwarmen van een blik (dat is na de risotto die vandaag nog gemaakt wordt). De keukenweegschaal heeft de geest gegeven dus bloem en gist afwegen om brood te bakken lukt ook niet meer, gelukkig hebben we nog pannenkoekenmix!

- Ivan heeft nog steeds visverbod : ik zie mij echt geen mahi mahi kuisen op deze rollercoaster. Gelukkig denderen we zo hard op en van golven uit alle richtingen dat vissen een beetje heel erg moeilijk zou worden ook.

- Als de wind zo blijft (en dat is alleszins zo voorspeld) zouden we nog maar een klein weekje onderweg zijn, dat is dan weer het mooie aan het afzien aan boord : het gaat allemaal een pak sneller vooruit!
  Maar wij gaan toch voor de comfortfactor!

Positie 1703 UTC : N14°00.38        W 39°26.81
Koers : 268°
Snelheid : 6.1 knopen
Afgelegd de laatste 48 uur : 206 mijl
Nog af te leggen : 1178 mijl

Overpeinzingen van de laatste 48 uur :
- Vannacht kregen we minder vallend sterren maar wel stuk voor stuk indrukwekkende. Denk stijl 'de ster die bleef stille staan' boven de kribbe waar kindeke Jezus geboren werd, inclusief de lange staart.
  Dat werden weer een paar mooie wensen!

- We varen nu al meer dan 48 uur net op of onder de grens van een hogedrukgebied. Gelukkig zijn we al iets zuidelijker gaan varen, anders zaten we er middenin en hadden we dagen zonder wind gezeten. De wind is nog wat zoekende maar stilaan begint onze snelheid meer naar 5 dan naar 2 knopen te neigen. Na de 6 knopen wind van de laatste dagen zou de passaat weer aantrekken en ons weer 20 knopen moeten geven, dat wordt weer sjezen! (En wie weet halen we dan toch nieuwjaar in Barbados!)

- Waterverbruik : 41 liter op 7 dagen! Veel minder dan verwacht! We gebruiken het water uit de tanks om te koken, wassen en afwassen. Om te drinken hebben we flessenwater a rato van 5 liter per dag. Om te douchen hebben we de zee, de plantenspuit en onze douchezakken.

- Afval : Organisch afval gaat overboord, niet-organisch afval wordt zo veel mogelijk versnipperd en (indien het vlees bevatte) gespoeld met zeewater om de stank tegen te houden (Al ooit de verpakking van kipfilets een week in een huis van 30°C bewaard ? Exactly my point!). Dat maakt dat we vandaag, na 7 dagen, nog maar 1 vol vuilniszakje hebben waar zelfs twee grote 5-literflessen inzitten!

- Na 12 uur op motor gevaren te hebben (hogedrukgebied), vond Ivan dat er wel erg weinig koelwater uit de uitlaat kwam. En terecht : de impeller bleek beschadigd (waarschijnlijk een gevolg van het filterprobleem op Tenerife)! Gelukkig stond er weinig deining om het euvel te verhelpen en zijn we nu weer voorbereid op uren motorplezier... Maar toch liever zeilen!

Positie 1910 UTC : N14°31.16        W 36°08.92
Koers : 272°
Snelheid : 4.8 knopen
Afgelegd de laatste 48 uur : 201 mijl
Nog af te leggen : 1374 mijl

Verwezenlijkingen van de laatste 48 uur :
- Sinds we uit de harmatan zijn, zien we geen duizenden maar miljoenen sterren 's nachts!
  Hoe dat komt ? De harmatan (op de Canarische 'calima') is wind die vanuit de Afrikaanse sahara een enorme hoeveelheid zand   met zich meeblaast. Het is een allesinpakkend roodbruin zand : boten, touwen, huiken, buiskappen, verstaging, mens en dier, alles krijgt een vette roodbruine laag zand over zich heen.
  In Mindelo zagen we daardoor de overkant van de baai soms niet en was de zon niet meer dan een wazig bruingeel vlekje.
  Omdat de wind het zand zo'n 600 mijl (+/- 1100 km) ver blaast zijn we pas onlangs uit zijn invloed gekomen. Met die  prachtige sterrenhemel als extraatje!
- Gisterennacht bleken we onder sterke invloed van de Coma Bereniciden, een meteorietenregen ten oosten van ons (achter ons dus, perfect in beeld als je 's nachts in de kuip ligt).
  Bij elke vallende ster mag je een wens doen, wel ik heb gisteren alle ellende uit de wereld kunnen wensen, specifiek, voor  elke ster een beetje. Het was een ongelofelijke mooie vallende sterrennacht!
- Voor het eerst in 5 nachten spotten we een andere boot op de AIS, Ivan zag hem op 5 mijl passeren.
- Vandaag is de wind op, het hogedrukgebied heeft ons te pakken (en morgen ook nog) : we lopen al een uur of tien tussen de 1,8 en 3,4 knopen. Sinds we gestaag onder de twee en zelfs 1 knopen gaan hebben we dan toch maar de zeilen gestreken en de motor aangezet. Op die manier kunnen we nog eens goed alles opladen en warm water maken.
- Omdat er 0,0 wind stond hebben we vanmiddag gezwommen! Jep, midden in de Atlantische Oceaan, in water van 27°C (buitentemperatuur 29°C)! Er was maar één woord voor : ZALIG!
- Een tweede afspraak op Bonaire of Curaçao is in de maak : we gaan het nog druk krijgen de volgende maanden!
- Vandaag zijn we (ben ik :-) ) begonnen met de kerstversiering te maken (bedankt Karo!). :-D

Positie 1830 UTC : N15°15.00        W 32°47.93
Koers : 246°
Snelheid : 5.8 knopen
Afgelegd de laatste 48 uur : 175 mijl
Nog af te leggen : 1575 mijl

Bedenkingen :
- De reserve chocopotten zijn nog niet terecht (ze blijken ook niet op de inventarislijst te staan).
- Nooit gedacht en nergens gelezen dat de Atlantische Oceaan zo vergeven zit van de algen. Ze blijven minstens één keer per uur (mijn wachten) tot elke 5 minuten (Ivan zijn wachten) achter het roer van de windpiloot hangen. Dan moet de automaat op, het touwtje los, het roer uit het water getild (en daar zijn soms 5 pogingen voor nodig door de kracht die erop zit), de wieren eraf geschud en dan alles weer in omgekeerde volgorde. Als je pech hebt, wil je net de automaat afzetten en de windpiloot weer op als je net weer door een algenveld vaart en alles weer opnieuw begint. Bezigheidstherapie voor gevorderden .
- We hebben een heerlijk warme douche genomen in de kuip. Handig als je moederziel alleen op de oceaan zeilt.
- We worden creatief in het uitvinden van broodbeleg vooral combinaties van ei en mayonaise doen het goed.
- De tomaten, courgetten en bubanga (google maar) uit La Gomera deden het nog perfect in een zalige maaltijdsoep, vandaag worden het kippenburgers.
- We voeren weer de standaard passaatzeilen : genua uitgeboomd aan de ene en kotter uitgeboomde aan de andere kant. Vaguebond ligt door deze zeilvoering redelijk stabiel op een voordewindse koers, al worden we soms toch duchtig een en weer geslingerd bij een stevigere deining.
- De laatste 72 uur hebben we geen boten meer op de AIS gezien, zelfs niet op meer dan 200 mijl. We zijn dus echt alleen (enkel 's avonds horen we de andere boten op de radio).
- Het lukt zelfs midden op zee om afspraken te maken in Carthagena, waar we allebei al een hele dag door lopen te grijnzen.

Positie 1500 UTC : N16°16.92        W 27°34.03
Koers : 248°
Snelheid : 6.1 knopen

Opmerkingen :
- Het had handig geweest moesten we alles van ons boodschappenlijstje ingekocht hebben, broodbeleg bijvoorbeeld.
- Als je door twee boten uitgetoeterd wordt als afscheid, kan het makkelijk zijn om je eigen toeter binnen handbereik EN gemonteerd te hebben liggen.
- We voeren vandaag toch echt de meest bizarre zeilvoering van alle boten (gisteren hoorden we ergens al een genaker uitgeboomd op de giek) : grootzeil, genua uitgeboomd aan de andere kant (melkmeisje ofte vlinderen) en de kotter uitgeboomd aan dezelfde kant als het grootzeil. De wind mag nu van alle kanten komen, we zijn er klaar voor! :-D
- Mirepoix van verse gestoofde erwtjes, boontjes, worteltjes, raapjes en patatjes is een heerlijke delicatesse.
- We zijn de reservechocopotten kwijt(en de huidige is bijna op)!

Lap, het is weer zover! We willen niet weg!

Het is onze laatste avond in Mindelo, op San Vicente, Kaapverden. We hebben hier een dikke week voor anker gelegen en vandaag in de haven.

De sfeer is moeilijk te omschrijven, de perfecte mix tussen een beetje Afrika en een beetje Carieb ?

We hebben ondertussen geleerd dat ons anker niet zomaar zal loskomen, zelfs bij windstoten boven de 40 knopen bleef ons meisje netjes op haar plaats. We worden hier 's morgens gewekt door de kleine ferry'tjes (motorbootjes met een buitenboordmotor) die de lange rij wachtenden aan de markt weer naar huis varen, door de vissers die hun netten uitleggen of tussen de boten door laveren, op zoek naar de beste visplek.

We kunnen uren ronddwalen op de open markt, waar de vrouwen hun fruit en groenten aan de man brengen en het eerder lijkt op een theekransje of lifestylebeurs voor Afrikaanse vrouwen dan op een eigenlijke markt. Het bruist hier elke dag van het leven, iedereen lijkt iedereen te kennen, de honderden zwerfhonden lopen niemand in de weg maar hangen loom en lui rond de mensenmassa. Niemand heeft haast, nergens klinkt een woord harder dan een ander maar er is een continu gezellig geborrel, doorspekt met een hartelijke lach en soms zelfs muziek.

Het plein achter de markt staat vol kleine, witte stenen hutjes. Hier zijn de non-food kraampjes : havaianas (flipflops) à volonté, kleedjes, broeken, tasjes, petten in alle maten en kleuren, houtsnijwerkjes, armbandjes en kettingen zoals u ze nog nooit zag. En ergens tussen de huisjes zit een dametje, verstopt onder een berg kleedjes, broeken, tassen en petten en een naaimachine. Ze maakt gastenvlagjes. (het kleine landvlagje dat je beleefdheidshalve op je boot draagt wanneer je het land bezoekt.

Ze zijn super! Allemaal anders van maat en met lapjes aan elkaar gemaakt maar elk vlagje is een uniek stukje handwerk.

Aan de kaai, naast de ferrywachtrij, is de vismarkt waar de plaatselijke vissers hun dagelijks vangst verkopen. In een hoek kookt een dame elke dag de 'prato del dia' : een bord met de vis van de dag, verse groenten en rijst. Rond het middaguur zie je meisjes met dampende borden vanaf de vismarkt naar de open groentemarkt, de supermarkt, de barretjes en zelfs gewoon wachtenden op straat borden uitdelen.

In het dorp zelf bruist het ook : er zijn talloze 'chinezen', klerenwinkels, kappers, cafeetjes, supermarktjes, de bakker (met de Nederlandssprekende bazin), de wasserette met de mevrouw die ons gisteren na sluitingstijd voor de deur zag staan en die ons nog achterna kwam maar de deur niet snel genoeg open kreeg zodat we al weg waren toen zij op straat kwam, de pop-up kraampjes met schoenmakers, juweliers, bananenverkopers (vandaag zelfs een mevrouw met een tupperwaredoos onder haar arm, vol sandwiches) en natuurlijk alle lieflijk aangeboden services aan de haven, inclusief de oude man die ons elke dag op 50m van de ingang van de haven de weg wijst naar die ingang...

En dan is er nog de overdekte markt, de mercado. Een uitgebreid assortiment is het niet maar de moeite die de vrouwen zich getroosten om hun koopwaar zo mooi mogelijk uit te stallen en aan de man te brengen is geweldig. Vandaag deden we de grote inkopen en kregen we een paar appels extra omdat het meisje geen wisselgeld had!

Veel hebben we naast Mindelo niet gezien. We liggen al een week onder een dikke laag saharazand. De Harmattan blaast de hele Kaapverdische eilandengroep onder het zand. De zon is vaak niet meer dan een mistig geelbruin vlekje tussen de bruine wolken. De bergen rondom zien we nauwelijks. We waren wel getuige van een vrij exclusief fenomeen op de Kaapverden : regen! Ook voor ons was het al maanden geleden! We gebruikten de onweersbuien dankbaar om de boot af te spoelen.

Ondertussen zijn we ook al vaste klant in het barretje van de Marina. Je legt je bijbootje aan het terras en zit gegarandeerd nooit lang alleen. Hier houden we ons dagelijks aperitief / palaver / verjaardagsfeest / welkomstcomité / sinterklaasfeestje / … Kortom, elke reden is goed genoeg.

Dat maakt dat we ondertussen een hechte kliek gevormd hebben. De Ariël is ondertussen al op weg naar de Carieb, de Nok vertrok deze morgen vroeg. Helena vertrekt morgen samen met Hullu Poro naar een naburig eiland waar ze rendez-vous hebben met Long John Silver en Jonas. Op één van de andere boten vaart ook Sinterklaas mee, hij (zij?) slaagde(n) erin om een pakje aan boord te droppen zonder dat iemand iets hoorde! Dat was een superleuke verrassing!

We hebben genoten van de heerlijke palaveruurtjes met Peter en Ria en Remco en Lia, Heinze en Anneke en Marieke, Harmen en Bernard! Het was fijn jullie te leren kennen en toch een paar weken samen op te trekken, hopelijk kruisen onze paden nog eens! Maar vooralsnog varen we elk onze eigen route, het gaat jullie goed, behouden vaart en geniet!

Ook wij vertrekken morgen. Onze volgende stop zal waarschijnlijk Barbados op de Caraïben zijn. De oversteek duurt tussen de 14 en de 21 dagen. We proberen elke twee dagen een stukje uit ons logboek te mailen naar onze Walkapitein Rob die het dan op de webpagina zal plaatsen. Merci! En tot ergens aan de overkant!

Zes dagen op zee, onze maximum maar een kleintje tegenover wat ons de volgende weken te wachten staat.Voor heel wat jachten 'de eerste grote oversteek'. Voor sommigen een heerlijke ervaring, anderen komen zichzelf nu pas tegen omdat ze nooit eerder meer dan 1 nacht op zee zaten. Voor ons een heerlijke ervaring. We zaten altijd graag op zee, ook 's nachts en voor langere oversteken (vorige jaren vonden we Noorwegen non-stop al stoer... :-) ) maar het gemak waarmee we ons aanpasten aan het wachtlopen en leven aan boord van een zeilend schip verbaasde ons allebei.We lopen wachten van drie à vier uur en zijn samen wakker om te brunchen en 's avonds voor het kook-, afwas-, mail-, weerbericht- en vooral radiouurtje.Tijdens het koken bestelt Ivan gribfiles (weerberichten), schrijft het dagelijks mailtje naar de ouders en haalt de inkomende mails binnen via de kortegolfradio. Om 20.00 hebben we onze dagelijkse afspraak op de radio en horen we waar de andere boten zitten en hoe hun dag verlopen is. Daarna doet Ivan de afwas en begint het wachtlopen opnieuw.Wat doe je tijdens zo'n wacht (wanneer er in de verste verte niks te zien is)?De boot stuurt zichzelf (Sam, onze windpiloot, eentje voor in de top 3 van elke vertrekker!). Maar omdat ze op de wind stuurt, moeten we af en toe kijken of ze nog wel in de juiste richting vaart en eventueel bijsturen. Als de wind van richting verandert, verandert de boot ook van richting en dat is niet altijd de goede...Soms moet er zeil geminderd worden (harde wind) of weer bijgezet.We lezen massa's boeken, eindelijk kan ik mijn jarenlang opgebouwde achterstand weer bijwerken, ik ben verslaafd aan mijn Kobootje (waterdichte e-reader, nog een absoluut onmisbare must-have)!We kunnen ons wassen, de boot kuisen, koken, blogjes schrijven, vissen, zelf eens sturen, voorbereidend lezen over de Kaapverden, vliegende vissen van dek zwieren (Ivan dan, ik gil alleen als er eentje overvliegt), lezen, ...We horen via de SSB dat koppels ook films bekijken onderweg maar dat durven we nog niet.We zitten constant buiten, de wind is warm, de sterren prachtig en met een beetje geluk zien we walvissen (negatief), zeeschildpadden (negatief) en vliegende vissen (check, Ivan vond zelfs een vliegend octopusje aan boord...). Veel bootjes zien we niet maar ze zijn er wel, af en toe verschijnt een nieuwe zeiler op de AIS die niet in ons radionetje zit maar meestal voelen we ons heerlijk alleen op de wereld!Geen drukte, geen stress, alleen wij op een onmetelijke oceaan. We hebben geen benul van tijd meer of van alles wat misgaat in de wereld en het doet ons deugd!

Logboek 2 december 2015 - 3u21 UTCPositie : Koers : 212°Wind : ENESnelheid : 6 à 7 knopen (= 6 à 7 mijl per uur)Afgelegde mijltjes : 760Mijltjes te gaan : 40 (160 mijl op 24 uur, niet slecht, hmhm, niet slecht) (grijns)Laatste nacht, deze voormiddag zouden we moeten aankomen in Mindelo, op de Kaapverden!De laatste 24 uur zijn we gevlogen. Comfortabel was het niet, er stond veel wind en een erg grote deining. Onze illusie dat oceaandeining redelijk synchroon was, is bij deze ook niet meer. De hele dag kregen we hoge golven die van alle kanten kwamen, Vaguebond leek wel een pingpongballetje! We denderden meer dan eens van zo'n joekel af maar Sam stuurde echt te gek! (Serieus, zonder windpiloot vertrekken? Ben je gek?!?) We kregen totnogtoe geen brekers binnen, alleen vliegende vissen ... Dat er daarbij regelmatig eentje aan dek belandt, hoort er gewoon bij, die beesten zijn gewoon niet slimmer. Maar als er 's nachts eentje rond mijn oren vliegt, horen ze mij op de Kaapverden al gillen denk ik!Tijdens ons palaver vanavond hoorden we dat iedereen dezelfde zee ervoer vandaag, zowel de overstekers naar de Kaapverden als die naar de Carieb. We hadden ook voor het eerst contact met Sailaway (net vertrokken richting Carieb) en September Blue. Ook de vliegende vissen waren alomtegenwoordig.Nog 40 mijl te gaan en om niet in het donker aan te komen, lopen we nu nog enkel op dubbel gereefd grootzeil. Nu sjezen we als een gek en dan moeten we remmen! Ook de Ariel zette de rem al op vandaag. In principe, als wij, de gps en Sam ons werk goed gedaan hebben, zouden we bij het opkomen van de zon de Kaapverden moeten zien liggen. Op hoop van zegen dus!(Update : op minder dan 10 mijl van land, beginnen we contouren te ontwaren, de harmattan (op tenerife noemen ze hem calima) blaast een berg woestijnzand over en hult alle land in een gele waas)Bijkomende bijzonderheden : - Het is halve maan en ze lijkt op een ontbijtkommetje, ik heb geleerd dat je aan de maan kon zien of het de eerste of de laatste helft van de maandyclus was door er een 'P' (premier) of 'D' (dernier) van te maken. Maar hoe doe je dat als de maan platligt? ;-)

Logboek 1 december 2015 - 3u14 UTCPositie : Koers : 210°Wind : NESnelheid : 6 à 7 knopen (= 6 à 7 mijl per uur)Afgelegde mijltjes : 600Mijltjes te gaan : 200Onze vierde nacht, begin van de vijfde dag op zee.Gisteren was een prachtige nacht, ook al hebben we een paar uur de motor moeten bijzetten. We kregen een schitterend watervuurwerk kado : bizarre lichtflitsen die vanuit de diepte naar boven schoten, soms zelfs ballen van een dikke 30cm diameter. We hebben geen idee wat het was en ook de andere boten in het netje moesten het antwoord schuldig blijven. Ik hou het op een feestje in Snorkelland, in de diepe zee... (Update : overdag zagen we sponsen drijven en we vermoeden dat die licht gaven)Na de rustige zeildag van gisteren (platte zee, winig wind) is vannacht de wind komen opzetten. We varen 'melkmeisje' zoals de Nederlanders dat mooi noemen : grootzeil over de ene en genua uitgeboomd over de andere boeg (vlinderen). Er zit een serieuze deining die de boot van links naar techts doet rollen. Koken zal morgen niet zo evident meer zijn, Ivan kan maar moeilijk in slaap geraken.Verdere bijzonderheden : weinig- We hebben niet meer gevist wegens nog steeds tonijn over. Ivan maakte ondertussen van de restjes een heerlijke tonijnsla. (En wij dachten dat tonijn uit blik naar tonijn smaakte! Echt niet dus!!!)- we zijn allebei lekker uitgerust en vinden het heerlijk op zee (we hebben totnogtoe ook geluk met het weer)- onze bestemming zou eerst Sal worden maar is gewijzigd in Mindelo op Sao Vicente

Logboek 29/11/2015 om 14u48 :
N 22°10,38 - W 21°05,15 - 220° - 4,1 kn - NE

We zitten over de helft! 400 mijl achter de rug, nog 400 te gaan. Een gemiddelde van 133 mijl per dag.

We zitten weer eventjes in een windstilte, een paar knoopjes wind extra en Vaguebond loopt weer. Dan stopt ook het rammelen van de zeilen en het rommelen op de deining.

Alles gaat super aan boord : we ondergaan een culinaire zeetrip met verse tonijn en bloemkoolpasta, broodjes tonijnsla, verse meloen als apero-hapje (zonder de eigenlijke apero, tijdens het varen wordt niet gedronken) en vanavond verse spaghetti. Er staat ook nog broodpudding op het lijstje (oud brood aan de tonijnen voeren is het alternatief en we denken niet dat ze dat lusten).

We voelen ons alledrie supergoed al durft Vaguebond wel eens zeuren bij weinig wind maar totnogtoe hebben we de motor nog steeds niet bijgezet.

Tot de volgende.

Dag 2 van onze oversteek loopt op zijn einde, de tonijn is gefileerd en gevild, de bloemkool staat te pruttelen. We maken ons op voor nacht twee.
Normaal gezien beginnen we nu pas in ons ritme te komen maar om één of andere reden gaan het wachtlopen en de onregelmatige uren (3 op 3 af) ons deze keer supergoed af.

Enkele opmerkzaamheden van de eerste twee dagen :
Op de eerste 24 uur legden we 140 mijl af, momenteel lopen we weer lekker 6,5 knopen op grootzeil en uitgeboomde genua.
We hebben totnogtoe 40 minuten de motor moeten gebruiken.
Je raadde het al : We hebben 1 tonijn gevangen!
Ivan spendeerde een half uur om hem binnen te halen, ik een uur om hem te kuisen, te villen en te fileren (en ben heel erg tevreden met mijn eerste fileerpoging (al zou 'nen echte' misschien toch meewarig zijn hoofd schudden moest hij mijn filetjes zien)).
Gisteren babbelden we zomaar, midden op zee, met Ariël, Helena, Hullu Poro en Long John Silver die vanop El Hiero onze posities checkte op de computer en ons het weerbericht meegaf. Geweldig te horen hoe het er bij de andere rondom ons varende boten aan toe gaat, welke wind zij ervaren en wat iedereen at. Zo dadelijk houden we ons tweede 'palaver', benieuwd wie nog verse vis eet vanavond!
Er staat af en toe een serieuze deining maar, behalve je elk uur een keer door de boot kieperen wanneer je slaapt, ervaren we er weinig last van.

Binnen een paar dagen nog eens wat nieuws. Om te weten waar we zijn, kijk op 'waar zijn we' bij de SPOT of de SSB-positie waar we dagelijks een stipje op de kaart zetten.

Het begint toch te kriebelen : de laatste week hier was heerlijk. Prachtig weer, mooie wandelingen, leuke sfeer, toffe stad en vriendelijke mensen.

Een storing met veel wind dit weekend deed ons ons vertrek naar de Kaapverden uitstellen tot donderdag, en met ons nog een aantal boten.

We leerden Ria en Peter van de Helena kennen en vertrekken waarschijnlijk samen nu donderdag. Hanny en Jakob van de Jonas zijn, na vakantie in eigen land, terug op Tenerife en zullen ook donderdag mee vertrekken. We hadden het ongelofelijke geluk om Cindy en Geert van Zensation terug tegen te komen en zijn superblij om onze 'mama en papa op zee' van de Sunshine weer vlakbij te hebben liggen. Je raadt het al : gezelligheid troef!

In plaats van het rustig aan te doen zagen we ons elke dag aperitieven op een andere boot, borrelen in de stad met andere crews, barbecueën op de ene boot en enkele dagen later de restjes bij elkaar gooien op een andere, gevolgd door een digestief op nog een andere boot.

We lopen elkaar constant tegen het lijf in de stad, in de supermarkt, op de markt, op het gratis wifi-plekje aan de toeristische dienst, in de douche en op de bus. We houden elkaar op de hoogte van de aanvullingen van (vooral) chips, kaas en groenten in de drie supermarkten en wisselen dagelijks weerpraatjes, ook als we niet aperitieven.

Maar we zijn het er allemaal over eens : het wordt tijd om te gaan!

Of het nu terug naar Tenerife of Gran Canaria is, naar de Kaapverden of naar Gambia : we willen allemaal verder, de zee roept.

Nog iets nieuws dat zich hier begint te nestelen is de vertrekkersstress  : niets negatiefs maar wel het besef dat we nu echt onze alledaagse luxe achterlaten en iets onbekends tegemoet gaan. OK, sommigen hebben dan wel een wasmachine aan boord (wat ongelofelijk hard geapprecieerd wordt door ondertekende) maar verder leven we wel allemaal op de grootte van een klein studentenkot dat altijd in beweging is en waar we ook nog eens de huisbaas van zijn, dus alle werk is ook nog voor ons.

We kampen allemaal met dezelfde demonen : hebben we de juiste keuzes gemaakt, gaat alles heel blijven, hebben we genoeg reserve, schatten we het weer goed in, wat gaan we wel en vooral niet meer vinden op de Kaapverden, hebben we genoeg fruit en groenten ingeslagen, … Maar we maken ons er absoluut niet druk om.

Morgen nog de laatste boodschappen (vooral die chips en wijn!), en donderdag gooien we de touwen los en verlaten we voor een erg lange tijd de veilige en makkelijke havens om te gaan genieten van prachtige baaien, superleuke ankerplekken, helderblauw water, witte stranden met palmen en kokosbomen, zeeschildpadden, walvissen en vliegende vissen.

En te gaan leven van de verse visvangst en de liefde natuurlijk...

Volgend blogje komt van ergens onderweg, via de SSB radio naar Walkapitein Rob en dan op de website.

Indien dat niet lukt, horen jullie ons binnen een dikke week en 800 mijl (= +/- 1500 km) verder.

Het is zover : Ivan wil ergens blijven wonen (en ik vind het ook best ok)!

We hebben ons nieuwe toekomstplan al uitgedokterd en het lijkt realistisch :

• We kopen het vervallen huisje boven op de berg tussen Agulo en Las Rosas met onze voortuin gericht op de vallei en de bergen en onze achtertuin met zicht op zee. We moeten het nog wel helemaal renoveren. (kostprijs huis +/- 30,000€)

• We kopen ons de kleinste 4x4 (geen villaparktank) : een Suzuki Samurai (ik heb de kleur ook al gekozen : een rode met witte kap) (Ivan denkt zelfs over de Lada Niva)

• We laten Vaguebond liggen in San Sebastian zo kunnen we leuke tochtjes maken langs de Canarische Eilanden, gaan shoppen in Santa Cruz de Tenerife en op vakantie gaan naar Porto Santo en Madeira.

• Onze dagelijkse inkopen doen we op de markt en onze bolo's bakken we zelf!

• We planten een struik kerstrozen voor onze deur die ze hier bizar genoeg 'Flor Pascua' (paasbloem) noemen.
  

Check! Check! Dubbel Check!

Valt het al op : we vinden het hier heerlijk! Na het toerisme-hart van de Canarische eilanden, Tenerife, belandden we hier eerder deze week op een roze wolk. Het stadje heeft iets van de gemoedelijkheid van La Coruna, altijd leven op straat, lachende gezichten en oude mannen met sigaren onder palmbomen, iets van de onbaatzuchtigheid van Porto Santo, helpende handen alom. Hier vind je niet de grootschaligheid en onpersoonlijkheid van een stad of de arrogantie van een toeristenstad. Op de markt zijn de prijzen betaalbaar, de juffrouw in het groentenkraam helpt je met een lieve glimlach verder, de bakker legt de bestelling al klaar als Ivan binnenwandelt. Het brood kost hier de helft van wat het in San Miguel kostte en we aten voor 8,5 euro al een overheerlijke lokale bonensoep met de lekkerste tapa's totnogtoe (lokale geitenkaas en vers gesneden ham)!

La Gomera is een wandelparadijs en dat hebben we gisteren al ontdekt. We namen de bus naar Agulo en wilden de 14,4km naar Vallehermoso wandelen. De paden leken goed aangegeven en we zouden zo'n 1000m stijgen en 1000m terug dalen, een pittige wandeling dus.

Maar na de eerste 5km bleek dat we het iets te rooskleurig zagen. De klimmen waren zwaarder dan voorzien en de wegwijzers bleven maar hetzelfde aantal kilometers aanduiden, als ze er al stonden. Na 8km, 9km, 10km, bleven we nog 7 te gaan hebben en toen waren de bordjes op. We liepen makkelijk een half uur verloren en in alle richtingen tot we op goed geluk (en door de tuinen van een aantal mensen) ons een weg naar boven klauterden. Aan de snelheid waarmee we opschoten zouden we nooit voor 18.00 (de laatste bus), zelfs niet voor het donker (19.00), ons doel halen.

Dan maar pijltjes volgen die er wel stonden en die ons normaal gezien naar een dorp langs de busroute zouden brengen : Las Rosas. De laatste twee kilometers kostten ons nog bijna twee uur klauteren en klimmen over overwoekerde en verstopte bergpaden en liters zweet maar werden beloond met een prachtig zicht op een roze Teide op het buureiland Tenerife bij ondergaande zon .

De bus haalden we nog en dankzij één van de meest voorzichtige en lieve buschauffeurs ooit slingerden we nog meer dan een uur door de bergen en kloven van La Gomera op weg naar de haven.

Dit smaakt naar meer, eerst een dagje nietsdoen en zwemmen en dan de volgende wandeling.

Sunshine kwam vandaag toe en Zensation verwachten we morgen dus het wordt hier weer gezellig!

Wat het huisje betreft : we denken niet dat ons huisje snel verkocht zal worden dus we zullen eerst nog de rest van de wereld proberen te ontdekken voor we beslissen … ;-)

En die Suzuki wordt er binnen 5 jaar alleen maar goedkoper op!

We leven momenteel een enorm luxeleventje : om van Santa Cruz naar San Miguel te varen, kregen we een professionele crew aan boord. Ervé stuurde de boot feilloos langs uitstekende rotspunten, dolfijnen en zelfs walvissen terwijl Bossie de fijnste snufjes van de motor en al zijn (haar?) pijnpunten besprak met Ivan zodat die één van de volgende dagen het onderhoud voor zijn rekening kon nemen.

Eenmaal in San Miguel kwam de vrouwelijke helft van onze crew hen EN de vuile was ophalen om die gewassen en gestreken weer aan boord te brengen! Alsof dat nog niet genoeg was werden we een hele dag rondgereden in de bolide van Ervé en Jaklien naar “Chinezen” groter dan de Stock Americain, aluminiumprofs om een verluchtingsluik te maken, beach-bars met wifi zo dicht mogelijk bij onze volgende ankerplek en supermarkten vol lekkers zodat we Vaguebond tot de nok konden vullen met spullen die we langzaamaan minder vlot gaan vinden en werd alles tot op de boot geleverd! Als klap op de vuurpijl werd ons vlees apart gehouden op het bbq-feestje van Jaklien omdat we niet op tijd op de afspraak geraakten! Luxebeesten, tout court!

Gisteren vertrokken we, om 3 uur ’s nachts richting El Teide. We wilden voor 9 uur aan het poortje zijn voor de laatste klim van 200m omdat je vanaf 9 uur een toelating nodig hebt. Die je 8 dagen op voorhand moet aanvragen. Op een welbepaald slot van 2 uur. Weer of geen weer. En laat er nu voor 8 december geen enkele toelating meer beschikbaar zijn… En zodoende begonnen we om 4u30 aan onze nachtelijke klim, ingepakt in thermisch ondergoed, twee fleecen, een muts en handschoenen. “Op Tenerife?”, hoor ik u denken. Ja, op Tenerife. Wat de meeste toeristen blijkbaar niet weten maar snel leren wanneer ze met het liftje boven komen, is dat het vanaf een 2000m hoogte echt wel koud is. Wij vertrokken met 8°C en op 3000m zaten we al op 1°C! IJskoud dus, mijn vingers en lippen bevroren vanaf zo’n 3300m.

Eenmaal boven kwamen de eerste liftjestoeristen ons tegemoet, een veeg teken. De eerste kabellift vertrekt om 9u00 en dus waren wij te laat om nog de laatste 200m naar de kratermond te wandelen (het deel waar je een ‘permit’ voor moet aanvragen). Niet dat ik dat zo erg vond : de laatste klim stijgt nog erger dan de vorige en we hadden ook vanop die hoogte een ongelofelijk zicht en hadden op onze wandeling ook al geisers gezien. Indrukwekkend! Een wolk hete stoom die vanuit het hart van de aarde op 3550m hoogte tussen de stenen uit schiet!

Het moet gezegd : na bijna 14 dagen Tenerife was ik redelijk teleurgesteld, we zagen niets anders dan resorts, Duitse, Engelse en Belgische enclaves (Ten-Bel bestaat dus écht!!!! Ik dacht altijd dat het een verzamelnaam was voor alle Belgen in Tenerife...), geen enkel authentiek dorp, niets echts maar nu vonden we een prachtige natuur, onbezoedeld door toerisme en kwamen we helemaal op adem (ok, behalve op de grote hoogtes dan  )!

Vandaag konden we nog één dag gebruik maken van onze auto en toerden we, met de Vlaamse Hits, Schlagers van alle tijden – Van Anneke Gronloh en Willem Vermandere tot Isabelle A, Clouseau en Get Ready – luid op de voorgrond, het eiland rond. Wat we verwachtten bleek ook waar : het noorden is helemaal niet zo toeristisch en is schitterend : Los Gigantes zijn overweldigend en eens daar voorbij leidt een heerlijke lange kronkelbaan langs de mooiste kloven en bergen die Tenerife rijk is. We zagen 4 keer zoveel bananenplantages als op Madeira maar kregen geen enkele mooi op de foto (misschien ook omdat Ivan nergens wilde stoppen om een foto te nemen van zo’n plantage, ook niet midden in een haarspeldbocht of midden op de autostrade). Puur genieten!

Vanmorgen ontvingen we nog Karo van de Kaa aan boord en slenterden we samen de hele middag rond in Los Cristianos op zoek naar terrasjes en visgerief.

Aan alle mooie liedjes komt een eind en het wordt tijd dat wij ons liedje alleen verder zingen, maar morgen houden we nog een clubfeestje op verplaatsing met alle aanwezige VNZ'ers! 4Fun, Jacquer, Kaa en Vaguebond!

De oversteek van Porto Santo naar Tenerife was zoals gewoonlijk weer eens niet helemaal zoals voorspeld maar dat zijn we ondertussen al zo gewoon dat we er ook niet meer woorden aan zullen vuilmaken. Of in elk geval minder dan Ivan er nodig had om de voorspellers te vervloeken wanneer we weer eens compleet zonder wind vielen.

Waarom ineens Tenerife en niet de eerste vier Canarische eilanden ?

Gran Canaria deden we enkele jaren geleden al helemaal te voet en hebben we dus al gezien. Lanzarote en Fuerteventura leken ons minder interessant, enkel over La Graciosa twijfelden we maar dat ligt dan weer het verst van Tenerife en om alleen daarvoor helemaal om te varen ...

We moeten kiezen en gaan voor kwaliteit boven kwantiteit. We blijven liever hangen op minder eilanden dan alle eilanden op een drafje af te handelen.

Tenerife direct dus.

We stoppen hier vooral uit praktische overwegingen : hier vind je echt alles voor de boot en voor jezelf! Chandleries, supermarkten, shoppingcentra, restaurantjes, bars, ...

Omdat we ondertussen een hele klus- en boodschappenlijst hebben en ons vooral daarop focussen, ondervinden we relatief (!!!) weinig hinder van de asfalteringswerken die hier al zes dagen onafgebroken van 's ochtends 8 tot 's avonds 19.00 naast de boot plaatsvinden (afschrapen, storten en platwalsen tot je er doof van wordt), de daverende vrachtwagens die de hele dag langsrijden en de dagelijks geloste menigte van een paar 1000 man per megacruiser die de stad overdonderen alsof ze boven alles en iedereen verheven zijn. Gelukkig opent hun all-in buffet al om 16.00 en is de stad daarna cruiservrij.

We zijn ondertussen al vaste klant bij alle botenwinkels en ferreteria's, we kennen alle megawinkelcentra (Jan, we vonden ook de Carrefour en zijn danig onder de indruk van het assortiment blikkenvoer!) en ik kan zelfs in de zeven verdiepingen tellende Corte Ingles al perfect alles terugvinden. Ook de Mercadona's, Spar en Superdino's hebben geen geheime(n) (blikken) meer.

Dankzij ons alom gekende gruwelijke efficiëntie, aangevuld met twee (feest-)dagen waarop alle winkels gesloten waren, zijn we na zes dagen nog steeds niet klaar.

De zeilmaker die vanochtend om 10 uur zou langskomen is er (na drie vruchteloze pogingen om hem te bellen) nog steeds niet (20.00) en we verwachten hem ook niet echt meer, ook morgen niet.

We moesten al vier keer een paar dezelfde winkels opzoeken omdat we telkens iets vergeten te tellen, meten of nakijken waren. Dat die winkels op minimum 30 minuten wandelen van de boot liggen, maakt het er niet beter op.

Eén voordeel : Als je vier keer naar dezelfde winkel aan de andere kant van de stad moet wandelen en je elke keer andere straatjes neemt, dan leer je de stad wel kennen.

Nu nog de tijd hebben om van de parken en de terrasjes te genieten!

De stad bruist maar na zes dagen zijn we er toch maar 1 keer in geslaagd iets te gaan eten met Hanny en Jakob van de Jonas. De andere dagen hebben we geaperitiefd met andere cruisers.

Ons oversteekblikkenmenu is ook al getest en aanvaard : voldoende blikvoer om drie weken op zee te kunnen overleven. Gelukkig gaan de blikken mee tot 2020 en hopen we ze niet nodig te hebben. Dus als we terugkomen houden we een blikkenfeestje!

U bent bij deze uitgenodigd!

Op eigen risico ...

PS : De etiketten werden professioneel verwijderd - kakkerlakkenbeleid!

Morgen, exact 100 dagen na ons vertrek, gaan we. Toch wel met spijt in het hart.

Porto Santo heeft ons meer gedaan dan we dachten.
Het leven is hier heerlijk gemoedelijk, zacht en vrolijk. We woonden hier bijna een maand en ik kon best nog langer blijven.
We hebben ons geen moment verveeld maar wel dubbel en dik van elk moment genoten; hier vond de verwoestende stress in mijn lichaam eindelijk de uitgang (ok, wel pas nà de confrontatie met de Noren over de wasmachine).
In Madeira leerden we ons nieuwe mantra : It is Portugal! No problema!, en we passen het consequent toe.

De wasmachine kapot ? No problema! U weet niet wanneer hij gemaakt wordt? No problema! We komen morgen wel eens terug.
Geen warm water in de douche ? No problema, lauw lukt ook wel.
Een lekkend dak in het wificafeetje? No problema! We zoeken wel een lamp waar geen water uitloopt. Dat het alarm loeihard rond onze oren raast? No problema! Kan iemand misschien iemand bellen die iemand kent die iemand kan sturen die wel weet hoe hij het afzet?
Een ponton afgebroken? No problema! Er zijn er nog een paar over.
Niet naar de douane geweest? No problema! Dan sturen we gewoon de hele meute inclusief drugshond op u af. (grijns)

Eens je dit gewoon bent, pas je vanzelf je ritme aan. Leven aan 200km/u ? Een paar maanden geleden was dat nog de normaalste zaak van de wereld, minder dan 10 dingen tegelijk doen onbestaande.
Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen maar : wij waren compleet gek! Onszelf voorbij hollen voor meer, nog meer en beter. Maar vooral om sneller ziek te worden en ons lichaam af te breken.

Vandaag leven we aan nauwelijks meer dan 6 à 7 per uur en als dat niet de snelheid van de boot is, nog trager. En we genieten!
Mijn grootste prestatie gisteren was een half uur werkloos in de mast hangen en het probleem niet opgelost krijgen. (No problema!) Als beloning mocht ik in de stralende zon naar de kapper voor een 'zensational' nieuwe coupe. (Vragen naar Cindy!)

Voor ons is het alle dagen zondag!

Je weet dat het alle dagen zondag is wanneer :
- het ontbijt definitief geschrapt wordt, je staat toch elke dag te laat op...
- de belangrijkste vraag van de dag is : wat eten we vandaag?
- de tweede belangrijkste vraag is : kan dat ook morgen?
- je elke dag verschrikkelijk moe maar gelukkig kan en mag aperitieven en digestieven.

Saude! A nossà! Op weer een zondag!

No Madeira, daar zou het in principe op neerkomen : na meer dan twee weken op het heerlijke Porto Santo zouden we met de heersende wind en deining Madeira niet te zien krijgen en meteen doorvaren naar de Canarische eilanden.

Of toch ?

We opperden al eerder de mogelijkheid om met de ferry naar Madeira te gaan en de boot hier (spotgoedkoop) te laten liggen, bij nader inzien bleek dit zelfs een economischer alternatief dan zelf naar Madeira varen waar de havengelden soms echt de pan uitswingen. (Quinta do Lorde 63€ - Porto Santo ondertussen minder dan 5€ per nacht!)

Een bezoekje bij de buren van Zensation, meer was er niet nodig om de volgende uren met alle i-tools die we ter beschikking hadden de volledige bandbreedte van het internet van Café Marinha te gijzelen om prijzen van tickets, hotels, auto's, bezienswaardigheden te vergelijken en reservaties en routes te maken.

Vier dagen hadden we maar en dat is mooi om een beeld van het eiland te krijgen maar we zouden er best nog enkele extra dagen kunnen rondwandelen. Hadden we onze wandelschoenen maar mee! We konden nooit vermoeden dat Madeira zo gevarieerd was! Zo groen! Zo puur natuur! Zo mooi!

De taakverdeling aan boord (van de auto, niet van de boot) was vastomlijnd : Ivan hield het stekkertje van de ipad vast zodat de ipad waar ik de weg op zocht niet zonder batterij zou geraken en zodat Geert gezwind door de bochten kon scheuren terwijl Cindy de beste fotoshootpunten zocht en vond, ook al was onze chauffeur het daar niet altijd mee eens. Die foto van de bananenplantage die we mooi zagen liggen vanop de autostrade was echt een gemiste kans, alsook dat uitzicht in het midden van die haarspeldbocht of op de 20 meter afstand tussen twee tunnels in!

Madeira is adembenemend mooi, de lege woorden 'groen', 'gevarieerd' en 'verrassend' dekken bij lange na de lading niet maar onze taal is spijtig genoeg geen meer lyrische begrippen rijk om dit moois te beschrijven.

Alles op het gemak 'This is Portugal! No problema!', is de leuze van alledag.

Madeira klonk ons altijd in de oren als een resort-like vakantiebestemming 'goedkoop naar de zon' maar is verre van dat (resorts zijn er zelfs bijna niet).

Wij hebben ervan genoten, dubbel zelfs omdat we dat in fijne compagnie konden doen! Bedankt Cindy en Geert voor geslaagd uitje!

Onze ervaringen :

• Uiteindelijk bleek ons plan verre van slecht : de boten lagen rustiger in Porto Santo dan in de havens die we bezochten op Madeira en voor minder dan 75% van de prijs. Geen van ons allen was onder de indruk van de haven van Quinta do Lorde of Calheta (duur, artificieel, onpersoonlijk en ver van alles) en de deining kwam er mooi binnen. Funchal stond bij ons op nummer 1 en bleek ook de meest aangename en praktische haven te zijn.
• Voor de hele trip, inclusief ferrytickets (45€ per persoon, open return), hotels, restaurants, cafeetjes, bezoeken en auto betaalden we beduidend minder dan wanneer we dezelfde reis met onze eigen boten hadden gemaakt.
• Wij verbleven in :
• • Casa do Caseiro (24€)
  • Enotel Golf (4*!) (45€)
  • Solar Boaventura (34€)
  • Residencia Funchal (19€)

Kleine prijsjes maar nette kamers, de ene met meer luxe dan de andere en stuk voor stuk erg vriendelijke service en (behalve Funchal) ontbijt.

Maar dat doen we mooi niet!

We zouden best graag naar Madeira vertrekken maar we worden hier zowat gegijzeld door depressies. Of zoals Ivan het uitdrukt : “Die lage drukgebieden zijn hier even hardnekkig als een getuige van Jehova!”

De weerberichten tonen overwegend Z en ZW-wind, golven van 3 meter zijn meer regel dan uitzondering. De havens van Madeira liggen niet echt goed beschut bij zuidenwinden en de paar dagen NW die er tussen kruipen geven ons dan wel de gelegenheid om naar Madeira te vertrekken maar enkel om daar dan weer gegijzeld te liggen in veel te dure en overvolle havens met dagen van gietende regen erbovenop. Dan bekijken wij de binnenkant van onze boot wel vanuit een (ook wiebelende) haven waar we nu al minder dan 10€ per nacht voor betalen …

Ondertussen rijzen wel de plannen om toch de ferry te nemen naar Madeira en op 4 dagen rond het eiland te toeren om dan terug aan boord te komen in Porto Santo en de regendagen hier uit te zitten; de prijzen lijken beter mee te vallen dan aanvankelijk gedacht. Wanneer we dan na 3 weken eindelijk weg (zouden) kunnen ligt ons gemiddeld havengeld rond de 5€ per dag en heb ik 5 gratis wasmachines gedaan (als het gemaakt wordt deze week, misschien 6) en hebben we de hele tijd rustig in een eigen box gelegen én Madeira gezien!

Inmiddels houden we contact met heel wat Belgische en Nederlandse vertrekkers in Portugal, Marokko, Madeira (waar Fons en Rita van de Sunshine al prospectie aan het doen zijn) en Tenerife en hebben we sinds gisteren zelfs eindelijk kunnen barbecueën met Geert en Cindy van de Zensation waarmee we vorige winter op het terrein op Linkeroever stonden. Zij kozen al in mei het ruime sop. Het is ons dan toch gelukt, hier op Porto Santo!

We deden al enkele klusjes aan boord, de windpilot werd hersteld door een sympathieke Porto Santoriaanse lasser en de reserve-onderdelen van zowel de windpiloot als de oven werden samen met nog wat laattijdige paperassen al ingepakt in de valiezen van J-C en H die eind deze week naar Tenerife vertrekken waar we al duchtig plannen smeden met de Tenerife-afvaardiging van de VNZ. En vandaag kregen we de hele inhoud van de frigo van een (grote) Franse boot die plots naar huis moest, zomaar cadeau!

Laat die depressies maar komen, daar hebben wij geen last van!

Het was pas bij onze specifieke planning in Lissabon dat we dankzij geruchten en onze kaarten op het spoor kwamen van een piepklein eilandje, vlak voor Madeira : Porto Santo.

Bij het inklaren troffen we een sympathieke en babbelgrage douanier en kregen we resto- en shoppingtips ("for the locals"). Bij het inschrijven in het havenkantoor kregen we bij betaling van 4 nachten er meteen 27 gratis bij, de wasmachine en droogkast bleken gratis!

Ongezien maar met graagte aanvaard!

Behalve de gratis was- en drooginfrastructuur die iets te vaak aanleiding geeft tot een ongeziene hoeveelheid boertigheid en voorstekerij en waar ik, indien mogelijk, nog meer gefrustreerd door raak dan door diezelfde egotripperij in ons Belgenland, lijken we hier onverwacht een stukje paradijs getroffen te hebben.

Porto Santo wordt in de boekjes omschreven als 'Ihla Dourada', het gouden eiland. Op zich lijkt het eiland echter niet veel te bieden te hebben : kale bergen en rotsen, een strand vol grote keien en plakzand, een piepklein centrum en voorwaar, een luchthaven.

En toch zijn we er heimelijk verliefd op geworden. Er heerst hier iets onbestemds lieflijk, niets pretentieus (behalve bepaalde zeilers met een grote vlag in hun verstaging), er zijn prachtige verborgen privéstrandjes, mooie wandelingen langs kilometerslange (en soms echt mooie) stranden en door bergen, sympathieke buren, praktische helpende (lassers-)handen, steigers zonder hermetisch gesloten hekwerk, heerlijk warm zeewater, prachtige zichten, zelfs op de kale rotsen.

Een tripje over en weer naar Madeira kost je dus de avondferry naar Madeira en twee dagen later (anders heb je  niets gezien) de ochtendferry terug naar Porto Santo aan minimum 60€ per persoon. Daarbij nog twee nachten hotel, je vervoer op Madeira en eten en drinken.

Een gouden eiland ? Wij snappen waarom!

We liggen hier nu al wat langer dan de vier nachten die we voorzien hadden, de voorspelde storm hebben we hier enorm rustig uitgezeten, de perfecte kuisdag aan boord. We blijven op ons gemak nog een paar dagen langer, de wasmachine is eindelijk vrij van egoïsten (die zijn al naar Madeira vertrokken en de nieuwe lichting die vanuit Portugal vertrekt is waarschijnlijk nog niet vertrokken wegens een opeenvolging van depressies die ZW-wind brengen), de supermarkt werd vandaag weer voorzien van vers fruit en groenten, we moeten dringend nog een zwemmetje gaan doen en onze muurschildering is nog niet helemaal af. Misschien kruip ik ook nog eens de mast in om de reeds maanden voorzien reparatie aan de windmeters te doen.

Madeira kan nog wel even wachten!

;-)

Een fotootje van onze 'visvangst' hadden jullie nog te goed. ;-)

Dag vier en hopelijk de voorlaatste op zee. Maar het ziet er niet goed uit. Het lagedrukgebied zorgt ervoor dat we continu wind op kop krijgen en ondanks Ivans inspanningen, die zich gedraagt als een Rob in 't kwadraat en tijdens zijn wachten geen moment stilzit om de boot in gang te krijgen tegen een rotdeining en (gelukkig warme) -wind in, raakt Vaguebond maar niet op dreef.

Maar hij kan zich tenminste uitleven na 24 uur op motor te varen, ik word er alleen maar slechtgezind van : onze gemiddelde snelheid ligt rond de 3 knopen met alles tussen de 0.5 en 6 knopen, onze hoek ligt tussen de 220° en 300°, de genua wordt continu opgerold en ontrold, de motor gaat aan en uit. Vaguebond vecht tegen de korte golfjes waar we alledrie een gloeiende hekel aan hebben, net of we opkruisen op de Wadden. De wind draait en keert dan weer in sterkte (geen wind tot 25 knopen) en richting (het hele plaatje rond) als zaten we op het Galgenweel!

Twee positieve punten :

Ivan laat mij heerlijk lang liggen en al is slapen niet evident op een rollend en stampend schip, het doet wel deugd.

En wanneer ik wakker word en midden in de nacht in mijn ondergoed aan dek kom, is het verdorie warm! Ivan loopt wacht in short en een enkele fleece! Nog nooit meegemaakt maar o zo heerlijk! In plaats van thermisch ondergoed, dubbele fleecen, berenpakjes en zeiljassen (onze standaard nachtoutfit op oversteken), enkel een zeilbroek tegen de klamme banken (en ook die is de laatste nacht niet meer nodig).

Nu nog een bezeilde koers en we zijn de gelukkigste mensen op deze 'groote oceaan'!

Nog 65 mijl te gaan, als de wind een klein beetje zou meewerken halen we het misschien nog voor zonsondergang...

De wind draaide uiteindelijk iets zuidelijker (dan westelijker) en we liepen de laatste opkruisuren continu boven de 6 à 7 knopen en liepen om 20.00 Porto Santo - Madeira binnen!

Heerlijke ontvangst door Fons en Rita van de Sunshine, inclusief lekkere verse pasta pesto! Heerlijk na 5 dagen op zee, zo verwend worden!

Sorry, geen foto's. Na een paar dagen op zee ziet niemand er nog appetijtelijk genoeg uit om te poseren ... :-D

De vorige blog was nog niet helemaal via de SSB vertrokken of we kregen al spijt van onze laatste zeilwissel, de die al enkele uren ruimer inkwam dan van achteren, draaide dan plots toch weer naar achter waardoor we weer zo plat mogelijk voor de wind liepen, enkel op grootzeil. Daardoor rolden we weer meer heen en weer dan met passaatvoering en maakten we minder snelheid.

Ondertussen liep onze snelheid nog meer terug, naar 4 knopen en staat het ijzeren zeil bij, beter bekend als ‘motor’.

We vaarden, net zoals de weerberichten voor één keer eens juist voorspeld hadden, een lagedrukgebied binnen, het omzeilen was zinloos, we zouden meer afstand afleggen en toch weer in de Z en ZW terechtkomen en moeten opkruisen of motoren. Er middendoor dus, met bitterweinig wind, op kop.

De tonijn die we gisteren vingen, nam ’s avonds wraak waardoor ik de nacht meer in de badkamer doorbracht dan aan dek en ik vandaag liever niet oog in oog stond met een echt vers exemplaar maar het liever veggie hield! Heerlijk die voorgekookte rode bietjes die je in Spanje en Portugal vindt en die maanden goed blijven : risotto met rode biet dus vanavond, één van onze lievelingsgerechten.

Vandaag was, buiten erg weinig wind, heel erg aangenaam : stralende zon, bikiniweer, off-watch aan dek soezend, on-watch achterin de kuip met een leuk boek. Zelfs de nachten zijn niet langer koud, we’re heading south baby!

We zien wel meer schepen dan verwacht en komen er toch een tiental per dag/nacht tegen.

Enig minpuntje van de dag : Sam heeft de geest gegeven! Ze liep al langer stroef bij het bijsturen maar vandaag brak de stuurpin doormidden. Gedaan met windpiloot en dus moet Goofy Marcel alle stuurwerk voor zijn rekening nemen en kunnen we niet echt gerust eens naar binnen gaan voor een fris drankje, een hapje of een plasje. Marcel heeft de neiging om op de meest onverwachte momenten (liefst wanneer je ver uit de buurt bent) te 'goofen' en de boot 180° naar stuurboord te draaien... En dus houden we de wacht naast het stuurwiel om zo snel mogelijk te kunnen ingrijpen wanneer dat gebeurt.

Volgens Ivan komt de verdeler/maker van onze windpilot in oktober naar de Canarische Eilanden. Daar vertrekt de ARC, een erg dure maar bekende 'wedstrijd' waarin een massa boten gezellig samen in flottielje de oceaan oversteken naar de Carieb, en wie toevallig eerst aankomt, wint nog een prijs ook.

Veel van die mannen willen nog last-minute een windpiloot en dus komt Peter persoonlijke assistentie verlenen.

De ARC is niet echt ons ding : veel te duur voor wat het eigenlijk is en wij vertrekken liever wanneer de wind goed zit (wanneer de passaat er is) en niet wanneer een of ander comité jaren van tevoren al vastlegt wanneer de troep vertrekt. We hebben weinig vertrouwen in hun glazen bol, volgens ons luistert de passaat niet naar de ARC-comités...

Maar we gaan wel proberen om Peter Windpilot te pakken te krijgen, een oversteek van 500 mijl, waarvan 250 met kapotte windpiloot, is nog hanteerbaar maar 800 mijl (Kaapverden) of 2000 mijl (Carieb) zonder Sam lijkt ons niet echt wenselijk! Naast 'goofen' op de meest onwenselijke momenten verbruikt Marcel ook een massa stroom en aangezien we die zelf moeten maken proberen we er zo zuinig mogelijk mee om te springen.

Nog 170 mijl te gaan!

Zoals we thuis elke vrijdagavond met de 'Friendjes' palaverden over onze weekendbestemming : Oostende of Nieuwpoort, misschien zelfs Duinkerke of toch beter Vlissingen en Terneuzen en als we drie dagen hebben, zelfs Engeland, zo voeren we hier dezelfde gesprekken met andere vertrekkers.
Alleen liggen de bestemmingen iets anders. De grote twijfel in Lissabon gaat tussen Algarve en Marokko of Marokko en Canarische of toch een 'grote' oversteek naar Madeira en de Canarische Eilanden.

Zo beslisten wij om toch een tussenstopje op Madeira te maken en gooiden zondagmiddag onze trossen los na een heel fijne tijd in Lissabon.

Wanneer we met 11, 12 knopen de Taag afsuizen kan onze vreugde niet op maar wanneer we, eens op volle zee, wel heel erg snel op ons derde rif nog makkelijk meer dan 9 knopen halen en afwisselend de toppen van het Atlasgebergte en de meest bizarre diepzeevissen kunnen spotten, is de lol er al snel af. Je raadt het al, eens te meer weer berichten van historische onjuistheid! Story of our life...

Gelukkig lag de kotter al aangeslagen aan dek en lagen ook de twee spibomen al klaar zodat bij het krieken van de dag het grootzeil weg kon en onze nieuwe favoriete zeilvoering op kon : passaatzeilen! Aan de ene kant de genua in de boom, aan de andere kant de kotter, geen gevaar voor gijpen, geen flapperend grootzeil, goed zicht onder beide zeilen en een grote foutenmarge, je kan makkelijk 30 graden over elke boeg 'zeuren'.

Zo hebben we vandaag de hele dag gecruised en hadden alle tijd om ons nieuw project op te starten : vissen!
Raar maar waar, de hengel was nog geen half uur gemonteerd en we hadden al een encyclopedie aan redenen bedacht waarom we er geen zouden gevangen hebben, of er hing effectief een heuse tonijn aan! OK, een miniversie, die nog leerde voor tonijn maar zijn oog doorboord door de haak vonden we hem beter op ons bord passen dan half blind in de grote gevaarlijke oceaan, wie weet welke onverlaat met een hengel kwam hij daar nog tegen!
Wij zijn alvast heel trots op onze eerste mini-vangst!

Ondertussen is de zon alweer onder en hebben we zonet een uur gevochten met onze passaatzeilen om ze allemaal netjes opgeborgen te krijgen en alle bomen, lijnen, vallen en schoten te ontwarren wegens een gedraaide wind. We gaan onze tweede nacht in op dubbel gereefd grootzeil en genua en lopen netjs 7 knoopjes. Sam stuurt voortreffelijk en ik kan met een gerust gemoed aan de tonijn beginnen terwijl Ivan via de SSB weerberichten binnenhaalt (Joost mag weten waarom, ze zullen toch weer verkeerd zijn) en zo dadelijk deze blog doormailt naar onze Wal- en Webkapitein.

Fijne nacht! Fijne wacht!

Terwijl wij op zee zwalpen hebben we geen internet. We kunnen enkel via SSB een mailtje sturen. En dat mailtje moet nog handmatig op de blog gezet worden.

Bedankt daarvoor Rob, onze Wal- en Webkapitein

We liggen momenteel een dikke week in Lissabon en zijn volop bezig de boot klaar te maken voor een eerste ‘Groote Ooversteek’. Groot is dan weer relatief, als we beslissen waar we eigenlijk naartoe gaan, zal onze grote oversteek tussen de 4 (Madeira) en 7 (Canarische Eilanden) dagen duren (een vette Noorwegenoversteek dus). Waarom we de dag voor ons vertrek nog niet weten waarheen we gaan zou een blog apart kunnen worden. Het komt erop neer dat we door allerlei Portugese toestanden als daar zijn loze beloften en de post, nog steeds niet in het bezit zijn van de Imray Pilot voor de Canarische Eilanden en Madeira. Op dit moment is Ivan weer eens een halve dag bezig om met de trein naar Cascais te gaan waar er deze keer hopelijk wel een gereserveerd exemplaar op hem ligt te wachten…

We zijn dus bijna aan het eind van onze laatste stop op (Europees) vasteland voor een heel eind, vanaf nu gaan we eilandhoppen. We komen pas weer op een vast continent als we landen in Carthagena – Colombia!

We hebben een hele week in en rond Lissabon getoerd, gewandeld, gebust en getreind. De grote toeristische attractie – Tram 28 – hebben we vanop een afstand bekeken.

(Het rechtse trammetje op de foto kost 3,6€ voor een tochtje van ruim geschat 80 meter ...)

Een goeie raad : probeer Lissabon niet op een drafje in een weekend te doen! Je doet jezelf en de stad oneer aan! De stad werd gebouwd op en rond 7 heuvels wat de oppervlakte enorm maakt. Zelfs wij kregen maar een paar wijken gedaan. De bekendste zijn natuurlijk Belèm, Alfama, Baixa en Rossio maar ook rond Alcantara en Castelo en Graça is het leuk toeven.

De volgende dagen verdelen we onze tijd efficiënt tussen Belèm, waar je absoluut het Monasterio dos Jeronimos moet passeren! We hebben nog nooit zoiets moois gezien en alles wat hierna volgt mag nog zo mooi en knap zijn, niets kan volgens ons tornen aan de overweldigende schoonheid van het klooster. Onze cultuurogen worden hier rotverwend!

Ook hier zijn een aantal betere toeristenvallen maar die kunnen de Lissabonpret niet drukken. Zelfs zonder het te willen stuit je per ongeluk op prachtige renaissancekerken die zichzelf verstoppen in drukke straten, vooral in Baixa en Rossio kijken we onze ogen uit. Heerlijk gezellige wijken met weer eens pareltjes van gebouwen die zelfs niet in de gidsen en op de plannen staan maar die wel een bezoek waard zijn. Verdwalen tussen de kleine (trappen-)straatjes en weer per ongeluk in een andere oergezellige wijk terechtkomen (met marktjes), heuvelop wandelen en beloond worden met een knap zicht op de Taag en de andere heuvels of na het afdalen van een supertrap, na uren doelloos slenteren, weer heel erg toevallig aan je bushalte uitkomen : heerlijk!

Zelfs de nieuwste wijk waar wij in de haven liggen : Parque das Naçoãs, volledig nieuwgebouwd voor de Wereldexpo van 1998, is een lust voor het oog. Ik dacht een soort van kil en onpersoonlijk La Défense te treffen maar kwam terecht in een heus leefbaar hypermodern centrum met brede, lichte lanen met palmbomen en reuzenparasols en bankjes langs de Taag, reusachtige pleinen met mastodonten van mooie moderne gebouwen inclusief een enorm winkelcentrum waar een supermarkt is met het grondoppervlak van een gemiddeld Makro-filiaal. Hier ligt ook het Oceanario, naar het schijnt één van de grootste van Europa maar met een gemiddelde dagtemperatuur van 28°C verkiezen we de buitenlucht boven het gesloten aquarium.

Spijtig, maar onze tijd in Lissabon zit erop. De boot is ondertussen gekuist en Ivan weer aan boord, met Pilotboek! We hebben zonet beslist om toch naar Madeira te gaan, wanneer krijgen we die kans anders nog eens ? De volgende blog komt hopelijk van ergens midden op de oceaan, zo niet, van op het eerste van de vele eilanden die we de volgende jaren gaan bezoeken.

:-D

OPGEPAST :

Deze blog kan uw gezindheid schaden. Wel degelijk gezindheid!

Uw glimlach kan vervagen, de schittering uit uw ogen verdwijnen en uw humeur kan kelderen.

Ook wij ergeren ons af en toe, echt waar!

We zijn de laatste weken waarschijnlijk iets te vaak op de culturele / toeristische toer gegaan. Wij, die mensenmassa's van meer dan 8 mensen schuwen en misschien ook wel een beetje van de drukte van ons (vroegere) dagelijkse leven af wilden, zijn de laatste weken op bezoek geweest in Porto (2dagen), Coimbra (1) en Lissabon (6 totnogtoe). Met een toerisme-ergernis in stijgende lijn.

Drie prachtige steden, totaal verschillend van elkaar  maar telkens met een hoop toeristen waar wij in België alleen van kunnen dromen.

Nochtans, op zich is toerisme geen vies woord : mensen bezoeken de stad omdat er iets interessants te zien is, historisch en cultureel waardevol, waarvoor ze speciaal de reis maken. Ze boeken een hotel of B&B, gaan uit eten, bezoeken musea, kortom ze geven veel geld uit waarmee we de betreffende stad beter kunnen onderhouden, de monumenten beter in ere houden en zodoende nog meer toeristen aantrekken.

Maar waar houdt het op ? En moeten we, omdat die mensen veel geld betalen om onze steden te bezoeken, dan ook maar alles dulden ?

Porto was gezellig, we doorkruisten twee dagen lang de stad, bezochten monument na kerk na kathedraal na museum, deden terrasjes en hadden overal ruimte. De mensen waren vriendelijk, beleefd en vrolijk, een enkeling niet te na gesproken (luid babbelen in een kerk waar om stilte werd gevraagd, statieven monteren in monumenten waar de suppoost uitdrukkelijk aan elke bezoeker vroeg om geen foto's te nemen).

In Coimbra begon het meer op te vallen : gedrum, afzetterij door de plaatselijke horeca, de selfishstick waarmee toeristen parmantig in iemands anders foto lopen te poken maar kwaad worden als iemand door hun beeld wandelt.

In Lissabon werd het ergerlijk misschien ook te wijten aan het feit dat er 10 keer zoveel toeristen rondlopen als Lissabonezen : Engelsen verleren plots hun karakterieel queue-gen en drommen zich zonder pardon overal tussen en vooral voor. Fransen denken dat de hele wereld Frans spreekt en vertikken het om één woord Engels te praten. Ik blijk dan steeds de stomkop die automatisch in het Frans antwoordt, omdat dat beleefd is ...

Duitsers blijken dan weer meesterlijk boertig wanneer ze na 5 (mislukte) aanlegmanoeuvers en terwijl jij al 20 minuten op de steiger heen en weer loopt om hun lijntjes aan te pakken, hun boot af te houden, andere boten te beschermen, doodleuk blaffen 'dat ze het best alleen aankunnen!' Yeah right!

Amerikanen kennen maar één weg : rechtdoor, of dat nu over mensen of een pas aangelegd bloembed is. I am American, my money, my town!

De eerste keren laat je dat passeren onder het mom van 'het is een enkeling', maar wanneer je keer op keer opzij gedrukt wordt op een voetpad waar vier mensen naast elkaar lopen of wanneer je, om niet op de hielen van je voorganger te stappen, een beetje ruimte tussenlaat,  een dikke Amerikaan zich voor je wurmt zodat je niet alleen geplet wordt maar ook je adem benomen wordt door zijn stinkende okselvijvers, dan heb je daar na een paar keer echt wel genoeg van!

Vandaag bezochten we Sintra, het Moorse stadsgedeelte van Lissabon. We kochten eerder deze week een Lisboncard (+/- 40€ per persoon) : 3 dagen alle openbaar vervoer gratis, trein, tram, bus en ferry, alle stadsmusea gratis en massale kortingen bij de overige. Of zo beweerde de toeristische dienst...

Tot we in Sintra kwamen, met de gratis trein :

• We kregen nauwelijks korting in de 5 paleizen / kastelen / musea wat ons nog eens een dikke 100€ extra zou kosten. We kozen de in onze ogen twee belangrijkste uit, voor een luttele 36€.

Sintra is adembenemend, absoluut! Een pracht voor het oog, schitterende kleuren en prachtige vormen, pareltjes van architectuur. Het Palacio da Pena is zonder meer fan-tas-tisch, het best vergelijkbaar met een kasteel ontworpen door het duo Barbie-K3. Een mega suikertaart met glazuur in de felste meisjeskleuren. De opdrachtgever, Ferdinand II, gaf de architect de opdracht om elementen van de renaissance, gotiek, barok, manuëlisme en Moorse kunst te integreren. Na het verbouwen van het klooster tot kasteel tot militaire barak tot ziekenhuis tot koninklijk paleis zijn ze daar knap in geslaagd!

Bizar concept maar geniaal in zijn gekheid! En dan te bedenken dat Ferdinand II de broer was van onze eigenste Leopold I !

Maar voor ons was het tourist-trap gehalte veel te hoog, de massa te groot en vooral te onbeschoft en boertig.

Het is moeilijk om in die geest mee te gaan, misschien zijn wij gewoon geen goeie toeristen : te goed opgevoed, in een verkeerde eeuw en met verkeerde genen ...

Deze uitspraak komt van de huisarts van mijn ouders. Het was zijn antwoord op de vraag of ik eigenlijk wel nog aan sport deed (hij was vroeger ook mijn huisarts en blijft interesse tonen in zijn oud-patiënten).
Op het fiere antwoord van mijn mama : Ja zene! Ons An is een zeilster, elke week zit ze op het water en ze zeilt ook wedstrijden!, antwoordde hij doodleuk : 'Zeilen? Maar dat is toch geen sport?'.

Het enige moment waarop ik op zulke foto's gelijk (als je niet te veel inzoomt) is wanneer er 0,0 (nul komma nul) knopen wind staat, het 30°C is en we liefst voor anker liggen. Iedereen die al ooit 1 dag op het water doorbracht weet dat wanneer er slechts een zuchtje wind staat (en dat zuchtje niet van pal achter de boot komt) er weinig of geen bikini aan te pas komt.

Wat de reclamefoto's ook niet vertellen en misschien minder opvalt op een cruiseschip van 100m lang dan op een kleine boot van 12m is het feit dat je continu beweegt : 24/24. Je lichaam is altijd bezig met recht te blijven, vast te houden, zijn evenwicht te zoeken. Soms vergt het weinig inspanning en kan je zonder veel moeite op je kuipbank blijven zitten, op andere momenten is een leven aan boord een continu gevecht met de zwaartekracht (in extremis ook met de middelpuntvliegende kracht).
Een zwaardere tocht, met veel wind, resulteert net niet in een six-pack omdat je buikspieren non-stop werken om je lichaam tegen te houden.
Hoe ? Zeilen is geen sport ?

Gelukkig krijgen wij, in principe, vanaf nu meer en meer die warme ClubMed-wind in de rug en hoeven we niet als eerste de overkant van de oceaan te bereiken. Als een bodybuilder zullen en willen we er niet uitzien maar ik denk dat onze sixpack na +/- 30 dagen en nachten onafgebroken op zee misschien wel eindelijk zichtbaar zal zijn...

Wat moet een mens wanneer het pijpenstelen giet, 24 uur aan een stuk en de wind je continu van je benen probeert de blazen ?

Ivan slaagt er deze morgen nog net in naar de bakker te gaan voor de 24-uur durende storm in alle hevigheid losbarst.

We liggen bijna een week vast in Figueira da Foz, het ene lagedrukgebied volgt op het andere met teveel zuidwestenwind (tegenwind dus) en vaak (te)veel regen. De opties om een paar tientallen mijlen op te schieten maar dan in slechter beschutte en duurdere havens de storm uit te zingen laten we mooi voor wat ze zijn : opties.

De zware depressie geeft ons gelukkig de kans om een ander pareltje van het Portugese binnenland te bezoeken : Coimbra.

Wat mij vooral aanspreekt in Coimbra zijn de overwegend romaanse kerken, kloosters en andere gebouwen. Ze gaan van vroeg romaans (metersdikke muren, kleine raampjes, sober) over gotische (hoog, fijn en stijl, goud, frutsels) tot renaissance (klassiek, horizontale lijnen, symmetrie) met een tikje barok en een mix van al deze stijlen. Ik ben er gek op!

€18 voor een rondleiding met fotoboek met je eigen foto op de trappen van de universiteit en fado-cd, vinden we wat veel dus beperken we ons tot de gebouwen waar we wel binnen mogen of -geraken. Spijtig maar voor die prijs kunnen we heel wat andere dingen zien (een fotoboek belandt uiteindelijk in de vuilnisbak en we hebben geen cd-speler aan boord!).

Vandaag blijkt ook de Praxe door te gaan, de eerste dag voor de 'freshmen' op de universiteit en ook meteen hun doop. Even denken we op de eerste schooldag van Zweinstein / Hogwarths (voor de Harry Potter-fans) te zijn terechtgekomen. Alle niet-eerstejaars zijn uitgedost in de traditionele studentenfeestkledij : witte blouse of wit hemd, rechte zwarte rok / zwarte broek, brede zwarte das en grote zwarte cape. Speciaal uniform, dat wel.

Het is heerlijk slenteren in deze supergezellige stad, we starten met een steile klim helemaal naar boven, waar de hoofdgebouwen van de universiteit liggen, via de 'IJzeren Toren' over de 'Via Nova' en langs de 'Joana Bibliotheek', die we spijtig genoeg niet te zien krijgen naar de nieuwe kathedraal (Sè Nova : een jezuïtisch pareltje van classicisme en barok) en mijn favoriet, de Sé Velha, de oude romaanse kathedraal met gothisch klooster waar twee Belgische beeldhouwers (Jean d'Ypres en Olivier de Gand) hun steentje aan bijgedragen hebben om via tal van andere kerkjes tot helemaal beneden aan het mooie Santa Cruz-klooster uit te komen.

Uitrusten op de trein duurt langer dan op de heenreis, na 20 minuten stilstaan rijden we plots achteruit en worden op een zijspoor geparkeerd voor 10 minuten. De kaartjesknipper komt in het (vlekkeloos) Portugees uitleggen wat er aan de hand is en niemand protesteert of grommelt. Ik herhaal : niemand protesteert of grommelt! Wij ook niet, aangezien we er geen Portugese jota ven begrepen.

Dat zou eens in België moeten gebeuren!!!

Om ons te plezieren geeft de trein een beetje extra gas zodat onze vertraging van 30 minuten na een uur en 20 minuten teruggelopen is tot amper 10 minuten.

Volgens Ivan het bewijs dat hij elke dag mensen bedot en niet efficiënt rijdt, wat dan weer wel Belgisch is...

Na deze prachtige dag krijgen we een knoert van een storm over en zodoende zitten we vandaag de hele dag binnen, de boot helt consequent over naar stuurboord door de harde wind, net of we zeilen.

Ik kan de blog bijwerken, lekker koken, veel lezen en Ivan sorteert de honderden kaarten die we vorig jaar kochten. Hij is er al de hele dag mee bezig en nog lang niet klaar (het is ondertussen 22.00 en hij zit aan kaart nummer 110) maar ik hoop stiekem toch op wat beter weer morgen zodat we eens buiten kunnen!

We liggen in Leixoes, nog steeds aan de westkust van Portugal, een betaalbaar alternatief voor de haven van Porto.

Het stadje heeft weer eens een bizarre indeling : een oud centrum met pietluttige straatjes en een supermarkt op 20 minuten wandelen maar ook een hypermodern toeristisch centrum met prachtige stranden, brede dijken, hoge flatgebouwen enz. Vreemd genoeg wijst de vriendelijke havenmeester ons enkel op het oude, lokale centrum en rept met geen enkel woord over het tweede centrum (dat ons trouwens niets zegt en dat we maar heel toevallig ontdekken, we snuisteren liever door de kleine straatjes en kopen bij de lokale bakker 17 pistolets voor nog geen 2€, doe dat maar eens in een toerististengebied...).

We leren hier ook dat onze vorige eetervaringen gewoon pure pech waren. Eenvoudig, eerlijk gegrild eten voor geen geld : DE Portugese specialiteit, mogen we hier elke dag ervaren. Een dagmenu voor amper €8 met soep, brood, sla, wijn, koffie en gegrild vlees of gegrilde vis met levende verse frietjes. Heerlijk!

We nemen twee dagen na elkaar de bus, vlak aan de haven, naar Porto. De stad blijkt immens groot en twee dagen heb je echt wel nodig. Typisch Portugees, geen wegwijzers! We dolen meer dan een uur door de straten eer we dan toch maar eens de weg naar de toeristische dienst vragen aan (Belgische) toeristen mét een stratenplan, die zoals we later ook nog zullen leren, nooit midden in het centrum ligt.

Gewapend met een plan (op papier) maar zonder vastomlijnd plan (in ons hoofd) dolen we verder.

De stad is echt prachtig, het ene schitterende gebouw naast of achter het andere. Op dag één dolen we vooral rond om op dag twee, waarop minder weer voorspeld wordt, onze selectie aan musea te bezichtigen. Geen slechte keuze, zo kunnen we op dag één heerlijk langs de Douro slenteren in de zon, prachtige foto's trekken van betegelde kerken en huizen en terrasjes doen. Ik ben gek op kerken (met dank aan mama en papa van wie ik de liefde voor de pracht van kerken met de paplepel kreeg ingelepeld) en kan dan ook geen enkele passeren zonder er binnen te gaan. De meeste zijn vrij toegankelijk maar wil je ook de sacristie, catacomben en vaak aanpalend klooster en soms een prachtig museum (Museo da Misericordia!) bezichtigen betaal je enkele euro's inkom. We hebben het ons geen enkele keer beklaagd! Stuk voor stuk pareltjes!

We ontdekken dat er in heel Porto eigenlijk niet echt 'wijken' bestaan, maar dat afwijken van de toeristische 'hoogstraten' je onmiddellijk in erg verarmde buurten inclusief dealers brengt. Ik merk natuurlijk weer niets op, vind alles even (vergaan) glorieus maar Ivan weet dat één van die louche figuren die met ons meeliep de 'runner' bleek, een ronselaar...

Op dag twee kennen we de stad al een beetje (hmhm) en lopen tussen de buien onze uitgekozen musea af. Omdat het steeds moeilijker wordt om een droog moment tussen de buien te vinden wandelen we dan maar (in de gietende regen en zonder jas : "zo erg zal het wel niet zijn") over de Luiz I-brug naar de overkant van de Douro waar de portohuizen gevestigd zijn. Misschien stopt het eindelijk met regenen na de proeverij, of zal de regen ons in elk geval minder deren ...

Van zodra we ergens voor anker of aangemeerd liggen en binnen wifi-bereik zijn, krijgen we een debriefing van onze papa's :

• Jullie liggen nu daar hee (soms inclusief foto van de webcam). Die, die en die boot (diene Fransman die bij jullie lag in Camarinas) liggen ook al in de haven, maar aan de andere steiger.

• Als jullie van boord gaan, in de richting van jullie boeg, daar blijkt een goei restaurantje te zijn : bij deze de url, de foto en de link naar tripadvisor.

• Amai, wat hebben jullie daar gedaan ? Er zat ineens een serieuze hoek in jullie lijn! Een fuik ontwijken, een vissersboot, een sleper, een windvlaag, ...

• Waarom zijn jullie daar van richting veranderd ? De wind stond toch goed ? Een opsteker om een zeilwissel door te voeren : grootzeil op of af, kotter op of af.

• Hebben jullie echt zoveel op motor gedaan ? Soms de hele dag, soms een paar uur maar of MarineTraffic dat echt nauwkeurig weergeeft ???

• Waarom zijn jullie niet rechtstreeks binnengevaren maar hebben jullie die omweg  gemaakt ? Omdat we een mijl weg moesten blijven van de havenmuur.

• Hebben jullie die boot gezien ? Die lag bij jullie in de haven en is jullie voorbij gevaren

• Amai, de hele dag goeie wind gehad ? Ik heb het gezien! MarineTrafffic geeft ook de windsterkte en windrichting weer, niet altijd wat we in werkelijkheid zien maar toch.

Misschien moeten we er ook een soort van wedstrijd aan koppelen : wie ons 's morgens als eerste een sms stuurt dat we gespot zijn (natuurlijk met coördinaten om te checken of ze wel eerlijk spelen), wint de dagcompetitie.

Wanneer we gedebrieft zijn, mogen de mama's de microfoon of het toetsenbord over nemen met de orde van de dag : post, belangrijke roddels, interessante weetjes, familienieuws... en vaak 1 vraag : "Zijn jullie het nog niet beu ?" Nee, oma, nog lang niet!!!

AIS : blijkbaar zijn wij niet de enige fans

Spanje en Portugal verschillen op meerdere vlakken van elkaar. Om te beginnen lijkt het of Spanje het mooiste stukje natuur van de westkust van Iberische schiereiland wist te bemachtigen. Nu we de grens met Portugal over zijn, is het afgelopen met de prachtige ria's die Spanje rijk was. In de plaats krijgen we een rechte kust met elke 30 mijl een haven, te herkennen aan de strenge rij flatgebouwen en industrieparken die plots uit de kust oprijzen. Een beetje onze Belgische kust, maar dan in 't groot...

Onze eerste stopplaats is een tip van Deborah en John : Viana do Castelo.

Een schattige stad met een prachtige dom boven op de berg (na een uur wandelen + 629 treden) waar we midden in een huwelijksmis binnenvielen maar niemand zich daar aan leek te storen.

Het wemelt er van de kleine restaurantjes en we zoeken naar aloude gewoonte een 'typisch' Portugees restaurantje. We kregen ook al meer dan eens de hint dat eten hier spotgoedkoop is en je voor 2 amper 15 euro uitgeeft, vaak inclusief drank, voor-, hoofd- en nagerecht. Voor meer gaan we dus echt niet!

We vinden, een beetje uit het toeristische centrum een restaurantje waar we 'locals' zien binnengaan en er een menu geafficheerd wordt voor amper 5 euro per man, hoofdgerecht, een glas wijn en koffie.

Onze top  3 : de wijn - de koffie - het eten ...

Niet echt een succes dus maar we hebben voor 10 euro met twee wijn gekregen en een tas koffie en een bord eten toe!

Maar morgen graag iets beters!

Het brood in het restaurant was om het zacht te zeggen, erger dan het wattenbrood dat je in Engelse supermarkten vindt, als dat maar geen voorbode is ...

We vinden gelukkig een echte bakkerij met echt lekker uitziend brood, smaken deed het echter heel wat minder! Gelukkig had de supermarkt heerlijk stokbrood.

Zullen we de bakkers dan maar links laten liggen in Portugal ?

Op dag 2 in Viana denken we het beter aan te pakken : we gaan weer buiten het centrum en gaan nu enkel binnen wanneer er 'genoeg' volk zit.

Zo gezegd zo gedaan.

Eerst krijgen we een bord met twee pistolets en een pakje pâté voorgeschoteld, gelukkig wisten we al van deze toeristenval en weigerden we beleefd (€3 per pistolet, aan het gezicht van andere mensen te zien die er wel intrapten was de houdbaarheidsdatum van de pâté al lang overschreden)

Wanneer ik gegrilde kabeljauw wil bestellen drukt de ober mij op het hart dat ik beter 'kabeljauw van het huis' neem, die is veeeel lekkerder. OK, dan gaan we dus voor de huisspecialiteit.

Ik krijg een in frietvet gebakken diepvriesstuk kabeljauw waar het water uitloopt, de smaak waren ze vergeten ... Het lekkerste op mijn bord was de eenzame olijf.

(te vergelijken met de fish and chips die we ooit in Ramsgate aten en waarbij de halve VNZ-vloot de nacht boven de toiletpot doorbracht).

De wijn die we bestelden smaakte naar azijn.

De gefotoshopte desserts op de dessertkaart bleken er in het echt even slecht uit te zien dus bedankten we feestelijk.

De locals die wij meenden te zien zitten bleken Franse, Spaanse en Antwerpse toeristen te zijn die - toeval of niet - allemaal Kabeljauw van het huis op hun bord kregen. Bij sommige klanten werd de ober zelfs bijna boos als ze toch iets anders wilden bestellen!

Bij het buitengaan kunnen we nog net op tijd een koppel Belgen beletten zich over te geven aan deze gifmengers. Onze goede daad van de dag!

Van een Franse vaste ligger vernamen we dat er net 14 dagen aan festiviteiten afgelopen waren en de meeste en beste zaken nu 14 dagen sloten. Wat nog open is, is voornamelijk het toeristische circuit waar we geen culinaire hoogstandjes moeten verwachten...

Laten we zeggen dat we een redelijke culinaire kater te verwerken kregen bij onze kennismaking met Portugal!

Ondertussen zijn we weer een paar dagen verder en liggen we in Leixoes waar we en een lekkere bakker vonden en al twee dagen overheerlijk (en spotgoedkoop) aten!

Hoe gelukkig kan je een mens maken met een simpel (maar lekker!) biefstukje en verse frietjes ?

Nu, een paar weken later, doemt in de verte een grote rotsformatie op uit de mist. Na een mysterieus, nu een ook misterieus eiland! Maar die mist zijn we ondertussen al gewoon en we weten dat die mooi weer eigenlijk niet echt in de weg staat, binnen een paar uur, maximum morgenvroeg is die helemaal weg.

We ankeren in de mist, nu eens zien we een andere boot en het strand, dan weer niet, we zien mistwolken door de zalingen trekken, een bizar zicht.

De andere boten gaan anker op, we liggen weer eens alleen in een prachtige baai, felblauw water, ongerept zandstrand, rotsen achter ons : een postkaart van een subtropisch strand! (Isla Cíes werd trouwens in 2007 door The Guardian uitgeroepen tot één van 's werelds 20 mooiste stranden)

Wanneer we na een koude en kille mistwandeling terug aan boord komen, worden we bijna zeeziek van de deining die er staat. Eens te meer blaast de wind uit een totaal andere hoek dan voorspeld en voor deze wind liggen we totaal niet beschut! Wegwezen dus! We lichten snel ons anker en proberen het om het hoekje opnieuw waar we een pak rustiger liggen maar niet langer alleen en niet langer op zo'n uniek strandje als daarnet maar het is nog steeds prachtig en we zullen hier tenminste kunnen slapen!

We blijven hier drie heerlijke dagen, het blaast 's avonds lekker door maar het anker houdt, we kunnen overdag afwisselend prachtige wandelingen maken naar de verschillende vuurtorens van het eiland, rondtoeren met Dingeltje (jep, de bijboot heeft nu ook een naam) of heerlijk luilekker in de zon genieten van het prachtige zicht.

Ik denk dat hier mijn knop pas echt is omgedraaid, we hebben nu al bijna 5 dagen onafgebroken prachtig weer (ontbijten in bikini, varen in bikini, blote voeten van 's morgens tot 's avonds, aan boord, in Dingeltje en aan land) en me ontspannen voelen duurt nu duidelijk langer dan 1 uur.

Isla Cíes, je hebt voor altijd een plekje in ons hart gestolen.

Ook al liggen we bijna op elk plekje alleen, nu gaan we echt de rust en kalmte opzoeken! We vinden in de pilot een in onze ogen perfect beschutte baai waar nauwelijks 1 zin over geschreven wordt : Ría de Aldán.

De tocht vanuit Portonovo is er voor de verandering weer eentje scherp aan de wind en net wanneer je achter de rotsen komt en denkt in de beschutting van de wind te komen, trekt die nog een knoop of 5 aan. Verbazingwekkend die ria's!

Op het einde vinden we een paar kleine ankerplekjes, achter viveros en vlakbij kleine strandjes : perfect!

We worden 's morgens gewekt door luide muziek, stijl Shakira of zoals Ivan het zegt 'kboem kboem blablabla', een fiesta ? De verrekijker leert ons dat er veel volk op de visserskaai rondloopt, tentjes opgezet worden en een DJ zijn stem aan het opwarmen is. Ondertussen loopt de rustige baai vol met boten en al snel liggen we met bijna 15 boten voor anker! 15!

Een uur later ziet het strand zwart van het volk en kayaks : een roeiwedstrijd!

De sfeer is heel ontspannen en vriendschappelijk. Vanop Vaguebond zien we de eerste reeksen voorbijvliegen, roeiers en peddelaars. Vanop het strand maken we ook de start mee van de volgende reeksen : Een Le Mans-start vanachter officiële startlijnen in het zand getrokken die bij sommige teams plots een meter dichter naar het water schuiven ...

Waar is de tijd van de Reetkevertrofee met Le Mans-start aan De Sloepe, inclusief met colsonbandjes vastgebonden boten, dichtgebonden toegangshekken en 'verdwenen' schoenen die later in de struiken rond De Sloepe werden gevonden met trofeeën gehouwen uit graniet of gegoten in epoxy in strandvormpjes ? #sweetmemories)

Hier leren we weer een nieuw aspect van het galicische weer kennen : overdonderend snelle mist. Terwijl we het ene moment genieten van één van de mooiste dagen die we al mochten meemaken, zien we plots aan de ingang van de ria mist opduiken. Nog geen 5 minuten later zitten we zelf midden in een mistbank waardoor we de rotsen en het strand op amper 50m niet meer zien en de ons omringende boten één voor één verdwijnen.

We liggen plots weer alleen ...

Het dorpje zelf stelt niet veel voor maar we zijn ongelofelijke fan van het ankerplekje, ook al ligt het afgeladen vol! Het is (tussen de dagelijkse mistbanken door) prachtig weer en we halen zelfs voor de eerste keer de hangmat boven, hopelijk niet voor het laatst!

Het ultieme vakantiegevoel begint zich stilaan van ons (mij) meester te maken, na 6 weken ...

ik schreef het eerder al : toeristische, drukbevolkte steden en stranden zeggen ons niet veel. Weinig gecharmeerd door de vorige ria, Ria de Arousa, gebruiken we het mooie weer om de volgende ria in te varen : Ria de Pontevedra.

Deze ria is veel kleiner, veel groen tussen de dorpjes, weinig grote stranden en helemaal achteraan, achter een klein eiland vinden we Combarro. Vanop onze ankerplek lijkt het een heel oud centrum te hebben en zien we een massa aan 'horreos'. Het lijken wel lijkenhuisjes op stenen pijlers maar het zijn in feite kleine graanschuurtjes die iedereen in zijn achtertuin heeft staan. De stenen pijlers waarop ze staan dienen om ratten weg te houden, de kruisjes die erbovenop staan moeten kwade geesten weghouden.

We 'landen' aan de visserstrap (bedankt voor de tip Frank en Sophie) en gaan op onderzoek. Het stadje heeft inderdaad een erg klein, authentiek centrum met straatjes die soms niet breder dan 1,5m zijn, kriskras door elkaar met in elk hoekje een souvenirwinkeltje of een terrasje. De zon schijnt nog eens en dat doet een mens ook veel deugd.

Het stadje is niet erg groot maar ons ankerplekje is geweldig, we liggen weer eens moederziel alleen in de baai ...

Na twee dagen heerlijk zonnig ontspannen wordt er voor de verandering maar weer eens slecht weer voorspeld met enorm veel wind. Tijd om andere oorden op te zoeken dus. We kiezen nu voor Portonovo ('Nieuwpoort'), een kleinere haven naast het grotere en toeristische Sanxenxo.

Het is amper 6 mijl varen maar na bijna een uur op het eerste rif is Vaguebond bijna niet meer in de hand te houden, het waait hier de bladeren van de bomen! Aanleggen is, zelfs aan hogerwal, geen sinecure! We worden zo hard weggeblazen van de ponton dat er twee pogingen en een gedeukt ego voor nodig zijn eer ze vastligt! Maar we worden vannacht lekker weggeblazen van de ponton, dus we liggen goed ook al vraagt Tito, de havenmeester, tot 5 keer toe of we niet liever in een box gaan liggen...

Wat we bij nader inzien misschien beter gedaan hadden, we doen die nacht geen oog toe door het geschommel in de haven en het kraken en piepen van de landvasten. De deining waarvoor we net in de haven gingen liggen rolt hier gewoon binnen!

Voor één keer echter, vergissen de weerberichten zich maar voor 50% : er staat ontegensprekelijk enorm veel wind maar het regent geen druppel overdag (en er waren ook bakken regen voorspeld). Een bijkomend voordeel van deze haven is dat de wasmachine achter slot en grendel staan en we maar met twee bezoekers zijn. Ik heb twee dagen wasmachine en droogkast voor mij alleen! Super!

We leren Deborah en John kennen, een koppel Ieren die al jaren in de streek rondvaren en ons alle pareltjes wijzen, do's en don'ts opsommen en zelfs al ligplaatsen en pilots regelen bij de vaak verstopte goeie winkels in de volgende ria. Supersympathieke mensen maar dat wisten we al vanaf het moment dat we ze de haven zagen binnenvaren, hun boot is een Westerly! Duidelijk, toch?

:-)

Wij verlaten ons tegenwoordig op het Heilig Woord van Henry Buchanan. "Een sekteleider?", hoor ik je denken. Niet echt, hij is de schrijver van de Pilot voor Atlantisch Spanje en Portugal. Een soort van Michelingids of Trotter voor de zeiler waarin elk haventje beschreven staat met zijn pro's en cons, aanlooproutes en contactgegevens.

Zo gaan wij graag op zoek naar de kleinste, pittoreske plekjes, zonder teveel stadse drukte.

De Ria de Arousa wordt door deze pilot beschreven als 'de grootste en waarschijnlijk meest aantrekkelijke ria voor cruisers', 'uiterst populair bij de Spanjaarden, zowel bij de varende als de strandliggers'.

En laat dat nu net zijn waar we niet gek op zijn...

Wanneer we de ria instuiven, weer eens met totaal verkeerd weerbericht (wind op kop) en daarenboven in de gietende regen, vallen ons meteen de volgebouwde kustlijn en de wel erg breed verspreide viveros (drijvende mossel- of andere weekdierenkwekerijen) op.

We zochten een plekje om beschut te liggen van de zware winden die de volgende dagen voorspeld worden en ons oog valt op Vilanova : "een aangename, moderne marina die in de prijzen viel voor haar hulpvaardigheid en service met een uitgebreide chandlery". En laten we daar nu wel fan van zijn! De haven zou "uitgebreide bezoekerspontons hebben voor boten tot 16m en zelfs enkele plekken voor boten van 20 m"! Kan niet op!

We varen binnen in wel erg harde wind en worden door de havenmeester ontvangen op het enige beschikbare plekje voor onze boot, veel plek is er niet en veel groter mogen we in elk geval ook niet zijn, daar is simpelweg geen plaats voor! De prijscategorieën maken hier wel erg rare sprongen : voor onze 12,86m betalen we voor een boot van 16m, want er is geen 'kleinere' categorie en we zijn 86cm te groot voor het 12m-vakje ... Scheelt hem wel meteen 10€!

De chandlery blijkt een winkeltje van 10m² te zijn maar wanneer we op stap gaan ontdekken we een klein kuststadje, voorzien op Spaans toerisme met alle voorzieningen.

Er blijkt zelfs een 'fiesta' te zijn!

In de maanden juli en augustus worden in Galicië bijna wekelijks heiligen vereerd met uitgebreide festiviteiten. Totnogtoe misten we elke keer op een paar dagen na de betreffende feestelijkheden, met processie en dansfeesten erbij. Morgen konden we er bij zijn!

Tot we het programma bekeken : er was een misviering waarna iedereen vriendelijk werd uitgenodigd met zijn auto om in de processie te rijden zodat op het einde alle auto's gezegend konden worden ...

Spijtig genoeg hebben de weerberichten meestal wel gelijk wanneer ze regen voorspellen : er zit niets anders op dan ons bezig te houden met lezen en wat kuisen. Wanneer het opklaart doen we nog een tweede tochtje door de stad en belonen we onszelf met tapa's. Dat hebben we wel verdiend!